پرده دار عالم
| خـــورشیـــد رخ مــپوشان در ابر زلف، یارا |
| چون شب سیه مگردان روز سپید ما را |
| مــا را ز تــاب زلــفـــت افـتـاد عـقده بر دل |
| بر زلف خم به خم زن دست گره گشا را |
| فـــخــر جهـــانــیان شد ننگ صنم پرستی |
جــانــا ز پـرده بـنــمــای روی خدانما را |
ای آشــکــار پــنـــهـــان بـرقـع ز رخ برافکن |
تــا جلــوه‌ات بـبـیـنــم پــنهان و آشکارا |
بــی جلــوه‌ات نـــدارد ارض و سما فروغی |
ای آفـتاب تابان هم ارض و هم سما را |
بــازآ کــه از قــیــامــت بــرپـــا شـود قیامت |
تــا نـیـک و بـد ببیند در فعل خود جزا را |
ای پــرده دار عــالـــم در پــرده چـنــد مـانی |
آخـــر ز پـــرده بـــنــگر یــاران آشنـــا را |
بازآ کــه بــی وجــودت عـالـم سکــون نـدارد |
هــجــر تـو در تـزلـزل افـکند ماسوی را |
حـاجـت بــه تــُسـت مــا را ای حـجـت الهی |
آری بــسوی سلـطان حاجت بود گدا را |
عمری گذشت و ماندیم از ذکر دوست غافل |
از کــف بـه هـیـچ دادیــم سرمایه بقا را |
مــا را فـکنــده غــفــلــت در بــستر هلاکت |
درمان کن ای مسیحا این درد بی دوا را |
ای پــرده دار عــالــم در پــرده چــنــد پنهان |
بــازآ و روشـنــی بـخش دلهای باصفا را |
شعر از : فؤاد کرمانی
تنظیم: گروه دین و اندیشه
