ورزش ایران به کجا می رود؟
1)افتخارآفرینی ورزشكاران ایران، این روزها نقطه پایانی ندارد. از والیبالیست‌ها و رزمی‌كاران در مالزی به قاعده 300 میلیون تومان «شیشه» گرفته‌اند و در امارات هم لیدر فلان تیم را موقع حمل مقادیر معتنابهی تریاك دستگیر كرده‌اند.
در تهران پلیس 110 یك شعبه را برای رسیدگی به جرایم ورزشی اختصاص داده(!) و در آخرین چشمه مبادرت به مهار یکی از بازیکنان بزرگ فوتبال در مقابل ساختمان فدراسیون فوتبال كرده است!
همزمان از آلمان خبر می‌رسد اوضاع دوپینگیهای لیگ فوتبال نیز خوب نیست و تاكنون استفاده دست كم دو فوتبالیست لیگ برتری از مواد نیروزا قطعی شده است. در مجموعه مدیریتی فوتبال ایران، پس از آنكه علی دایی رسما علی كفاشیان را به دروغگویی متهم كرد و غلام پیروانی نیز فریدون معینی را مورد حملات شدید قرارداد، این مرتبه منصور عظیم‌زاده شدیدا علیه ترابیان مصاحبه كرده و مسوول جدید كمیته روابط بین‌الملل فدراسیون را متهم به «گفتن دروغ‌های شاخدار» دانسته است.
دعوای بین محمد علی‌آبادی – معاون سابق رییس جمهور – و علی سعیدلو – معاون فعلی رییس جمهور – نیز خطر یک تعلیق جدید را بر سر ورزش ایران جدی نر کرده است.در واقع ما با گردابی از نابساامانی در ورزش روبرو هستیم.
2)كجاست صدای آن مدعی‌العموم که می‌گفت این ورزش یك لاقبا 10 تا روزنامه ورزشی نمی‌خواهد؟ كافی است دوستان نگاهی به مطبوعات ورزشی این روزها بیندازند تا ببینند چطور حواشی و اخبار عجیب و غریب این حوزه از لابه‌لای صفحات كاغذی جراید سرریز كرده است. كم‌كم كار دارد به جایی می‌رسد كه مسوولان رسانه‌های ورزشی مجبورند بین اخبار دوپینگ ورشوه و تبانی و قاچاق مواد مخدر(!) اولویت‌بندی كنند و برخی از حواشی را به دلیل محدودیت فضا حذف كنند!
3) اما مساله اصلی ما تفاوت بین شعارها و عملکردهاست.اگرچه دولت محترم با شعار مبارزه با فساد بر سر کار آمد و هم و غم خود را بر سر این موضوع گذاشت اما گویا متاسفانه فساد در ورزش ما بیشتر ریشه دوانده است.حتی تدابیری مانند منشور اخلاقی نیز موثر واقع نشد و موج نابسامانی چه فوتبال و چه کل جامعه ورزشی را در بر گرفته است. می توان به ظعنه گفت که خدا را شكر ورزش كشور ما برخلاف غربی‌های، كاملا اخلاقی و «پهلوانی» است و به جای مایك تایسون‌ها و بن‌جانسون‌ها و تایگر وودزها، پشتش به پوریاهای ولی و غلامرضا‌های تختی گرم است و به عوض رینگ‌های پر زرق و برق كشتی كج، از گودهای زورخانه الهام می‌گیرد.
این نابسامانی ها با تصاویری که از رسانه ملی از ورزش ما به تصویر کشیده می شود تناقض جدی دارد.مشکلات اردوهای خارجی،بی توجهی برخی ورزشکاران تازه به دوران رسیده به بدیهی ترین اصول اخلاقی و پهلوانی چه در خارج و چه در داخل چشم انداز نگران کننده ای از ورزش را به تصویر می کشد.
4)روزگاری خبرهای بد این ورزش، محدود به شكست‌های كاروان‌های اعزامی كشورمان در میادین بین‌المللی می‌شد، آن روزها راهكار آقایان مسوول در این حوزه، تشكیل فوری كمیته‌های یك شبه بررسی علل و عوامل شكست بود كه معمولا پس از مدتی فعالیت و فروكش كردن هیجان عمومی، با صدور یك بیانیه كلی و به دردنخور به كار خودشان پایان می‌دادند. سوال امروزمان از سیاست‌گذاران محترم كشور این است كه برای پوشش دادن فجایع باور نكردنی امروز ورزش ایران چه نسخه‌ای در آستین دارند؟ آیا اكنون قرار است «كمیته مبارزه با قاچاق مواد مخدر در ورزش» تشكیل شود یا راه حل، افتتاح «كمیته جلوگیری از سفارش نوشیدنی‌های غیرمجاز توسط بازیكنان ایران در خارج از كشور» است...؟ آیا برای شکستهای اخلاقی ما در ورزش نیز باید کمیته های ریشه یابی شکست تشکیل داد؟
تنظیم برای تبیان: رضا سیگاری منبع: گل
