بشارت هفتم
زمین در چرخش خویش، هفتمین بشارت را از آسمان برگرفت و رداى سبز امامت را به دوش غنچه اى دیگر از باغ امامت انداخت.
و همان هنگام، علوم گذشتگان و آیندگان، بر سینه نورانىاش روانه شد؛ چونان که تصویر تمامى عالم در اقیانوس شفاف و زلالش نمایان شد.
یا موساى کاظم!
میلاد تو، سرآغاز وزش موهبت الهى است.
آن هنگام که خشم را فرو مى خورى، وسوسه شیطان در برابر عظمت آدمى چه حقیر است!
شکیبایى تو، دل را مجذوب دردى مى کند که ابزار فرهیختگى روح است. و تو چه زیبا این مفهوم را معنا مى کردى!
کرامتت از بندگى محضى است که در سایه سار صبر خویش، تقدیم دوست کردى.
مبارک است ظهور روشنىات در عبور زمان؛ در ضریح خیال مؤمنین.
خورشید هفتم! تولد تو، شکفتن باغ سبز تقرّب در کویر خشکیده زمین است.
قطعهای از : رزیتا نعمتى
تنظیم: گروه دین و اندیشه - حسین عسگری