عرضه اعمال به محضر امام زمان(عج)
ما معتقدیم كه امام زمان (علیه‌السلام) از كارهاى امت، به ویژه شیعیان آگاه است. در كتابهاى روایى ما بابى به نام عرض الاعمال وجود دارد. طبق برخى از روایات، تمام كارهاى ما، هر هفته یك روز یا دو روز، و طبق بعضى دیگر از روایات، هر روز، و مطابق روایاتى دیگر، هر صبح بر امام عصر (ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء) عرضه مى‌شود.
صاحب تجارتخانه‌اى را در نظر بگیرید كه هر روز سرى به دفتر مى‌زند تا ببیند چه معامله‌هایى در آن روز انجام گرفته است؛ آنگاه هفته‌اى یك بار، مطالعه‌اى دقیق روى دفتر انجام مى‌دهد و در آخر ماه نیز مرور و محاسبه دقیق‌ترى بر تك تك معامله‌ها مى‌كند و سرانجام در هر سال، یك حسابرسى كلى از وضعیت تجارتخانه‌اش دارد. ممكن است وضع مردم در برابر امام زمان (علیه‌السلام) نیز از این قبیل باشد كه یك مرحله از عرض اعمال، در هر صبح و هر شام انجام مى‌گیرد.
كارهایى كه مردم شب انجام داده‌اند، صبح، خدمت حضرت ولى عصر (عجل الله تعالى فرجه الشریف) عرضه مى‌شود و كارهایى كه از صبح تا شام انجام داده‌اند، شب به حضور آن بزرگوار ارائه مى‌شود. در مرحله‌اى دیگر، مجموع كارهاى هفتگى را در دو روز دوشنبه و چهارشنبه به حضور امام (علیه‌السلام) عرضه مى‌دارند و سرانجام در شب قدر، تمام مقدرات مردم بر وجود مقدس ولى عصر (عجل الله تعالى فرجه الشریف) عرضه مى‌شود.
آثار تربیتى این اعتقاد
چنین اعتقادى باید تاثیر مهمى در زندگى ما داشته باشد؛ چه در زندگى فردى و چه در زندگى اجتماعى، هر یك از ما باید فرض كنیم همان كارى را كه روزانه انجام مى‌دهیم، هنگام شب در معرض اطلاع شخص بزرگى كه به او فراوان احترام مى‌گذاریم، قرار مى‌گیرد. هر كسى در زندگى خود براى كسى شخصیت و احترام قائل است و دوست دارد آبرویش در مقابل او محفوظ باشد؛ براى مثال اگر دانش آموزى احتمال بدهد كه امروز یك دوربین مخفى در كلاس نصب مى‌شود كه از تمام كارهاى او فیلمبردارى مى‌كند و شب هنگام، اولیاى مدرسه آن فیلم را تماشا مى‌كنند، آیا رفتار چنین فردى در كلاس با روزهاى دیگر یكسان خواهد بود؟ هر قدر هم كه آدمى لاابالى باشد، مى‌كوشد در آن روز مؤدب‌تر و منظم‌تر باشد؛ زیرا دلش نمى‌خواهد چیزى را كه باعث آبروریزى او مى‌شود، دیگران ببینند.
حال اگر ما توجه داشته باشیم تمام اعمالى كه انجام مى‌دهیم، هر صبح و شام یا هر هفته خدمت امام زمان(عجل الله تعالى فرجه الشریف) ارائه مى‌شود، تاثیر بسیار بالایى در سازندگى ما خواهد داشت. اگر همواره به این حقیقت توجه داشته باشیم كه ریز و درشت سخنانى كه مى‌گوییم، تمام نگاه‌هایى كه به مكان‌ها و اشخاص مى‌اندازیم، هر گامى كه برمى‌داریم و هر حركتى كه در پنهان یا آشكارا انجام مى‌دهیم، و حتى نیت‌هایى كه مى‌كنیم، همه و همه در محضر مولا و سرورمان قرار مى‌گیرد، به طور مسلم رفتار و گفتار ما تغییر خواهد یافت؛ چرا كه هیچ یك از ما دوست ندارد امام زمان(ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء) كارهایى ناشایست یا كم ارزش را از او مشاهده كند. اگر به چنین حقیقتى توجه داشته باشیم، همواره مى‌كوشیم كارى نكنیم كه دل مولایمان از ما برنجد؛ چرا كه رنجش قلب مقدس او، رنجش رسول خدا است و رنجش رسول خدا (صلى الله علیه و آله) قهر و عذاب الاهى را در پى دارد: وَالَّذِینَ یُؤْذُونَ رَسُولَ اللّهِ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ (توبه، 60)؛ آنان كه پیامبر خدا را مى‌آزارند، عذابى دردناك در پیش دارند؛ بنابراین، بر ما لازم است كارهایى را انجام دهیم كه قلب مقدس ولى عصر (عج) را خوشحال و شاد كند.
هر كسى، كسى را دوست دارد و دلش مى‌خواهد آن دوست از او خوشحال شود. اگر به امام زمان عشق مى‌ورزیم، هیچ گاه راضى نمى‌شویم دل او از ما مكدر شود؛ البته آن بزرگوار آن قدر مهربان است كه اگر گاهى لغزش‌هاى كوچكى از ما سر بزند، براى ما استغفار مى‌كند.
اگر شخصى كه دائم توجهش به وجود مقدس ولى عصر (علیه‌السلام) است و همواره از اعمال بد مى‌پرهیزد، به طور تصادفى اشتباهى مرتكب شد، وقتى نامه عملش را خدمت ولى عصر (ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء) مى‌برند، حضرت براى او دعا و استغفار مى‌كند و از خدا مى‌خواهد كه او را ببخشاید؛ اما اگر خداى ناكرده، ارتكاب گناه، رفتار همیشگى فرد باشد، لیاقت ولایت حضرت را از دست مى‌دهد كه از چنین وضعى به خدا پناه مى‌بریم .
برگرفته از آفتاب ولایت، آیت الله محمد تقى مصباح یزدى
هدهدی – گروه دین و اندیشه تبیان
