روحانی و روحانی نما

برگرفته از کتاب آداب الطلاب

آخوندگر يا روحاني نما کسي است که دنبال پول است ، فقط به فکر اين است که پول کجا است ، رياست کجا است ، نه اهل تدريس است نه اهل منبر و موعظه و نه اهل تاليف و تصنيف و نه اهل تبليغ و ارشاد ، بلکه اگر اراده کند که مثلاً کاري انجام دهد ، فقط امام جماعت مي شود و حتي بعد از اتمام نماز يک مساله شرعي و يا حديث هم نمي گويد .

اين گونه افراد آخوند گر هستند بر وزن کارگر، آهنگر، زرگر، ریخته گر و غیره،  نه روحاني و بايد در روز کارگر مانند بقيه کارگرها در راهپيمائي روز کارگر شرکت کنند .

اسلام  اينها را نمي خواهد ، اسلام عالم و آخوند ربّاني مي خواهد . کسي را مي خواهد که با اعمال خودش به دين خدا و اسلام و اهل بيت پيامبر «صلي الله عليه و آله» خدمت کند و اگر در کنار اين خدمات ، توانست زندگي روزمره خود را هم تامين کند ؛ البته مانعي ندارد ، نه اينکه در اين لباس بيايد به خاطر بعضي امور از قبيل کسب درآمد و کسب شهرت و پست و مقام و غيره .

امام جماعت که نشده کار، به آقا میگوئی چکاره ای؟ (مبلغ، مولف، مدّرس، مترجم، منبری) در جواب می گوید امام جماعتم، امام جماعت بودن که کار نیست، اگر این طوری است پس بقیه مردم هم مثل شما پیشنماز، پسنماز و یا مأموم هستند، آیا میشود به کسی بگوئی شغل شما چیست او بگوید مأموم هستم؟ امام و مأموم که شغل نیستند.

اگر ما از آخوندگری دست برداریم کارها درست میشود و الا وزارت بازرگانی باید مساجد را زیر نظر بگیرد و اداره مالیات پرونده برای مسجد تشکیل بدهد و بالای در مساجد بنویسند تجارتخانه فلان آقا. چراکه روحانیون آخوندگر شده اند. و مساجد تجارتخانه آنها شده است، حضرت رسول اکرم(ص) فرمودند: وای به حال امت من از دست علمای بد که این علم را وسیله تجارت و پول در آوردن میکنند.

حضرت استاد مجتهدی می فرمایند: از شخصی که روحانی بود خوشم نمی آمد روزی سوار ماشین یکی از دوستان بودیم دیدیم آن شخص کنار خیابان ایستاده است، او را هم سوار کردیم، در بین راه صحبت یکی از علماء موفق تهران شده که ایشان مسجدشان در جای غریبی است و از ایشان کاملاً استفاده نمی شود و جمعیتشان کم است، ناگهان آن شخص گفت: عیب ندارد یک مرد جنگی به از صدهزار، یعنی در عوض مرید های پولداری دارد این را که گفت فهمیدم علت اینکه از او بدم می آمد چیست. این جور روحانی که فکر و ذکرش پول است آخوندگر و روحانی نما است.

اما عالم رباني آن است که دنبال دنيا و مقام و رياست و شهرت نيست بلکه براي رضاي خدا و خدمت به دين و ياري امام زمان عليه السلام کار مي کند يا درس مي دهد و يا منبر مي رود يا هر گونه خدمت ديگري که از دستش بر مي‌آيد هر چند در ظاهر کوچک باشد انجام مي دهد.

منبع: کتاب آداب الطلاب

تهیه و فرآوری: محمد حسین امین - گروه حوزه علمیه تبیان