بانوی روشنایی

یکی بود، یکی نبود. غیر از خدا هیچ‏کس نبود.

شب بود، یکی از شب‏های سرد زمستان. برف سنگینی روی زمین نشسته بود و هوا سوز سردی داشت. عده‏ای از مردم یکی از شهرهای دور، برای زیارت راهی قم شده بودند. هنوز چند فرسنگ به شهر قم مانده بود، که در تاریکی شب و برف و سرمای زمستان راه را گم کردند و در بیابان سرگردان شدند. چه کار کنند؟ کجا بروند؟ چگونه خودشان را نجات بدهند؟

سرمای سختی بود و اوضاع بد مسافران هر لحظه بدتر و بدتر می‏شد. از روی ناچاری شروع به دعا و نیایش کردند و دست توسل به دامان حضرت معصومه (علیه‏السلام) زدند. از بانو خواستند راه شهر را به آنها نشان بدهد و آنها را از خطر رهایی بخشد.

همان شب، در حرم حضرت معصومه (علیه‏السلام) اتفاق عجیبی افتاد. «سید محمد»، خادم آستانه، بعد از آنکه مدتی در صحن و راهروهای حرم قدم زد، خسته شد و در گوشه‏ای نشست، تا کمی استراحت کند. صحن حرم خلوت بود و فقط چند زائر در گوشه و کنار حرم نشسته و مشغول خواندن قرآن و دعا یا نماز بودند. سید محمد. در همان حالت نشسته، خوابش برد.

در خواب بانو را دید که پیش او آمد و گفت: «سید محمد! برخیز و چراغ گلدسته‏ها را روشن کن.» سید محمد یک‏دفعه بیدار شد، نگاهی به ساعتش کرد و دید کمی از نیمه شب گذشته و هنوز چهار ساعت به اذان صبح مانده است. معمولا خادم‏ها نزدیک اذان صبح چراغ‏ گلدسته‏ها را روشن می‏کردند. خادم. دوباره سرش را روی زانوهایش گذاشت و خوابید. اما هنوز چیزی نگذشته بود که دوباره بانو را در خواب دید. این بار بانو با لحن تندی گفت: «برخیز! مگر نگفتم چراغ‏های گلدسته‏ها را روشن کن؟!»

سید محمد چشم‏های خود را باز کرد و زود فهمید که این یک دستور است و باید انجام بشود. از جایش بلند شد و چراغ گلدسته‏ها را روشن کرد. زیر نور چراغ‏ها، برف سنگینی را که همه جا را سفیدپوش کرده بود، دید و از آن تعجب کرد. ولی بیشتر از این موضوع تعجب کرد که چرا حضرت معصومه (علیه‏السلام) دستور داده که آن شب چراغ‏ها را زودتر روشن کنند!

آن شب گذشت. صبح روز بعد، هوا صاف و آفتابی شد و زایران یکی یکی و دسته دسته به حرم آمدند. سید محمد خادم، در بین مردم گردش می‏کرد، که صدای گفتگویی توجهّش را به طرف خود کشید. سید محمد، ایستاد و گوش داد. یکی از زایران داشت به دوستانش می‏گفت: «راستی که دیشب خود حضرت معصومه (علیه‏السلام) دعای ما را شنید و به فریادمان رسید. باید خیلی از ایشان سپاسگزاری کنیم. اگر چراغ‏های گلدسته‏ها روشن نمی‏شد. ما در آن شب تاریک و بیابان پر از برف و سرما، جان سالم به در نمی‏بردیم!»

با شنیدن این حرف‏ها. سید محمد تازه به راز خوابی که دیده بود، پی برد و اشک شوق در چشم‏هایش نشست.

محمدعلی دهقانی

دوست کودکان