عباس نامدار

در ستایش حضرت ابوالفضل العباس

عشــاق چــون به درگهِ معشوق رو کنند

از آب دیـدگان تنِ خود شستشو کنند

اول قــدم ز جــان و ســرِ خــویـش بگذرند

در خون دل تهیه‌ی غسل و وضو کنند

از تیغ دولت بر تـنشان زخــمــی ار رســد

آن زخـم را ز سـوزن مــژگان رفو کنند

قربانِ عاشقی که شهیدان کــوی عشق

در روز حــــشــر رتــبـه‌ی او آرزو کنند

عــبــاس نــامــدار کـــه شـاهـــان روزگار

از خـــاک کــوی او طــلــب آبــرو کنند

میرابِ آب بود و لب تشـنـه جــان سپـــرد

می خواست آب کوثرش اندر گلو کنند

بی دست ماند و داد خدا دست خود به او

آنـان کـه مـنـکـرنـــد بگو رو به رو کنند

گر دست او نـه دست خداییست پس چرا

از شــاه تــا گدا همه روسوی او کنند

درگاه او چون قـبـله‌ی ارباب حـاجـت است

بـاب الــحوائجش همه جا گفتگو کنند

ذاکر برای آن که مـسمی به اسم اوست

امــیــد آن کــه عـاقـبتش را نکو کنند