تبیان، دستیار زندگی
اگر كسى با دشمن بیرونى مى‏جنگد باید از آهن وآتش استفاده كند، ولى اگر بادشمن درونى مى‏جنگد باید از «آه‏» استفاده كند نه از «آهن‏». در مبارزه یا هوى وهوس باید از «آه‏» استفاده كرد، زیرا در آن جا از آهن كارى ساخته نیست. انسانى...
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

روح لطیف زن سلاحى براى تقرب به خدا

اگر كسى با دشمن بیرونى مى‏جنگد باید از آهن وآتش استفاده كند، ولى اگر بادشمن درونى مى‏جنگد باید از «آه‏» استفاده كند نه از «آهن‏». در مبارزه یا هوى وهوس باید از «آه‏» استفاده كرد، زیرا در آن جا از آهن كارى ساخته نیست. انسانى كه باهوس بجنگد، بلكه آن كس كه در كنار نیایش ودعا وراز ونیاز به سر مى‏برد، در مقابل هوس مسلح است. در دعاى كمیل مى‏فرماید:

« و سلاحه البكاء » (1)

یعنى در جنگ بادشمن درونى ودر جبهه جهاد اكبر، اسلحه انسان، آه است نه آهن، گریه است نه شمشیر، واسلحه تیز وكارآمد جهاد اكبر، تهذیب نفس وناله است واین اسلحه را زنها بیشتر از مردها دارند.

خداى سبحان در راه تهذیب نفس، زنها را مسلح‏تر از مردها آفریده است، چون ناله و لابه، هنر هر كسى نیست، چه بسا افرادى كه در مجالس سوگ سالار شهیدان حسین بن على صلوات الله وسلامه علیه مى‏نشینند اما آن هنر ودرك را ندارند كه اشك بریزند، بر فرض هم كه درك داشته باشند، نرمش دل در آنها نیست، چه این كه تحصیل نرمش دل، كار هر كسى نیست وفضیلتى نیست كه نصیب هر كسى بشود. بنابراین، سرمایه جهاد اكبر، گریه است.

در دعاى ابو حمزه ثمالى كه از مبسوطترین دعاهاى ماه مبارك رمضان است، امام سجاد علیه السلام به ذات اقدس اله عرض مى‏كند: مرا كمك كن تا سلاح را فراهم كنم، مرا در گریه اعانت كن.

«و اعنی بالبكاء على نفسی‏» (2)

ویارى كن مرا در گریه براى خودم.

معین من باش كه من بهتر بفهمم وبهتر بنالم، كمك كن كه اگر اشكم تمام شد دوباره اشك بجوشد. اگر زن در بخش‏هاى مختلف كارهاى اجرایى یا مسائل جبهه وجهاد وبخش‏هاى نظامى حضور نداشت، دلیل آن نمى‏شود كه در تقرب الى الله سهمش كمتر از مرد باشد.

خدا اسلحه جهاد اكبر را به زنها بیش از مردها داده، منتها این را باید به جا مصرف بكنند.

كسى كه شمشیرى در دست دارد وآن را به سنگ مى‏زند به كارى بیهوده روى آورده است، كسى هم كه براى دنیا گریه مى‏كند، گرچه رقیق القلب واهل ناله ولابه است، اما بى‏جا مى‏نالد. تعلیمات دین براى آن است كه انسان این سلاح را به جا بكار ببرد، به مردها مى‏گوید اسلحه فراهم بكن واسلحه را به جا به كار ببر، وبه زنها مى‏گوید اسلحه را خدا به شما داده است منتها به جا به كار ببرید، مرد باید دو زحمت‏بكشد وزن یك زحمت، مثل یك كشورى كه در جنگ مسلح نیست وبه او مى‏گویند خودكفا شو واسلحه فراهم كن، بعد هم به جا ومناسب به كار ببر، اما به كشورهایى كه در تولید سلاح به خودكفایى رسیده‏اند نمى‏گویند مسلح شو، بلكه مى‏گویند سلاح دارى ولى به جا بكار ببند.

گریه سلاح انسان است، واین سلاح را ذات اقدس اله به زنها بیش از مردها داده وبه آنان گفته است كه این سلاح را به جا بكار ببرید.

این درست است كه جمال براى زنان سرمایه است وباید، هم به جا مصرف كنند وهم زكات آن كه عفاف است:

«زكاة الجمال العفاف‏» (3)

مراعات كنند، لیكن جمال حقیقى آنان همان انجذاب به سوى جمال مطلق است وباید در تحصیل آن دقت كنند. ذات اقدس اله سرمایه رقت قلب واحساس را براى آن نداده تا انسان در اثر چشم وهم‏چشمى براى مظاهر دنیا ولباس وزیور گریه كند.

پى‏نوشت‏ها:

1. مفاتیح الجنان، دعاى كمیل.

2. مفاتیح الجنان، دعاى ابوحمزه ثمالى.

3. غرر الحكم، فصل‏37، روایت 5.

منبع:

كتاب: زن در آینه جلال و جمال صفحه 207

نویسنده: آیة الله عبدالله جوادى آملى

مشاوره
مشاوره
در رابطه با این محتوا تجربیات خود را در پرسان به اشتراک بگذارید.