انواع لباس های فضایی(1)

(EMU)

زمانی لباس های فضایی تنها از مواد سبک ساخته می شدند، اما امروزه EMU ها ترکیبی از مواد سبک و سنگین هستند که راحتی، امنیت و آسانی در حرکت را برای فضانوردان به ارمغان می آورد.

لباس دارای 13 لایه از مواد مختلف است که 2 لایه آن خنک کننده، 2 لایه آن تنظیم کننده فشار، 8 لایه آن ضد برخورد و محافظ در برابر سنگهای آسمانی و لایه آخر پوشش دهنده است. مواد سازنده این لایه ها شامل الیاف زیر است:

نایلون

اسپادکس

داکرون

میلار

کرتکس

نومکس

کولار(ماده ای که در ساخت جلیقه های ضد گلوله به کار می رود)

همه این لایه ها به یکدیگر دوخته و چسبانده می شوند تا لباس شکل پذیرد. در مقایسه با لباس های فضایی اولیه که برای هر فضانورد به طور شخصی دوخته می شد، EMU دارای بخش هایی با سایزهای مختلف است که می تواند به سایز فضانورد در آید.

EMU دارای قسمتهای مختلف زیر است:

بخش جاذب لباس(MAG)

جذب ادرار فضانورد

سیستم تهویه ای و خنک کننده مایع(LCVG)

گرمای اضافی بدن فضانورد را هنگام راه پیمایی دفع می کند.

کلاه الکتریکی EMU

ارتباط رادیویی فضانورد را با مرکز و دیگر فضانوردان میسر می سازد

بسته ارتباطی

حاوی میکروفون و هدفن برای برقراری ارتباط است.

قسمت پایینی لباس

در برگیرنده شلوار، مفصلی های زانو و قوزک، چکمه ها و کمر لباس است.

قسمت سخت بالا تنه

پوسته ای محکم از جنس فایبرگلاس که ساختارهایی نظیر بازوها، تنه فضانورد، کلاه، کوله پشتی فضانورد و مدول کنترل را پوشش می دهد.

قسمت بازوها

دستکش ها

کلاه خود

پوشش ضد تابش(EVA)

فضانورد را از نور خورشید حفظ می کند

کیف مخصوص آب آشامیدنی

فضانورد می تواند در مواقع تشنگی از آب داخل آن بنوشد

سیستم های اصلی لباس

اکسیژن تولید می کند و وظایف زیر را بر عهده دارد:

،تولید برق، دفع کننده دی اکسید کربن، آب مخصوص خنک کردن، سیستم رادویی، بخش گرمایشی

کوله اکسیژن فرعی

تامین کننده اکسیژن استراری

مدول کنترل

نمایش دهنده و کنترل کننده بخش سیستم های اصلی لباس

بخش جاذب لباس

فضانوردانی که راه پیمایی فضایی انجام می دهند حدود 7 ساعت به راه پیمایی مشغولند در این زمان بدن اوره تولید می نماید در حالیکه در این مدت آنها نمی توانند درون سفینه بازگشته و از توالت استفاده نمایند. بنابراین، لباس آنها طوری طراحی می شود که مخزنی جاذب ادرار داشته باشد.

مایع خنک کننده و قسمت تهویه

این قسمت یک زیر لایه است که بلند بوده و از جنس نایلون تریکو و اسپاندکس است و با یک آستر پلاستیکی کامل شده است. آب خنک از درون این آستر حرکت کرده و گرمای ایجاد شده توسط فضانورد را جذب می کند. آب خنک از کوله پشتی که در پشت فضانورد وجود دارد آمده و یا از طریق شنلگی که از سفینه به قسمت ناف لباس متصل است به درون لباس فرستاده می شود.

ادامه دارد...

تهیه کننده: محسن مرادی