تبیان، دستیار زندگی
باور کنیم که در این هیاهوی پر قیل و قال، تنها چیزی که نجات بخش است، دست یاری حضرت است
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

هیاهوی زمان و کشتی نجات

شرایط و اوضاع زندگی در عصر مدرن به گونه ای است که اصولا برای عموم افراد بشر اكنون تصور صورت دیگری از حیات و تمدن جز این صورت فعلی محال و غیرممکن فرض می شود، آنچنان كه برای مردم قرن شانزدهم نیز تصور صورت كنونی امكان نداشته است.

امام حسین

تلقی ما از عصر امروز چیست؟ عصر ارتباطات،فناوری و پیشرفت. هرچند ما هرگز تعلق ذاتی به ملزومات تمدن جدید نداریم. اما درعین حال، از آنجا كه همین وسایل هستند كه زمینه‌ی استثمار جهانی و قهر و غلبه‌ی تفكر غربی را فراهم آورده‌اند، بی‌اعتنایی ما به تكنولوژی جدید نمی‌تواند مفهومی جز تسلیم در برابر شرایط حاضر داشته باشد.

احتمالا باید به دنبال این باشیم که تمدن جدید را برای خود بازتعریف کنیم و فهم درستی از آن داشته باشیم تا در برخی از موارد امکان مقابله با این دریای خروشان را داشته باشیم. تلاش ما برای غلبه بر تكنیك، خودبه‌خود به معنای نفی موجباتی است كه بشر امروز را به تسلیم نفس اماره و ترك عادات ملازم با زندگی ماشینی و تكنیك‌زده امكان ندارد، اما نباید توقع داشت كه این امر بدون یك تلاش دشوار تاریخی و فراز و نشیب‌های بسیار امكان‌پذیر باشد.

باور کنیم که در این هیاهوی پر قیل و قال، تنها چیزی که نجات بخش است، دست یاری حضرت است

دستیابی به این تفکر که بایستی در مواردی بر تکنولوژی غلبه کرد، هر چند در سطح وسیعی مطرح است اما در سطح کاربردی تاثیر چندانی نداشته است. چرا که عرصه های گوناگونی از ابعاد زندگی ما، جولانگاه فعالی برای تمدن جدید است.

آری!تمدن غربی آنچنان قدرتمند است که توانسته است همه ملزومات استیلای وسیع و فراگیری را فراهم آورد : سلاح‌های مرگبار اتمی و شیمیایی، شبكه‌های جهانی ارتباطات، سازمان‌های بین‌المللی و … از همه بدتر، عاداتی مرسوم که ریشه دوانده در جسم و جان، شکل گیری عقلی اعتباری كه بعد از این قرن صورتی موجه به همه چیز بخشیده است.

امام حسین

انچه مشخص است اینکه عقل بشر تابع اعتبارات و مقتضیات زمان است و در جامعه‌ای چون جوامع غربی، اخلاق را نیز امری مطلقاً اعتباری می‌انگارد و بعد از یك زندگی مستمر با این «نظام ارزشی خاص»، شرایط روحی و روانی و اخلاقی مناسبی برای زندگی اجتماعی پیدا می‌كند، هرچند قومی كه در میان آنها می‌زیست، قوم لوط باشد.

اما در این وانفسا آنچه نجات بخش است، چیزی نیست جز «وجدان فطری انسان‌ها» كه از اصل خلقت، الهی است. اگر این باور به درستی صورت گیرد، آثار و نتایج بسیاری در پی خواهد داشت. در زمانه‌ای كه همه‌ی استعدادهای شیطانی بشر به فعلیت رسیده و سراسر كره‌ی خاكی به نوعی در غفلت می‌سوزد، می توان امیدوار بود که معنویت رنگ و بویی تازه به دلها بخشد. در زمانه ای که هر روز آن، در صورتی به شب خواهد رسید که قتل و جنایتی در گوشه ای از این کره خاکی به وقوع بپیوندد. زمانه بی رحم و البته مردمان بی رحم. در این وانفسا آنچه آرامش بخش است همان معنویات است که همخوانی بیشتری با وجدان ها و فطرتهای پاک دارد. در این روزگار پر فتنه آخرالزمان چاره ای نیست جز تمسک جستن به آستانه مقدس اهل بیت (علیهم السلام) و محرم بهترین بهانه برای عقده گشایی دلهای پردرد این زمانه!

پس در این ایام حزن و اندوه، دعا کنیم تا ما را نیز بر این کشتی استوار سوار کنند که امن ترین وسیله برای ماست. محرم را قدر بدانیم که بدون شک اگر بزرگترین وسیله برای تمسک به حضرت نباشد، بدون شک از بزرگترین آنهاست. پس خود را به دامان آن باب نجات بیاویزیم که پناه این است و بس

محرم بهانه ای است تا خود را بشناسیم و از نو بسازیم. بهانه ای برای پیدا کردن محبتی بی نظیر که مایه نجات است. محبتی که در دلهای دوستان امام حسین (علیه السلام) وجود دارد:

«ان للحسین محبة مکنونة فی قلوب اولیائه»1

به درستی که برای حسین (علیه السلام) محبتی پنهان در دلهای دوستان اوست.

امام حسین

فلذا می بایست فرصت را غنیمت شماریم و قلوبمان را برای تجدید پیوند با محبت حضرت، آماده سازیم تا از عنایاتشان بهره مند شویم.

باور کنیم که در این هیاهوی پر قیل و قال، تنها چیزی که نجات بخش است، دست یاری حضرت است.

« سفینة الحسین اوسع و اسرع»2

کشتی حسین وسیع تر و سریع تر است.

پس در این ایام حزن و اندوه، دعا کنیم تا ما را نیز بر این کشتی استوار سوار کنند که امن ترین وسیله برای ماست. محرم را قدر بدانیم که بدون شک اگر بزرگترین وسیله برای تمسک به حضرت نباشد، بدون شک از بزرگترین آنهاست. پس خود را به دامان آن باب نجات بیاویزیم که پناه این است و بس!

به جز حسین مرا ملجا و پناهی نیست             مرا به درگه دیگر حواله گاهی نیست

گه حساب-که روز قیامتش خوانند               به جز حسین مرا یاور و دادخواهی نیست

در این شب و روزهای ماتم زده که اندکی بیشتر به آغازشان نرسیده، دلت می سوزد و آنوقت زمان دعاست. فراموش نکنیم که چشم امید مهدی صاحب الزمان (علیه السلام) به سوز مناجات من و توست. پس فراموش نکن و دستان دعاگویت را رو به آسمان گیر و زمزمه کن:

ای کاش این بار هرم محرم با نسیم سیمایش فرو بنشیند...

منابع:

1- کتاب فوائد المشاهد.ص 191

2- کتاب خصائص الحسینیة

فاطمه ناظم زاده/گروه جامعه و سیاست تبیان