یکی بود یکی نبود

یکی بود. یکی نبود. دختری بود که شبیه هیچ‏کس نبود. او روی سرش اصلاً مو نداشت. اما یک کله‏ی گرد و قشنگ داشت. دخترک خیلی کم می‏خندید، اما وقتی می‏خندید، چهار تا پروانه‏ی رنگارنگ ، بال‏بال زنان می‏آمدند و خنده‏اش را تماشا می‏کردند.

یک روز، دخترک، موش چاق و شکم گنده‏ای را دید که یک سیب را قل قل هول می‏داد تا به لانه‏اش ببرد. سیب قل می‏خورد و این طرف می‏رفت.

بعد قل می‏خورد و آن طرف می‏رفت. موش تپلی، دنبال سیب این طرف می‏دوید و بعد هم آن طرف می‏دوید. دخترک از کارهای موش تپلی آنقدر خندید آنقدر خندید که ده تا پروانه آمدند و خنده‏اش را تماشا کردند! موش تپلی صدای خنده‏ی دخترک را شنید و به او نگاه کرد: «وای! چه دختر قشنگی!» بعد برای اینکه بتواند دخترک را بهتر ببیند، سرش را بالا گرفت و عقب عقب رفت و رفت تا اینکه تالاپ! از پشت افتاد روی زمین! با آن شکم گرد و قلمبه‏اش.

این طرفی شده، آن طرفی شد، تا بالاخره از جایش بلند شد. دخترک به سر موش تپلی دستی کشید و دوباره خندید.

این بار بیست پروانه‏‏ی دیگر هم آمدند و خنده‏ی قشنگ او را تماشا کردند. موش تپلی با خودش فکر کرد که اگر از سیب بالا برود و روی آن بنشیند، می‏تواند دخترک را بهتر ببیند، پس تصمیم گرفت از سیب بالا برود، اما همین که سوار سیب شد، سیب قل خورد و موش تپلی هم با سیب قل خورد و رفت و رفت آن طرف اتاق. صدای خنده‏ی دخترک همه جا پیچید و یک لحظه بعد، اتاق پر شد از پروانه. آنها روی سر و شانه‏های دخترک نشستند. موش تپلی هیچ‏وقت دختری به این قشنگی ندیده بود. موش، سیب را رها کرد و رفت جلوی پای دخترک ایستاد و دست‏هایش را بالا گرفت. دخترک موش را از زمین برداشت و به او نگاه کرد. موش خندید و آنها با هم دوست شدند.

حالا یک دختر بود که شبیه هیچ‏کس نبود. یک موش بود که تپل و با مزه بود! و یک عالمه پروانه بودند که همه با هم خوش و خندان و شاد، زندگی می‏کردند!

دوست خردسالان

تنظیم:بخش کودک و نوجوان

*****************************************