به عشق علی دستش را برید!
حـضـرت امـیـرالمؤ منین على علیه السّلام در كوچه هاى كوفه قدم مى زد كنیزى را دید كه گریه مى كند.
فرمود : چرا گریه مى كنى؟
كنیز گفت : ارباب من پولى داد تا گوشتى بخرم.
حال ارباب مى گوید: گوشت مرغوبى نیست آن را به قصّاب بازگردان.
و قصّاب نیز قبول نمى كند.
نـه قـصـّاب مـى پـذیـرد، و نـه اربـاب مـن مـرا بـه منزل راه مى دهد.
امام على علیه السّلام همراه آن زن به قصّابى آمد، و از قصّاب خواست كه گوشت را عوض كند، یا پول آن را بدهد.
قـصّاب عصبانى شد، و چون حضرت امیرالمؤ منین على علیه السّلام را نمى شناخت ، مُشتى بر سینه امام على علیه السّلام كوبید و گفت: از مغازه خارج شو، این معامله به شما ربطى ندارد.
امـام عـلى عـلیـه السـّلام مـُشـت آن قـصـّاب را تـحـمـّل كرد و بیرون آمد و كنیز را به خانه اربابش برد.
آنـهـا حـضرت امیرالمؤمنین على علیه السّلام را شناختند، احترام گذاشتند، و آن كنیز را با محبّت پذیرفتند.
امّا همسایگان قصّاب ، اطراف او جمع شده و گفتند:
مى دانى مشت بر سینه چه كسى نواختى ؟ آن شخص امیر المؤ منین بود.
مـرد قـصـّاب امـام على علیه السّلام را بسیار دوست مى داشت ، امّا نمى شناخت ، از جسارت و گناه خود در نزد حضرت امیرالمؤ منین على علیه السّلام عذر خواهى كرد.
و برخى نوشتند كه: بـا سـاطـور قصّابى دست خود را قطع كرد. كه امام على علیه السّلام ضمن دلدارى دادن ، دست او را شفا داد.( 135- بحارالانوار ج 41 ص 48 حدیث 1)
گروه دین و اندیشه - شکوری
امام علی علیه السلام و اخلاق اسلامی، تالیف محمد دشتی
