در جست وجوى تو

لب به شکایت نگشودى و تنها پس از شهادت بى فریادت، دیده بودند که پیکر فرزند رسول، نیلگون به خاک سپرده شد...

لبهاى زهر چشیده که همیشه قاریان توحید بودند؛

و قامتی که هرگز در حضور نخوت ستمکاران عباسى سر خم نکرد.

تو را باید در مردان دلشده‌اى جست وجو کرد که در پى شنیدن کلامى از تو، سر به بیابان گذاشتند و «حافىِ» تا ابدِ زمانه شدند.

از تو تنها به واژه‌اى دلخوشم اگر مرا بى خویش کند و در من، پا برهنه‌اى مجنون به جا بگذارد.

داستان بشر حافی را در اینجا بخوانید، همان مردی که تا عمر داشت پابرهنه بود.