نزدیک بینی؛ تشخیص، پیشگیری و درمان

در قسمت اول این مطلب در رابطه با علایم و انواع نزدیک بینی توضیحاتی داده شد، حالا ادامه ی مطلب...

نزدیک بینی چه طور تشخیص داده می شود؟

یک آزمون ساده و معمولی چشم می تواند مشخص کند که شما نزدیک بین هستید یا خیر.

پزشک درباره ی علائم، از شما سوالاتی می پرسد و سپس چشم تان را معاینه می کند.

او با افتالموسکوپ، ته چشم شما را می بیند، فشار داخل  چشم تان را اندازه گیری می کند و با لامپ اسلیت هم، چشم شما را بررسی می کند.

ممکن است آزمایش های دیگری هم برای معاینه ی چشم شما انجام شود. لازم است کودکان به طور دوره ای و مرتب نزد متخصص چشم برده شوند تا نزدیک بینی یا هر اختلال دیگر زودتر تشخیص داده شود.

معاینه ی چشم نوزدان هم لازم است. نزدیک بینی معمولا در دوران کودکی یا اوایل نوجوانی بین 8 تا 14 سالگی شروع می شود؛ به همین دلیل، این مشکل بیش تر در کودکان و نوجوانانی که به مدرسه می روند، تشخیص داده می شود. نزدیک بینی می تواند خفیف، متوسط یا شدید باشد.

پیشگیری از نزدیک بینی

با وجودی که نزدیک بینی به آسانی درمان می شود، نمی توان از آن پیشگیری یا از شدید شدن آن جلوگیری کرد. بعضی افراد فکر می کنند اگر در ابتدای تشخیص نزدیک بینی و در حالی که نمره چشم شان پایین است، از عینک استفاده نکنند، نمره چشم شان بالاتر نخواهد رفت. این تفکر کاملا اشتباه است و اگر قرار باشد نزدیک بینی آن ها بدتر شود، با عینک و بدون عینک خواهد شد و اگر نزدیک بینی شان پیشرفت نکند، ربطی به عینک نزدن شان ندارد و اگر عینک می زدند هم پیشرفت نمی کرد.

نزدیک بینی معمولاً بدتر می شود و گاهی اوقات بسیار سریع هم پیشرفت می کند.

این رشد در اکثر اوقات تا اوایل دهه ی 20 زندگی ادامه خواهد داشت. بیش تر مواقع پس از این سن، نزدیک بینی دیگر پیشرفت نخواهد کرد.

نزدیک بینی در حالت معمولی درمان قطعی ندارد و هیچ ورزش چشمی یا رژیم غذایی یا دارویی نیست که بتواند آن را علاج کند.

نزدیک بینی چطور درمان می شود؟

همان طور که گفته شد، نزدیک بینی درمان قطعی ندارد، ولی روش هایی هستند که با استفاده از آن ها نزدیک بین ها می توانند به دیدی عادی یا تقریبا عادی دست یابند.

عینک یا لنزهای تماسی برای کنترل این عارضه مناسب هستند. با استفاده از این لنزها پرتوهای نور، روی شبکیه متمرکز می شوند و به جای این که تصویر جلوی شبکیه تشکیل شود، در جای مناسب ایجاد شده و تاری دید از بین می رود و فرد می تواند مانند افراد عادی ببیند. هر دوی آن ها ایمن و موثر هستند و ریسک شان از جراحی کم تر است و همچنین ارزان تر هستند.

بعضی از نزدیک بین ها از این که دیدشان با عینک کامل نیست و میدان دیدشان محدود است، شکایت دارند و به همین دلیل سراغ لنزهای تماسی می روند. این لنزها دید فرد را ارتقا می دهند و میدان دید او را کامل می کنند؛ ولی خطر عفونت دارند و باید مرتب تمیز و به خوبی مراقبت شوند.

جراحی هم برای تغییر دادن شکل قرنیه یا کار گذاشتن لنزهایی در چشم، برای درمان یا کاهش نزدیک بینی انجام می شود.