میرزا هاشم آملی

ایشان پس از اخذ درجه اجتهاد رهسپار دیار نجف شد و بعد از مدتی مورد توجه بسیار آقا ضیاء الدین عراقی قرار گرفت تا بدانجا که از نزدیکان و اصحاب استفتای ایشان شد. این مرجع فقید شیعی، فقیهی متعبد و مجتهدی متقی و دارای حالات و روحیات معنوی بود، اما قدرت کتمان وی دیگران را از درک احوالاتش محروم ساخته بود. در رفتار و گفتار به اولیای خدا اقتدا کرده بود و تواضع و حسن خلق از ویژگی های بارز او بود. در خانه اش به روی همه باز بود و می فرمود: علما باید خود را در معرض استفاده عموم قرار دهند، ثبوت بی اثبات بدون فایده است. عالمی که علم خود را عرضه و اظهار نکند بی حاصل است. عرضه علم شهرت طلبی نیست و تفکیک این دو، موضوع کم اهمیتی نیست.

از کتاب افلاکیان خاک نشین/ انتشارات شمس الشموس