طلوع پیروزی

از آمدن رهبر کبیر انقلاب اسلامی ایران حضرت امام خمینی (ره) به کشور چند روزی گذشت. خاطره ی دوازدهم بهمن ماه 1357 اندک اندک به ذهن ها سپرده می شد. مردم در انتظار پیروزی نهایی بودند. حالت بیم و امید ادامه داشت. «حکومت» چون گرگ زخمی چنگ و دندان نشان می داد.

آن هایی که پیروزی را باور نداشتند، نگران بودند و آن هایی که شکست و فرار ستمگران را ناگزیر می دیدند، دندان صبر بر لخته های جگر می فشردند. اما همه در راهی که به مقصد می رسید، همراه و هم صدا بودند.

همه می دیدند که تمام جمعیت یک پارچه و هم دل شده اند. دریای خروشان مردم خشمگین و خسته از ظلم موج می زد و از هر سو پیش می آمد.رودهای کوچک به یکدیگر می پیوستند و در آغوش دریا فرو می رفتند. در آن دریای بی کرانه همه حاضر بودند. بچه ها و نوجوان ها، شور و حالی وصف ناشدنی داشتند و بزرگ ترها را به حیرت و تحسین وامی داشتند. آن ها آموخته بودند که هیچ حکومتی با بی عدالتی و ظلم و ستم برقرار نخواهد ماند و بر صدق این سخن ارزشمند ایمان داشتند.

مقاومت و پایداری پایان نداشت. آتش جنگ و گریز در تمام کشور شعله می کشید. عاقبت شراره های آتش به ادارات دولتی و مکان های دولتی هم سرایت کرد. اکنون حکومت با تمام توان در مقابل ملت ایستاده بود و آماده می شد تا آخرین تیرهای خود را نیز در ترکش بگذارد ...

در میان پادگان های موجود در تهران، پادگان نیروی هوایی از اهمیت ویژه ای برخوردار بود. نمایش همبستگی عده ی بسیاری از افسران و همافران و درجه داران نیروی هوایی، اتحاد مبارزان را به اوج رسانده بود.

در پاسخ به این وضع، گارد شاهنشاهی با تمام تجهیزات و به طور ناگهانی به محل استقرار نیروهای جدا شده از ارتش یورش آوردند. غروب روز بیست بهمن بود. تاریکی و سرمای هوا نظامیان را یاری می رساند. هم زمان با حمله گاردی ها مقاومت مسلحانه آغاز شد. خبر حمله و محاصره ی پادگان به زودی به همه جا رسید.مردم سراسیمه به محل درگیری شتافتند و پس از ساعت ها مبارزه و از جان گذشتگی به چشم خود شکست و فرار ستمگران مزدور را دیدند. تا رسیدن به خانه راه زیادی داشتیم. آفتاب پیروزی سر زده بود ...

محمد رضا اصلانی – کیهان بچه ها

تنظیم:بخش کودک و نوجوان

************************************