سقوط پلوتو

اخترشناسان دانشگاه دولتی استرالیا در تازه ترین تحقیقات خود سیارات کوتوله را از نو دسته بندی نموده و شمار سیارات همنوع پلوتو را تا ده درصد افزایش داده اند.

اتحادیه بین المللی اخترشناسی، ساکنین منظومه شمسی را در سه گروه دسته بندی کرده است: سیارات، سیارات کوتوله و اجرام کوچک منظومه شمسی. در سال 2006، با ترک پلوتو از ردیف سیارات منظومه شمسی و پیوستن آن به گروه سیارات کوتوله، تعداد سیارات ما به هشت کاهش یافت و تعداد سیارات کوتوله به پنج و تعداد اجرام کوچکی که به دور خورشید در گردش اند به هزاران عدد رسید.

دانشمندان اندازه اجرام در مرز میان سیارات کوتوله و کوچک منظومه شمسی را از نو محاسبه کردند. در محاسبات قبلی اجرام یخی با شعاع بیشتر از 400 کیلومتر به صورت سیارات کوتوله معرفی شدند. تحقیقات تازه نشان می دهد که این شعاع باید به 200 کیلومتر نزدیکتر باشد، که در نتیجه شمار اجرام مشخص شده به عنوان سیارات کوتوله را تا 50 عدد بالا می برد.

مرز میان سیارات کوتوله و اجرام کوچک منظومه شمسی بر اساس مدور یا گرد بودن یک جرم می باشد. به گفته دکتر لینویور: اجرام کوچک منظومه شمسی شکل نامنظم شبیه سیب زمینی دارند. اگر یک جرم به حدی بزرگ باشد که گرانش آن باعث گرد شدنش شده باشد، در آن صورت باید آن را سیاره کوتوله بنامیم. ما محاسبه کردیم که اجرام سنگی بزرگ (مثل سیارک ها) و اجرام یخی بزرگ (مانند اقمار سیارات بیرونی یعنی مشتری، زحل،اورانوس و نپتون و فراتر از نپتون) باید چگونه باشند و به خاطر نیروی گرانش، شکلشان هم باید گرد باشد. اجرام یخی را با شکل یا شعاع سیب زمینی مانند یافتیم که حدود 200 کیلومتر قطر دارند و در حقیقت این شعاع نصف اندازه قبلی (400 کیلومتر) است که فعلأ برای گروه بندی سیارات کوتوله استفاده می شود.

مطالعه سیارات کوتوله و دیگر اجرام کمربند کویپر به اخترزیست شناسان کمک می کند تا تصویر بهتری از شکل گیری منظومه شمسی بدست بیاورند و بفهمند که چه عواملی باعث ایجاد بهشتی مانند زمین در این منظومه خورشیدی شده است.

یونس بخشی

به نقل از: kabulsky.com

تنظیم برای تبیان: م.ح.اربابی فر