غذای مرا به مهمان بده!

یک روز فقیری به مسجد آمد و از مردم تقاضای کمک کرد. او گرسنه و خسته بود. حضرت علی علیه السلام او را به خانه برد تا از او پذیرایی کند. مهمان در اتاقی نشست و امام علی علیه السلام از همسرش خانم فاطمه زهرا علیهاالسلام پرسید: «آیا غذایی داریم تا به این مهمان بدهیم؟» حضرت زهرا علیهاالسلام فرمودند: «فقط یک مقدار غذا مانده که آن هم برای دخترم زینب علیهاالسلام کنار گذاشته ام.» حضرت زینب علیهاالسلام که تنها چهار سال داشت، حرف مادر را شنید و به مادر گفت: «مادر! غذای مرا به مهمان بده!» واقعا چه کار خوبی! همه اهل خانه از این کار خوب حضرت زینب علیهاالسلام خوشحال شدند و به خاطر این روحیه زیبایش به او تبریک گفتند.

معلم مدینه

حضرت زینب علیهاالسلام ، که خود شاگرد استادان بزرگی چون پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله ، حضرت علی علیه السلام ، حضرت زهرا علیهاالسلام و برادران خویش امام حسن علیه السلام و امام حسین علیه السلام بود، وقتی بزرگ شد، یک معلم خوب و نمونه برای خانم های شهر مدینه بود. ایشان به سؤال های آنان در زمینه های گوناگون پاسخ می داد و با محبت زیاد به مسایل دینی آن ها، رسیدگی می کرد. خانم های شهر مدینه، از این که معلم خوب و مهربانی چون دختر فاطمه زهرا علیهاالسلام داشتند، خیلی خوشحال بودند و افتخار می کردند.

خواهر مهربان

دختر خانم های خوب، دوستان حضرت زینب علیهاالسلام می دانند که یکی از کارهایی که باید بکنند، این است که اگر برادری دارند، نسبت به او مهربان و خوش برخورد باشند، همان طوری که خود حضرت زینب علیهاالسلام با برادران عزیزش، امام حسن مجتبی و امام حسین علیهماالسلام برخورد می کردند و خیلی به آن ها علاقه داشتند. حضرت زینب علیهاالسلام ، یک خواهر نمونه بود و از همان دوران کودکی، وقتی مادرشان از دنیا رفتند، به پرستاری و مراقبت از اهل خانه پرداختند و به آن ها محبت می کردند.

علاقه امام حسین علیه السلام به زینب علیهاالسلام

امام حسین علیه السلام و حضرت زینب علیهاالسلام ، علاقه عجیبی به یکدیگر داشتند، تا جایی که حتی در دوران کودکی و وقتی حضرت زینب علیهاالسلام در گهواره بود، هر گاه امام حسین علیه السلام از کنار او دور می شد، به گریه می افتاد و با دیدن او آرام می شد. امام حسین علیه السلام هم احترام و علاقه زیادی به خواهرشان می گذاشتند و هر وقت حضرت زینب علیهاالسلام به دیدار برادرشان می رفتند، امام حسین علیه السلام از جا بلند می شدند و خواهر را در جای خودشان می نشاندند.