ابوطالب امام در گذشت

"امام عکاسان" نامی بود که شاید برای اولین بار وقتی از زبان او درباره خودش شنیدم، مرا تکان داد. ما امروز مردی که با نگاه پر از مهرش روی ویلچر عکاسی می کرد، را از دست دادیم.   

ابوطالب امام در معرفی خودش نوشته بود: «متولد تهران هستم؛ اگر چه خود را عکاس نمی دانم ولی دل مشغول عکاسی ام. روح پدر شاد باد که اولین معلم عکاسی ام بود و بعد از هر عکسی که او می گرفت بلافاصله جای او می ایستادم و عکس می گرفتم. شاید! اولین عکس های مقایسه ای را همان موقع گرفته باشم!»

افتخاری همسر ابوطالب یک ماه قبل در مورد وضعیت جسمی ابوطالب گفته بود: او از سال قبل بی‌حرکت است و از فروردین نیز به مرور بیماریش گسترش یافته و هیچ بهبودی در وضعیت او دیده نمی‌شد.

اما بالاخره ابوطالب عکاس دوران دفاع مقدس که از یکسال قبل به دلیل بیماری "ام اس"قادر به حرکت نبود روز دوشنبه  به بیمارستان شرکت نفت منتقل شد و سه شنبه 18 اسفند دوربینش را بر زمین گذاشت تا با چشم دل دنیایی دیگر را به تصویر بکشد.

کوروش سید ابوطالب امام که به "ابوطالب امام" شهرت داشت، یکی از عکاسان ایرانی بود که به دلیل گرفتن عکسهای دوران دفاع مقدس و جنگ مشهور بود.

وی چند سالی بود به دلیل بیماری از ویلچر استفاده می‌کرد و همچون حسین پرتوی کسی از او یادی نمی‌کرد. او حتی روی ویلچیر هم عکاسی می‌کرد و در اغلب مجامع عکاسی و گشایش نمایشگاههای عکس حاضر بود.

تهران از سالهای 60 تا 67 ، جنگ، موشک باران، اعزام نیرو به جبهه‌ها و...از جمله موضوعاتی هستند که ابوطالب به عکاسی از آنها پرداخت. همچنین پروژه عکس‌های « تهران دیروز و امروز» که نگاهی تطبیقی از تهران در زمان جنگ تا تهران امروز است، کار این استاد بزرگ عکاسی است.

وی در مورد عکاسی از جنگ گفته بود: موقع گرفتن هر یک از عکسها این حس را داشتم که روزى جنگ تمام مى شود و همه چیز به حالت عادى بر مى‌گردد. در آن زمان، تنها عکسهاى به جا مانده از این دوران مى توانند خاطرات را زنده نگه دارند.

ابوطالب امام نمایشگاه‌های بسیاری را پیش از بیماری‌اش برپا کرده بود و همچنان به کار عکاسی می‌پرداخت. از او دو کتاب با عنوان «رویشی در سپیده یک» و «رویشی در سپیده دو» منتشر شده است که درباره روند بازسازی مناطق جنگی و مقایسه این مناطق پیش از جنگ و بعد از جنگ است.

"امام عکاسان" نامی بود که شاید برای اولین بار وقتی از زبان او شنیدم، مرا تکان داد. او مردی بود که با نگاه پر از مهرش روی ویلچر عکاسی می کرد. ابوطالب امام نگذاشت که بیماری بین او و هنرش فاصله بیاندازد و مرتب عکاسی می کرد؛ حتی از کسانی که به عیادت او می‌رفتند. ای کاش ،عکس مرا هم گرفته بود.

رنگینک شاید قصه دل انگیزی از زندگی کورش باشد. او برای یادبود دوست دیرینه اش بهروز مرادی هر ساله به دوستانش رنگینک می داد؛ رنگینکی که از امروز ما را به یاد بهروز مرادی و ابوطالب امام می اندازد؛ رنگی که به یک رنگی تبدیل شد.

منبع :

ایرنا

تنظیم برای تبیان :

بخش هنر مردان خدا - سیفی