پنج درس آموزنده سعادت بخش

1-امام سجّاد صلوات اللّه علیه چون نماز صبح را به جا مى آورد؛ در جایگاه خود مى نشست و دعا مى خواند تا موقعى كه خورشید طلوع نماید؛ و پس ‍ از طلوع خورشید، دو ركعت نماز براى سلامتى خود و افراد خانواده اش‍ مى خواند و سپس مختصرى مى خوابید.

و چون از خواب بیدار مى شد، دندان هاى خود را مسواك مى نمود و بعد از آن مشغول صرف صبحانه مى گردید.

مستدك الوسائل : ج 6، ص 350، ح 3.

2 - هرگاه یكى از دامادهاى امام سجّاد علیه السّلام داخل منزل وى مى گردید و بر حضرتش وارد مى شد، امام سجّاد علیه السّلام عباى خود را از دوش بر مى گرفت و براى او پهن مى نمود تا روى آن بنشیند.

و سپس به داماد خود مى فرمود: خوش آمدى ، كه تو هم تاءمین كننده هزینه هاى خانواده خود و هم ، نگه دارنده ناموس خود از شرّ هواهاى نفسانى و اجانب هستى.

اصول كافى : ج 1، ص 338، ح 8.

3 - روزى امام سجّاد علیه السّلام مشغول خوندن نماز بود، كه در بین نماز عباى آن حضرت از روى شانه اش افتاد و حضرت بدون كمترین توجّهى نسبت به آن ، با همان حالت به نماز خود ادامه داد.

چون از نماز فارغ شد یكى از اصحاب آن حضرت جلو آمد و اظهار داشت : یاابن رسول اللّه ! چرا هنگامى كه عبا از روى شانه شما افتاد، بدون توجّه به آن ، به نماز خود ادامه دادى !؟

امام علیه السّلام فرمود: این چه اعتراضى است كه مطرح مى كنى !؟

آیا مى دانى من در حال نماز، در مقابل چه كسى قرار داشتم ؛ و با چه كسى سخن مى گفتم ؟

آیا توجّه ندارى ، هر مقدارى كه از نماز با خلوص و توجّه كامل به خداوند متعال باشد به همان مقدار مقبول درگاه الهى قرار مى گیرد.

آن شخص گفت : پس واى بر حال ما، كه بیچاره هستیم .

و حضرت فرمود: از لطف و رحمت پروردگار مهربان ناامید نباشید، چون خداوند متعال به وسیله نمازهاى نافله ، نواقص نماز را تكمیل و جبران مى نماید.

مستدرك الوسائل : ج 4، ص 103، ح 29.

4 - روزى شخصى حضرت سجّاد علیه السّلام را تعریف و تمجید كرد و اظهار علاقه شدیدى نسبت به آن حضرت داشت .

امام علیه السّلام فرمود: خداوندا، به تو پناه مى برم از این كه مبادا دیگران مرا دوست بدارند، در حالى كه تو مرا دشمن داشته باشى .

همچنین حكایت كرده اند:

روزى كه عید عرفه بود، آن حضرت از محلّى عبور مى نمود، عدّه اى را مشاهده كرد كه در حال گدائى بودند و از این و آن تقاضاى كمك مى كردند.

حضرت با حالت تعجّب به آن ها نگاهى نمود و فرمود: واى بر شما، كه در مثل چنین روزى - روز عرفه - از غیر خداوند متعال، كمك مى طلبید و چشم امید به دیگران بسته اید.

بحارالا نوار: ج 46، ص 62.

5 - مرحوم كلینى رحمة اللّه علیه در كتاب شریف كافى آورده است :

شخصى به نام سعید بن مسیّب حكایت كند:

روزى به محضر مبارك امام سجّاد علىّ بن الحسین علیه السّلام وارد شدم در حالتى كه آن حضرت مشغول خواندن نماز بود، پس چون نماز خود را به پایان رساند، شخصى درب خانه را زد.

حضرت فرمود: سائلى - گدائى - آمده است و تقاضاى كمك دارد، او را ناامید مگردانید.