جای خالی ستارگان در جام جهانی

جام جهانی نوزدهم فوتبال كمتر از یك ماه دیگر شروع خواهد شد و مربیان 32 تیم راه یافته به این رقابت‌ها در آفریقای جنوبی رفته رفته فهرست اولیه خود را اعلام می‌كنند. «شگفتی» نخستین ویژگی مشترك و برجسته فهرست‌هایی است كه اكنون انتشار یافته‌اند. اكنون این پرسش در ذهن بسیاری از علاقه‌مندان جام جهانی شكل گرفته كه به راستی ستاره جام جهانی نوزدهم فوتبال چه كسی خواهد بود؟

به نظر می‌رسد نخستین جام جهانی در قاره سیاه برای ستارگان دنیای فوتبال "دافعه" داشته باشد و نه "جاذبه". گویا قرار نیست نام‌ها در بزرگ‌ترین رخداد فوتبالی جهان در سال 2010 جایی داشته باشند.

ایتالیای قهرمان جهان نه لوكاتونی را با خود به قاره سیاه می‌برد و نه فرانچسكو توتی. آتزوری حتی آلساندرو دل پیرو را نیز در جام جهانی نخواهد دید.

دونگا هم به لجبازی‌های ماه‌های اخیرش ادامه داد و به راحتی از نام‌هایی چون رونالدینیو، رونالدو و پاتو چشم پوشید. زمانی كه رونالدینیوی آماده در فهرست او جای نداشته باشد، معلوم است كه آدریانو هرگز نباید امیدی برای پوشیدن پیراهن طلایی سلسائو داشته باشد.

ریموند دومنك هم برای آن كه از این قافله عقب نماند، كریم بنزما و سمیر نصری را در فرانسه جا خواهد گذاشت. پاتریك ویرا هم احتمالا به خاطر سن و سال بالایی كه دارد، با درهای بسته خروس‌ها مواجه شده است. معلوم نیست "پروفسور دیوانه" چگونه خود را برای بردن تیری آنری نیمكت‌نشین به جام جهانی متقاعد كرده است.

دیگو مارادونا نیز هرگز دوست ندارد، در شگفتی آفرین‌ها جایی نداشته باشد. او با خط كشیدن روی نام بازیكنانی چون استبان كامبیاسو و خاویر زانتی نشان داد وقتی پای لجبازی در میان باشد، حتما جایی برای او پیدا خواهد شد.

به جمع غایبان جام جهانی باید رودفان نیستلروی (هلند) را نیز اضافه كرد.در نگاه اول آنها كه نیستند بسیار برجسته‌تر از آنهایی هستند كه به جام جهانی می‌روند.

تاریخ اولیه نبردن ستاره‌ها به جام جهانی به درستی روشن نیست اما شاید همه این مربیان بگویند، امه ژاكه هم بدون اریك كانتونا و یا دیوید ژینولا توانست قهرمان جام جهانی 1998 بشود. اما آن رخداد یك استثنا بود و همه می‌دانند استثنا هیچ گاه قاعده و اصل نمی‌شود.

فوتبال به ستاره‌ها زنده است. تماشاگران برای ستاره‌ها به ورزشگاه می‌روند. دوربین‌های تلویزیونی در پی شكار ستارگان در زمین فوتبال هستند و بدون آن‌ها احتمالا دچار سرگیجه می‌شوند. همه از فوتبال زیبا و ناب لذت می‌برند اما باید پذیرفت فوتبال ناب بدون ستاره جایی در خاطره‌ها نخواهد داشت. آن‌ها هویت هر رقابت هستند. جام جهانی 1986 بدون مارادونا اصلا جام جهانی نیست. 98 فرانسه هم ـ با تمام تلاش و تقلایی كه ژاكه داشت ـ رقابت زیدان بود.

1974 هم از آن بكن باوئر و یوهان كرایف بود. جام جهانی بی‌ستاره اصلا جام جهانی نیست.

تنظیم برای تبیان: رضا سیگاری