مشهورترین اشک های فوتبالی
به نقل از سایت فیفا؛ حتی انگلیسی‌ها که اختراع منتسب به خودشان را ورزشی مردانه می‌دانستند، آن‌جا که پای احساس و رقابت حیثیتی وسط کشیده شد، پل گاسکوئین را مانند یک بچه در حال اشک ریختن دیدند. فوتبال به عنوان طبیعی‌ترین اختراع بشر برخلاف کارخانه رؤیاسازی (سینما) برای درآوردن اشک به تمهیدات غیرطبیعی نیاز ندارد. یک شکست، یک پیروزی حماسی و زنده شدن یاد یک دوست، دلیل خوبی برای اتحاد زیر پرچم اشک و احساس است. سایت فیفا در یکی دیگر از گزارش‌های خاص خود به ابراز احساسات تاریخی فوتبالیست‌های بزرگ پرداخته تا شاید باز هم بیشتر جادوی توپ گرد را درک کنیم.
رؤیای گازا
پل گاسکوئین ملقب به «گازا» در توصیف دلایل اشک ریختن در جریان و پایان بازی نیمه نهایی جام جهانی 1990 مقابل آلمان گفت: «از کودکی رؤیای بازی در جام جهانی و رویارویی با ایتالیا را داشتم اما کارت زرد داور این فرصت بزرگ را از من گرفت.» علاوه بر گازا، استیوارت پیرس هم به خاطر از دست دادن یک ضربه تعیین کننده در ضیافت پنالتی‌ها اشک ریخت. او در یک بازی دیگر هم با وجود فریب دروازه‌بان، پنالتی‌اش را از دست داد و دلیلی برای گریه یافت.
بچه‌های آرام
آندریاس برمه، مدافع چپ قدرتمند آلمان در دهه 90 از فاصله 12 یاردی هر دروازه‌بانی را می‌ترساند. زننده پنالتی قهرمانی آلمان در جام جهانی ایتالیا پس از اولین سقوط کایزرسلاترن به دسته دوم بوندس‌لیگا بازو به بازوی رودی فولر اشک ریخت. یک هفته بعد شکست در فینال جام حذفی، واکنش مشابهی درپی داشت. کارستن یانکر آرام‌ترین بایرنی در پایان فینال دراماتیک فصل 1999 لیگ قهرمانان بین تیمش و منچستریونایتد بود. او به نقطه‌ای می‌نگریست و می‌گریست.
«وقتی احساس کردی به گریه احتیاج داری، کمی با من باش.»
بخشی از یکی از سرودهای طرفداران لیورپول
قلب‌های شکسته
بکام 2 بار مصائب پرشمار دوران حرفه‌ای خود را با گریه بروز داد؛ بار اول زمانی که با پنالتی معیوب شکست انگلیس مقابل پرتغال در مرحله یک چهارم نهایی جام جهانی 2006 را رقم زد و بار دیگر وقتی آوریل امسال به دلیل مصدومیت از ناحیه پاشنه آشیل فرصت تجربه چهارمین جام جهانی را از دست داد. آباته، مدافع میلان مظلومیت بکس را شرح داد: «در رخت‌کن بدون حتی یک کلمه حرف گریه کرد.»
رونالدو به عنوان جانشین خلف بکام در منیو غالبا نمی‌توانست احساساتش را کنترل کند. شکست شوک‌آور پرتغال در فینال یورو 2004، ناکامی در نیمه نهایی جام‌جهانی 2006، شکست منچستریونایتد مقابل آرسنال در فینال جام حذفی انگلیس و پیروزی حماسی منیو در بازی نهایی فصل 2008 - 2007 لیگ قهرمانان، اشک مرد سال سابق فوتبال جهان را درآورد.
شاید دوری زودهنگام از خانه این زودرنجی را به ارمغان آورده است: «ترک خانه در 11 سالگی آسان نبود. با وجود لذت بردن از تجربه جدید هر روز گریه می‌کردم. البته کنار آمدن با فشارهای روزمره را آموختم. گریه را هم یاد گرفتم؛ چه در ایام شادی و چه در روزهای پر غم.»
اشک‌های جان تری در پایان بازی منجر به شکست انگلیس مقابل پرتغال در مرحله یک چهارم نهایی جام جهانی 2006 یک هم‌گرایی ساده تلقی می‌شد اما در شب بارانی مسکو عمق حسرت یک کاپیتان مسئول را نشان می‌داد. اگر او هنگام نواختن پنالتی پنجم تیمش لیز نمی‌خورد، جام فصل 2008 - 2007 لیگ قهرمانان به جای منیو به چلسی می‌رسید. اشک‌های تری زیر باران هم گم نشد.«جان کوچولو» در پایان بازی برگشت نیمه نهایی فصل 2005 - 2004 لیگ قهرمانان با لیورپول از گل مشکوک لوئیس گارسیا به خشم آمد و گریست.
او از گریه جلوی جمع نمی‌ترسد: «اصلا شرمسار نیستم چون سال‌ها آرزوی قهرمانی در اروپا را داشتم. پس از آن ناکامی دیگر نمی‌توانستم خودم را کنترل کنم. همه می‌دانند چقدر احساساتی هستم.» ویلیام گالاس هم‌تیمی سابق تری به یک دلیل نه چندان موجه به ابراز احساسات پرداخت؛ از دست رفتن پنالتی کلیشی در دقایق پایانی بازی نه چندان مهم داخلی مقابل بیرمنگام! ویلی از آن گریه‌های بی‌شمار این یکی را شیرین می‌داند: «خیلی ارزشمند بود.» لازم به یادآوری نیست که مارادونا نه بعد از به ارمغان آوردن جام جهانی 1986 بلکه پس از بی‌عدالتی «کودسال» داور مکزیکی فینال جام جهانی 1990 و از دست رفتن قهرمانی جلوی دوربین‌ها گریه کرد.
رو به دوربین، گریه
باسیلی بولی 2 سال قبل از به ثمر رساندن گل قهرمانی مارسی در اروپا به دلیل شکست بندرنشینان در فینال لیگ اروپا جلوی دوربین‌های تلویزیونی به گریه افتاد. ستاره سیه‌چرده ادعا کرد پس از قهرمانی مارسی اقدام مشابهی انجام نداد. یک ضرب‌المثل چینی می‌گوید قهرمان هیچ‌وقت گریه نمی‌کند اما «فان زهی» قهرمان فوتبال چین به محض راهیابی کشورش به جام جهانی 2002 پرچم و لباس سفید را حائل اشک‌های خودش و دیدگان مردم کرد. قهرمانان که هیچ حتی سلاطین هم گریه می‌کنند.
سلطان پله در پایان فینال جام جهانی 1958 در کنار گیلمار و دیدی به خاطر فقدان پدری که 8 سال قبل‌تر همراه او به خاطر شکست برزیل از اروگوئه به ابراز ناراحتی پرداخت، گریست. روماریو یکی از 2 بازیکن هزارگله تاریخ فوتبال در یک کنفرانس مطبوعاتی با گریه از اسکولاری، سرمربی وقت طلایی‌پوشان خواهش کرد او را به جام جهانی ببرد. «فیل بزرگ» به راحتی روی آرزوهای ستاره جام جهانی 1994 راه رفت. سیمون دوبوار، فیلسوف و نویسنده فرانسوی راست می‌گفت. در پس هر قطره اشک، حبابی از امیدواری نهان شده است.
تنظیم:سعید آقازاده
منبع:تابناک
