بارو

استفاده از کلمه بارو به دوره ساسانیان باز می گردد و به استحکاماتی اطلاق می شده که اطراف شهرها و یا روستاها و بیش از همه، قلعه ها می ساخته اند تا خطر حمله راهزنان یا دشمنان را دفع کنند.

بیش تر شهرهای تاریخی یا قلعه های به جا مانده از دوران باستان، محصور در دیواری است که گاهی پی و ریشه آن چندین متر پهنا دارد. بخش فوقانی این دیوارها به شکل دالانی است که به پاسبانان امکان فعالیت دفاعی می دهد. دالان ها با برج های دیده بانی قطع می شدند. برج ها در قسمت هایی تعبیه می شدند که تمامی چشم انداز بیرون حصار در دیدرس دیده بانان قرار بگیرد.

از طرف دیگر مهاجمان نیز پیش رفته ترین فنون را به کار می گرفتند تا راهی به میان حصار باز کنند. محاصره و قطع ارتباط ساکنان قلعه ها با دنیای خارج قدیمی ترین این روش ها است. منجنیق و عراده و آوردن توپ های باروتی در پای حصارها، روش های پیش رفته تر برای شکستن حصار قلعه ها بودند. استفاده از فیل های مسلح نیز در دوره ای از تاریخ سرزمین ما رایج بود. فیل ها به کوبه هایی مجهز بودند که می توانستند باروها را فرو بریزند. روش رایج دیگر استفاده از ظرف های نفت بود. این ظرف های شعله ور را با فلاخن به داخل حصار پرتاب می کردند.

باروها معمولاً از خشت خام ساخته می شدند. ولی در مناطق کوهستانی استفاده از سنگ نیز رایج بود. در مناطق جنگلی که الوارهای چوبی در دسترس بود، باروها ترکیبی از چوب و خشت بود. در دوره هایی نیز به خصوص برای حفاظت از قلعه درباریان از آجرهای کوره ای استفاده می شد و استحکامات قوی تری ساخته شده اند که تعدادی از این حصارها تا هم اکنون نیز باقی مانده اند.