دایی برنده اصلی داربی
باورش سخت است ولی در هر صورت داربی این بار مساوی نشد چون تفاوت‌های ماهیتی با نمایش‌های اخیر دو تیم داشت و این تفاوت از حضور مردی به نام علی دایی روی نیمكت پرسپولیس نشات می‌گرفت. دایی از روزی كه به پرسپولیس آمد، می‌دانست كه یكی از پرخطرترین ریسك‌های ممكن را انجام داده است.
بعد از یازدهم شدن با سایپا در لیگ نهم و ناكامی و اخراج از تیم ملی، ناكامی در پرسپولیس می‌توانست حداقل تا 10 سال دیگر پرونده كاری او را ببندد ولی در نقطه مقابل موفقیت در این تیم علاوه بر بازگرداندن او به میادین،باعث ایجاد محبوبیت فزاینده‌اش هم می‌شد، چیزی كه دایی به رغم تمام شهرتش در زمان بازیگری فاقد آن بود. اما دایی نشان داد كه ایام 9 ماهه دوری از فوتبال را به بطالت نگذرانده و در واقع شهریار جدیدی در فوتبال ما متولد شده است. سرمربی پرسپولیس ضمن تلاش مجدانه برای رفع نقایص تاكتیكی این تیم، هرگز وارد فاز تندخویی و پرخاشگری‌های سابق خود نشد،نهایت هنرمندی دایی این بود كه اجازه نداد فضای نه چندان گرم روابطش با رسانه‌ها خراب شود و به محض هر انتقاد و سوالی مطابق قانون سوم نیوتن عكس‌العمل نشان نداد. از طرف دیگر حتی اجازه نداد كه شكست وحشتناك و فاجعه‌بار چهار بر یك در بوشهر هم تبدیل به پوئن منفی روحی شود بلكه با ایجاد تعادل بین توبیخ و تشویق،دقیقا اثر مثبت یك شوك تمام عیار را از آن ناكامی برداشت كرد و حالا دارد اثرات عملكرد مثبت خود را در نتایج تیم تحت هدایتش می‌بیند.
به نقل از گل، ردپای علی دایی در داربی چیزی نبود كه بتوان بر آن چشم بست. بدون تعارف شهریار در نیمه نخست نتوانست شروع خوبی داشته باشد و به نوعی از لحاظ حریف‌شناسی و اتخاذ تاكتیك مناسب برای مقابله با رقیب سنتی كم آورد ولی در همان لحظاتی كه تیم او تحت‌تاثیر حریف قرار داشت،دایی جدا از تفكر برای پاتك زدن به استقلال به خوبی با تشویق و راهنمایی‌هایش، پرسپولیسی‌ها را به آرامش رساند و وقتی در نیمه دوم نقاط قوت حریف را خنثی و اشتباهات حركتی تیمش را تصحیح كرد توانست با استمرار در شیوه بازی و صرف فعل خواستن شاهد موفقیت باشد. و بالاخره كاراكتر دایی هم در پیروز شدن پرسپولیس تاثیر زیادی داشت.
كافی است وضعیت نیمكت‌های دو تیم را مقایسه كنید تا متوجه ادعای ما شوید. عبدالصمد مرفاوی به گونه‌ای كاملا منفعل روی نیمكت نشسته و به جز یك صحنه كه در اعتراض به داور از جای خود بلند نشد و رضایت از نباختن را می‌شد در چهره او روی نیمكت حس كرد ولی بر عكس علی دایی تمام طول نیمه دوم را با جوش‌وخروش از كنار زمین دنبال كرد،با تمام قوا تیمش را به حمله و رعایت دستورات تاكتیكی فرا می‌خواند و با عكس‌العمل‌هایش در هر صحنه این حس برتری‌جویی و میل به پیروزی را در شاگردان خود زنده نگه داشته و حتی تقویت هم می‌كرد و همین شد كه در پایان این دیدار از فرط خوشحالی نتوانست جلوی احساسات خود را بگیرد و به گریه افتاد.
خیلی‌ها پیروزی در داربی را یك نوع بیمه‌نامه تضمینی چندماهه برای سرمربی تیم برنده می‌دانند و حالا دایی هم این بیمه‌نامه را تا پایان فصل در اختیار دارد. شوك روحی مثبت ناشی از این پیروزی چنانچه تبدیل به غرور نشود می‌تواند با تدابیر صحیح دایی تداوم داشته و پرسپولیس را به موفقیت‌های بعدی برساند ولی علی دایی باید به این نكته هم توجه داشته باشد كه معمولا حفظ موقعیت سخت‌تر از به دست آوردن آن است. ماموریت كوتاه مدت دایی در پرسپولیس زمانی كه او سهمیه لیگ قهرمانان آسیا برای فصل بعدی را كسب كند، به پایان می‌رسد و تازه آن موقع است كه عملكرد مستقل دایی را به نظاره خواهیم نشست. پیروزی در داربی موردی قابل چشم‌پوشی نیست ولی فراموش نكنیم كه دایی پرسپولیس را در سكوی سوم جدول رده‌بندی از كرانیكار تحویل گرفته و فعلا فقط همان جایگاه را به دست آورده است، هر چند كه كیفیت بازی پرسپولیس با دوره كرانیكار زمین تا آسمان تفاوت پیدا كرده است.
مطالب مرتبط به داربی:
تنظیم برای تبیان: رضا سیگاری
