دریای ادب
یکی از ارزشهای والای انسانی و اسلامی، رعایت ادب و فروتنی در برابر افرادی است که در مقایسه با انسان دارای برتری باشند. علی علیه‌السلام در ضمن سفارش به فرزندش امام حسن علیه‌السلام در فراگیری ادب فرمود: «یا بُنَیَّ! اَلْاَدَبُ لِقاحُ العَقلِ، وَ ذَکاءُ القَلبِ و عُنوانُ الفَضلِ؛ پسرم! ادب، بارورشدن عقل و بیداری قلب و سرفصل فضیلت و ارزش است.» و نیز فرمود: «لا میراثَ کَالأَدَبِ؛ هیچ ارثی ارزشمندتر از ادب نیست».1
حضرت عباس علیه‌السلام نیز از همین مکتب درخشان، درس ادب آموخته بود.
روایت شده که عباس، بی اجازه در کنار امام حسین علیه‌السلام نمی‌نشست و اگر پس از اجازه می‌نشست، مانند عبد خاضع، دوزانو در برابر مولایش می‌نشست.2 کانَ کَالعَبدِ الذلیل بَینَ یدَیِ الوَلیِّ الجَلیلِ؛ عباس همچون بردهای حلقه به گوش در برابر امام علیه‌السلام بود.3
عباس علیه‌السلام، هرگز امام زمان خوبش را برادر نمی‌گفت؛ بلکه همواره امام حسین را : سیدی و مولای؛ یا اباعبدالله؛ یابن رسولالله؛ خطاب می‌کرد . جز در مورد آخرین ساعت عمر، در لحظه شهادت، که صدا زد، «برادر، برادرت را دریاب».4
هنگامه ظهور برترین ادب و احترام قمر بنی هاشم، هنگام ورود او به شریعه بود. لحظه‌ای که دست در آب فروبرد تا کام تشنه خود را جرعهای بنوشاند، ناگاه یاد عطش مولای خود نمود و بی‌درنگ آب از دست خود فروریخت و تشنه از شریعه خارج شد.5
ایمان و وفا سایه بالای تو بود
ایثار علی نقش به سیمای تو بود
گر لب نزدی به آب دریا عباس
دریای ادب میان لبهای تو بود6
[1]. نهجالبلاغه، حکمت 54.
[2]. محمد محمدی اشتهاردی، پرچمدار نینوا، انتشارات مسجد مقدس جمکران، 1378، چ 2، ص43.
[3]. امیرحسین علیقلی، هفتاد و دو درس زندگی از سیره عملی حضرت ابوالفضلالعباس، انتشارات عابد، چ 2، ص44.
[4]. همان.
[5]. سپهسالار عشق، ص101.
[6]. سیدرضا مؤید خراسانی، از آینه ایثار، ص63.
