آن⁪⁪ همه شیرینی

خیلی خوب است که منتظر آمدنت می⁪مانم. آخر می⁪دانی، بعضی وقت⁪ها اصلاً دوست دارم که منتظر بمانم. مثل این است که دارم کار مهمی انجام می⁪دهم. مثل این است که قوی⁪تر می⁪شوم.

به خودم می⁪گویم: «صبر کن!» آن وقت می⁪توانم به تمام چیزهایی که تو با خودت می⁪آوری، فکر کنم. این⁪طوری می⁪شود که خوشحال می⁪شوم. می⁪دانم که آن موقع، حتماً چشم⁪هایم برق می⁪زند.

می⁪⁪دانم که توی صورتم⁪ خنده پخش می⁪شود. بعد، یک عالم خیال خوب و دوست داشتنی می⁪کنم.

توی خیالم، دور و برم پر از رنگ⁪های روشن می⁪شود- مثل آب⁪نبات⁪های رنگی. دهانم شیرین می⁪شود. آن وقت دلم می⁪خواهد که زود⁪تر بیایی تا همه این خیال⁪ها واقعی بشود.

اما می⁪دانی؛ فکر می⁪کنم که آن وقت، دلم برای منتظر شدن تنگ می⁪شود. دلم برای خیال⁪هایم تنگ می⁪شود. فکر می⁪کنم دیگر کار مهمی نماند که انجام بدهم. شاید هم دیگر یک آدم قوی نباشم. دیگر صبور نباشم. می⁪ترسم که در کنار تو هیچی نباشم- هیچی.

ولی عیبی ندارد، بگذار دلم برای منتظر شدن تنگ بشود. بگذار اصلاً بفهمم که منتظر تو ماندن، همیشه تنها کار مهمی بود که داشتم انجام می⁪دادم. بگذار بفهمم که فقط چون دلم برای آمدنت یک ذره شده بود، مجبور بودم که صبر کنم و همین مرا قوی می⁪کرد. بگذار همه اینها را بفهمم. بگذار هیچی نباشم- هیچی؛ ولی تو بیایی!

اصلاً، اصلاً شاید تو خودت همان منتظر ماندنی. تو خودت همان آرزویی که وقتی برآورده می⁪شود، دیگر دلتنگی معنی ندارد. تو خودت همان صبری. تو خودت همان همه چیزی!