انقلاب اسلامی وعدم حضور درOIC

مقدمه؛

چنانکه در مقالات گذشته پیرامون عملکرد قبل از انقلاب دولت ایران در رویکرد و تعامل با سازمان عملکرد اسلامی اشاره گردید. بی دلیل نبود که رژیم های فریفته به غرب مثل عربستان در ایران طلایه داران سازمان OIC بودند و دولت شاه مخلوع بیشتر به فکر انحراف اندیشه ها و کوشش جهت بهبود بخشیدن به روابط ایران با سایر کشورهای اسلامی بود که به دلیل ارتباط نزدیک ایران با اسرائیل که مسجدالاقصی را به آتش کشیده بود، فراهم آمده بود.

با این همه بعد از انقلاب اسلامی تلاش های صورت گرفته توسط دولت انقلابی و مجلس در جهت اصلاح رویکرد با OIC و استفاده در جهت تحکیم مواضع مسلمانان صورت گرفته؛ در این مقاله ضمن تشریح نقش ایران بعد از انقلاب این تاثیرگذاری انقلاب اسلامی را بر رابطه نظام ایران با OIC بررسی و نکاتی تقدیم شما می نمائیم.

پیروزی انقلاب اسلامی و OIC

پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، ارتباط با OIC با فراز و نشیب های فراوانی مواجه شده است بگونه ای که در بسیاری از اجلاس ها شاهد غیبت نماینده ایران هستیم!

این وضعیت ناشی از ماهیت اسلامی انقلاب ایران بود که بعضاً به منظور حفظ آرمانها و اصول پایه ای آن بوده و تلاش کرده تاکتیک های خوبی را در تعامل خود نمایان شود.

خودداری جمهوری اسلامی از حضور در اجلاس طائف

نظام جمهوری اسلامی ایران، پس از پیروزی انقلاب اسلامی در اولین اجلاس پس از انقلاب که اجلاس سوم سران دولتهای اسلامی بود و در طائف عربستان بود، حضور نیافت! دلیل عدم حضور ایران؛ حضور رژیم عراق در این اجلاس اعلام شده است.

تحریم اجلاس چهارم سران توسط انقلاب اسلامی

نظام جمهوری اسلامی ایران پس از اجلاس سوم نیز باز در اجلاس بعدی که در کازابلانکای مراکش منعقد شد، آن اجلاس را تحریم کرد! دلیل این تحریم چند ساله دانسته شده است؛

اولاً- انقلاب اسلامی رژیم پادشاهی مراکش را برای میزبانی این اجلاس صالح نمی دانست.

ثانیاً- انقلاب اسلامی سازمان OIC را در حل مساله جنگ ایران و عراق فاقد صلاحیت می شمرد.

انقلاب اسلامی و خودداری در پنجمین اجلاس سران OIC

اجلاس پنجم در حالی با فقدان نمایندگان انقلاب اسلامی تشکیل شد که نمایندگان جمهوری اسلامی ایران با ارسال یک یادداشت از دبیرخانه OIC درخواست کرد تا موضوع بازار مشترک اسلامی (پیشنهاد رییس جمهور وقت ایران) در دستور کار اجلاس سران قرار گیرد و موضوع مورد موافقت قرار گرفت.  دلیل عدم حضور در این اجلاس نیز حمایت دولت کویت از عراق شمرده شد.

نتیجه گیری

بر پایه آنچه ارایه شد به استثنای اجلاس ششم سران که در کشور سنگال برگذار شده است و انقلاب اسلامی نماینده خود را برای شرکت در آن حاضر نموده است، مساله جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، میزبانی کشور مراکش، مواضع جانب دارانه دولت های عضو OIC نسبت به حمایت از رژیم بعث عراق، عوامل و زمینه ساز عدم حضور ایران در این اجلاس بوده است؛ آثار سوء این عدم مشارکت ایران را در سه اجلاس سوم تا پنجم را می توان موجب صدور قطعنامه هایی علیه جمهوری اسلامی ایران توسط OIC شمرد که با تلاش دولت بعث عراق و مغتنم شمردن فرصت پیش آمده است.

 دانشجوی دكتری دانشگاه تهران

تنظیم برای تبیان عطاالله باباپور

منابع و ماخذ

1- منشور سازمان كنفرانس اسلامی OIC

2- صورت مشروح مذاكرات مجلس برسی نهایی قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران.

3- بیانیه قاهره درخصوص حقوق بشر در اسلام (مصوب نوزدهمین نشست وزرای خارجه کنفرانس اسلامی) و قطعنامه شماره p – 19/49-1990)

4- بیانیه حقوق و مراقبت از کودک در اسلام (مصوب هفتمین کنفرانس سران اسلامی به موجب قطعنامه شماره c-7/16-1994)

5-كنوانسیون حقوق کودک سازمان ملل متحد در سال 1989 .

6-سازمان كنفرانس اسلامی ، فرزاد ممدوحی.

7- رسایل فقهی علامه جعفری ( مقاله مقایسه اعلامیه حقوق بشر اسلام و غرب )

8- بررسی خلائ های قانونی حقوق كودك .طوبی شاكری گلپایگانی.

9 - بیانیه داکا درخصوص حقوق بشر در اسلام (مصوب چهاردهمین نشست وزرای خارجه کنفرانس اسلامی در دسامبر 1983)

10- حقوق بشر ، آیت الله جوادی آملی .