سیم خاردار سفره هفت سین

بهار و عید نوروز را در آن سالهای جنگ چندبار در دل طبیعت جنوب بودم. ایام بسیار دل انگیزی بود و طبیعت در زیباترین چهره رخ می نمود. اسفند که به میان راه می رسید باد دلربای خنکی در دشت بی انتهای جنوب می وزید و از سرمای استخوان سوز شبهای زمستان دیگر خبری نبود. این باد پیغام بهار را با خود داشت.

گاهی این بادها باران را هم با خود می آورد؛ از آن بارانهای سیل آسای سنگین که تا به زمین جبهه ها می رسید آن را مثل چسب بر کف پوتین ها می چسباند. اما هیچ گله ای نبود، که هر چه از جلوه های طبیعت دیده می شد زیبای زیبا بود. باد و باران را که گفتم. از پرنده های خوش صدا، سبزه های خیس روی زمین، عطر شبنم و در بعضی جاها بوی باروت...

روزهای نزدیک عید سنگرها هم خانه تکانی می شدند. خاک روی آن را کمی بیشتر می کردند و مشمع تمیز تر و سالم تری بر روی آن می انداختند، پتوها را از کف نمناک سنگر در می آوردند و تکانی می دادند و خاک آن را می گرفتند و اگر همت و حالی بود کف بعضی سنگرها را گودتر می کردند و همه چیز را برای نشستن دور هم و خواندن دعای تحویل سال آماده می کردند.

آن روز زیر آن باران امکان خانه تکانی یا سنگر تکانی پیدا نشد اما دعای تحویل سال را خواندیم و طبق معمول عید، سکه تبرکی امام را گرفتیم.

گاهی سفره هفت سین هم رو به راه می شد. هر گردان با آلات جنگی خود سفره ای ترتیب می داد. وقت تحویل سال 1366 در اردوگاه شهدای تخریب در جاده آبادان، سفره بچه های تخریب سیم خاردار، سیمینوف ، مین سوسکی و سبدی و...بود و عکس شهدا را هم در میان نمازخانه می گذاشتیم و یادی از آنها می کردیم که جان دادند تا بهاری ترین فصل ها و سالها نصیب ما ایرانی ها شود.

آنها رفتند تا آبی ترین آسمان مال ما باشد. آنهایی که بال گشودند و به ما یاد دادند در سفره های دلمان با سکه دلخوش نباشیم.

آن روز یکی از نیروها این شعر را از یک شهید خواند:

منبع :

مجید جعفر آبادی نویسنده و پژوهشگر دفاع مقدس

تنظیم برای تبیان :

بخش هنر مردان خدا - سیفی