منافقین را شناسایی کنید!

افراد دوچهره كه معمولا به حسب ویژگی های شخصیتی به دنبال منافع فردی، گروهی و باندی خود هستند، از منظر قرآن دارای ویژگی هایی اند كه به راحتی قابل شناسایی می باشند. این نوشتار به صورت مختصر و با نگاهی اجمالی در پی نشان دادن بخشی از ادبیات و چهره دوچهرگان (منافقان) از منظر قرآن مجید می باشد.

قرآن مجید علاوه بر بیان مبانی مهم دین و شعایر آن، وظایف و آیین های دینداری یا همان شریعت دینی، كتاب «خبر» نیز می باشد. مسلمانان برای شناخت دقیق راه های زندگی در جامعه كه نیازمند آگاهی از هویت فكری افراد مختلف به ویژه مدعیان تصدی در امورات عمومی و موثر بر زندگی مردم اند، اگر به اخبار و راهنمایی های قرآن بیشتر توجه نمایند، معیارهای شناخت دقیق و موشكافانه ای را استخراج خواهند كرد كه می تواند آنان را در پیشبرد اهداف بلند زندگی اجتماعی موفق نماید.

قرآن درخصوص همه مسایل، اعم از «تر و خشك»، «بزرگ و كوچك» اظهار رأی كرده و انسان را راهنمایی منحصر به فردی می كند.

افراد دوچهره كه معمولا به حسب ویژگی های شخصیتی به دنبال منافع فردی، گروهی و باندی خود هستند نه منافع عموم و منافع ملی، از منظر قرآن دارای ویژگی هایی اند كه به راحتی قابل شناسایی می باشند.

پرده برداری  از چهره نفاق

این نوشتار به صورت مختصر و با نگاهی اجمالی در پی نشان دادن بخشی از ادبیات و چهره دوچهرگان (منافقان) از منظر قرآن مجید می باشد. اینك مطلب را با هم از نظر می گذرانیم:

1-دروغگویی

در سوره «منافقون» اولین خبری كه قرآن به پیامبر(ص) و مومنان به پیامبر می دهد، دروغگویی منافقان است.

«ای رسول ما، چون منافقان نزد تو آمده و گفتند كه ما به یقین و حقیقت گواهی می دهیم كه تو رسول خدایی، خدا می داند كه تو رسول اویی و خدا هم گواهی می دهد كه منافقان دروغ می گویند. سخن های (دروغ) خود را سپر جان خویش (و مایه فریب خلق) قرار داده اند تا بدین وسیله راه خدا را ببندند كه آنچه می كنند بسیار بد می كنند.» (منافقون، 1 و 2)

اولین ویژگی ادبیات آنها دروغگویی است، دروغ را برای فریب مردم می گویند، عملی بد و شكننده انسجام عمومی كه موجب از بین بردن فرصت ها برای تحقق اهداف جمعی مومنان می شود.

2- ادعای ایمان

ادعای ایمان آنها جنبه دفاعی دارد، در مقابل اعراض و اعتراض شكننده مردم از آنها. چون اگر حقیقت قلبی اشان را ابراز نمایند مردم از آنان روی گردان می شوند! پس امكان زندگی برایشان نیست تا چه رسد كه بتوانند به جایگاه های مختلف اجتماعی نیز دست پیدا كنند. لذا اقدام به اظهار ایمان به پیامبر(ص) یا ولی جامعه و قوانین موضوعه دین می كنند.

3- عدم درك واقعی از جامعه

منافقین درك واقعی از شرایط زندگی مردم و جامعه ندارند (منافقون، 3) به همین دلیل نوع گفته ها و اعمالشان مغایر با اهداف جامعه است.

4- آراستگی ظاهر

آنها اهل ظاهرند، ظاهرشان آراسته است، با ظاهری مدعیانه در صحنه های اجتماعی حاضر می شوند، در مقابل حق و حقایق جامعه انعطاف ناپذیرند و همواره نسبت به دیگران بدگمان بوده و از هر كاری كه برای مردم صورت می گیرد احساس ترس می كنند (منافقون، 4)

5- تكبر و نخوت، فسق و گناه

چنین كسانی اهل تكبر و نخوت اند، خودمحور و مستكبرند (منافقون، 5) اهل فسق و گناه هستند و تشویق به كارشكنی می كنند، خود را عزیز و دیگران را ذلیل می پندارند. (منافقون، 6 و 8)

6- خشن، تندخو، بخیل و حسود

زبانشان خشن، تند و بد است، تندخویی و خشونت در زبانشان جاری است. اهل بخل و حسادت اند و در عرصه جمع مال و منال حریص اند.(احزاب 19)

7- فرصت طلبی

در بهره گیری از موقعیت ها و شرایط مختلف «فرصت طلب اند» و به دنبال هر اتفاق و حادثه یا رویدادی، منافع خود را می جویند (نساء، 73)

8- خدعه و نیرنگ

منافقان اهل نیرنگ و فریبكاری اند، برای رسیدن به منافع و اهدافشان با توسل به نیرنگ و فریب كاری اقدام می كنند (بقره، 9)

9- مریضی قلب

قلب آنها مریض است (بقره، 10) و از قلب مریض آنها جز مریضی چیزی عاید جامعه نمی شود.

10- اصلاح طلبی كاذب

آنها با شعار اصلاح گری فسادانگیزی می كنند. اصلاح طلبی پوششی برای فسادكاری های مختلف آنان است، وقتی به آنها می گویی فساد نكنید، دست از خرابكاری بردارید، این كارها برای جامعه مفسده دارد، می گویند: ما جز اصلاح جامعه و اصلاح طلبی كاری نمی كنیم. (بقره،11)

11- مسخره كردن

اهل نفاق اهل ایمان و ولایت را به سخره می گیرند. ادبیاتشان، دست انداختن مؤمنان و پیروان ولایت است (بقره، 14) البته آنها سفی و نادانند و خودشان نمی دانند. (بقره،13)

اگر در گفتار و رفتارشان كمی دقت صورت گیرد سفاهت و نادانی هویداست، به سخره گرفتن مؤمنان اهل عمل، حرص و طمع، خشك و خشن بودن و... نشانه های سفاهت و بلاهت است كه دامن دو چهرگان را گرفته است.

12- فتنه انگیزی

آنها در بین مسلمین فتنه انگیزی می كنند (توبه، 47) آنان همواره در دودلی و شك و تردیدند، هیچگاه نمی توانند به استحكام اهل ایمان تصمیم گیری نمایند. كارهایی كه قرار است انجام دهند، با تردید و دودلی با آن مواجه می شوند، می آیند یا نمی آیند، این كار را می كنند یا نمی كنند، مدت ها در تردید و شك و دودلی هستند تا بالاخره به یك سمتی بغلطند. (توبه، 45)

13- شادمانی از ناراحتی رهبر

منافقان از غم و غصه و مصیبتی كه به پیامبر و ولی جامعه می رسد، شادمانند و از شادمانی و موفقیت ایشان ناراحت می شوند.(توبه،50)

14- كراهت در انفاق و كسالت در نماز

اینها اگر انفاق كنند با كراهت است و نماز را با كسالت انجام می دهند. (توبه، 54)

15- پناهندگی به هر مخفیگاه

منافقان هنگام ترس از اعمالی كه علیه جامعه مرتكب شده اند، هر پناهگاهی بیابند به آن پناه می برند، چه كوه باشد و چه كشورهایی كه از دشمنان جامعه اسلامی اند.(توبه، 57)

16- عیب جویی

از ویژگی های دیگر دو چهرگان بی ایمان عیب جویی است، اصولاً به دنبال گفتن عیوب و جستن عیب برای افشای آن هستند چه راست باشد چه دروغ. (توبه،79)

17- اذیت رهبر

آنها اهل اذیت نمودن پیامبر(ص) و ولی جامعه اند، یكرنگی رهبری اسلام و زلالی او را بستری برای اذیت و آزار قرار می دهند. (توبه،61)

18- ترس از افشای ماهیت قلبی

منافقان به شدت از رو شدن دستشان می ترسند، به صورت وحشتناك از افشا شدن حقیقت قلبی اشان در هراسند (توبه،64) و البته در باطل فرو می روند (توبه، 65) آنها به منكر امر می كنند و از معروف نهی كننده اند. (توبه،67)

19- خوشحالی از عدم مشاركت در جهاد و دفاع

از اینكه در جهاد و دفاع از جامعه مشاركت نكرده اند خوشحال اند. (توبه،81)

20- ترس از شركت در جنگ و جهاد

البته به دلیل پستی و رذالتی كه دارند از «شركت در جنگ و جهاد می ترسند». (محمد،20)

21- ریاكاری

منافقان اهل ریاكاری اند، ریا و تظاهر از ویژگی های آنان است و اگر به نماز حاضر می شوند برای ریاكاری است. (نساء، 142)

22- بی هدفی

از دیگر ویژگی های مهم منافقان این است كه هدف ندارند. (نساء، 143) كسی كه هدف ندارد نمی تواند برنامه هم داشته باشد، كسی كه برنامه ندارد در سخن گفتن جز عیب جویی، بدگویی و خراب كردن اهل ایمان دارای برنامه، راهی ندارد.

23- پخش شایعه

پخش شایعه جزء كارهایشان است. (نساء، 83)

24- دوستی با كفار

اهل دوستی با كفار هستند، در داشتن رابطه دوستی با كفار اكراهی ندارند. (نساء، 139)

25- رفیق نیمه راه

رفیق نیمه راه اند، كار را به اتمام نمی رسانند و همراهی را كامل نمی كنند.(محمد، 26)

26- سودجو و منفعت طلب

سودجو و منفعت طلبند (توبه، 58) به جای درنظر داشتن منافع عموم و منافع ملی و منافع همه مؤمنان، منافع فردی، گروهی و باندی خود را دنبال می كنند.