دعوتنامه ای برای شهادت

حاج آقای بنابی، مدیر حوزه علمیه نباب تعریف می کرد:

طلبه ای بود. پانزده ساله. وقتی نماز می خواند، با تمام سلول های بدنش می گفت: «الله اکبر». تمام روح و جانش در تعقیب نماز صبحش می خواند: «حسبی حسبی ، حسبی، من هو حسبی». درس می خواند، جبهه هم می رفت. ایام عملیات کربلای پنج، سال 1365 بود. در جبهه نیرو نیاز بود.

آمد دفتر پیش من که دیگر نمی توانم جبهه بروم، پایم مجروح است و تازه عمل کرده ام. عصایی هم زده بود زیر بغلش. گفتم منظورت چیست؟ گفت: از درس هایم خیلی عقب مانده ام. می خواهم بمانم و عقب افتادگی ها را جبران کنم و اگر اجاره بدهید بروم تجدید دیداری با مادر کنم و برگردم حوزه و مشغول ادامه درس شوم. رفت. بعد از دو روز طلبه ها همه برگشتند و آماده رفتن به جبهه بودند حال و هوای خاصی در مدرسه حاکم بود. شعر آهنگران هم از بلندگو پخش می شد: «ای لشکر صاحب زمان آماده باش آماده باش». او هم بود داشت می آمد طرفم.  تعجب کردم. گفت: اجازه بدهید من هم بروم جبهه. بیشتر تعجب کردم که چرا نظرش برگشته. هر چه اصرار کردم که بماند، راضی نشد گفتم شاید این حال و هوا را دیده و احساساتی شده. اجازه ندادم. رفتم بیرون کنار اتوبوس هایی که آماده حرکت بودند. دیدم ایشان آمده و دست بردار نیست. گفت: می خواهم خصوصی با شما صحبت کنم. رفتیم یک جای خلوت پیدا کردیم.

گفت: قرار بود من برای دیدار مادرم بروم و برگردم و بمانم و درس ها را در حوزه ادامه دهم. خیال رفتن به جبهه را نداشتم. اما شب که رفتم، خواب دیدم یک لوح سبز بسیار نورانی و شفاف دادند دست من که بخوانم. دیدم دعوتنامه است.

از من خواسته بود که به جبهه بروم. با خودم فکر کردم که من با این وضعیت پا که نمی توانم بروم؛ این کیست که این طور برای من دعوتنامه نوشته؟ پای نامه را که نگاه کردم، دیدم نوشته: «کتبه الحجه بن الحسن». از خواب بیدار شدم. متحیر و بهت زده  بودم؛ باز خوابیدم. تعجب می کردم که با این وضعیت پاهایم، این دعوتنامه چیست. دوباره در خواب دیدم همان لوح را داده اند به دستم و در آن نوشته است که اگر مجروح هم هستی، باید به جبهه بیایی. و همان امضا پایش بود. برای بار سوم به خواب رفتم و مجدداً این خواب را دیدم.

این را که برای من تعریف کرد، گفتم تو برو؛ تو دعوت شده ای، خوشا به حالت! بدرقه اش کردم و رفت. چند روز بعد تماس گرفتند که یکی از طلاب شما شهید شده است. بیایید او را ببرید. رفتم دیدم خودش بود: «عوض جاودان».

مادرش می گفت: آن چند شبی که اینجا بود، تا صبح اشک می ریخت . روز آخر آمد خداحافظی کرد و رفت.

منبع :

ویژه نامه کوله بار

تنظیم برای تبیان :

بخش هنر مردان خدا - سیفی