یک شب ترسناک‏

آن شب بسیار تاریک و طوفانی بود. من داشتم به تخت خوابم می⁪رفتم که ناگهان یک صدای تق تق روی پنجره شنیدم. فریاد زدم: « کی آنجاست؟» ناگهان نور یک رعد و برق ظاهر شد. من چهره⁪ی یک نفر را در پنجره دیدم که شبیه یک آدم فضایی بود... یک آدم فضایی که من در نمایش تلویزیونی «پرونده⁪های مجهول» دیده بودم. خیلی ترسیده بودم. به طرف تخت خوابم دویدم و پتویم را روی سرم کشیدم. با فریاد زدن، از پدر و مادرم کمک خواستم؛ ولی جوابی نشنیدم. سپس به خاطر آوردم که آنها به یک مهمانی رفته⁪اند که در آن لباس⁪های خیالی می⁪پوشند.

به آرامی از زیر پتو، بیرون را نگاه کردم؛ اما آنقدر تاریک بود که هیچ چیز دیده نمی⁪شد. بعد صدای قدم⁪های یک نفر را شنیدم. صدا بلند و بلند⁪تر می⁪شد. هر چند هوا تاریک بود، من راه رسیدن به کشویم را که در آن دوربینم را نگه می⁪داشتم می⁪دانستم. به طرف آنجا دویدم و دوربینم را بیرون آوردم و شروع به عکس برداری از پنجره کردم. خیلی زود، صدای قدم⁪ها قطع شد.

ساعت پدربزرگم زنگ زد. ساعت دوازده نیمه شب بود. من به تخت خوابم برگشتم و سعی کردم بخوابم؛ اما نمی⁪توانستم. خیلی می⁪ترسیدم. روی تختم نشستم. ذهنم پر از افکار متفاوت بود. زمان می⁪گذشت... ساعت یک، ساعت دو، ساعت سه، ساعت چهار، سرانجام به خواب رفتم.

من ساعت هشت از خواب برخاستم و تصمیم گرفتم به تحقیق بپردازم. چند ردپا بیرون پنجره⁪ی اتاقم پیدا کردم. با یک نوار، آن را اندازه گرفتم و به این نتیجه رسیدم که دقیقاً اندازه⁪ی کفش⁪های پدرم است. رد پاها نزدیک در خانه تمام می⁪شد. سپس به شهر رفتم تا عکس⁪ها را چاپ کنم؛ اما وقتی عکس⁪های چاپ شده را دیدم، شوکه شدم. آنها کاملاً سیاه بودند و چیزی در آن دیده نمی⁪شد. بعد به خاطر آوردم که از فلش دوربین استفاده نکردم. وقتی به خانه رسیدم، همه⁪ی ماجرا را برای پدرم تعریف کردم و او شروع کرد به خندیدن. وقتی او به من گفت که او لباس یک آدم فضایی را برای مهمانی پوشیده بوده، من هم خیلی خندیدم. اکنون هم وقتی به آن شب فکر می⁪کنم که از پدر خودم وحشت کرده بودم، برایم جالب است.

مترجم: سید محمدعلی رجایی

پوپک

تنظیم:بخش کودک و نوجوان