بوی گل قرمزی(2)

جوجه برفی زودی جواب داد: «من جوجه‏برفی هستم، نه گلوله‏ی بزرگ برفی! آمده‏ام دنبال گل قرمزی. او را می‏شناسی؟»

دشت خودش را باد زد و گفت: «پوف ... پوف... پوف، بله، می‏شناسم؛ ولی به او نرسیده، آب می‏شوی!»

- به آب شدن من کاری نداشته باش. فقط بگو گل قرمزی کجاست؟

دشت به جایی در دور- دورها اشاره کرد و گفت: «آنجا.»

جوجه برفی که خیلی خوشحال شده بود، روی زمین قل خورد و قل خورد، تا رسید به جایی که گل قرمزی را دید.

گل قرمزی گفت: «سلام جوجه برفی!»

جوجه برفی پرسید: «مگر تو، مرا می‏شناسی؟»

- بله که می شناسم!

- از کجا؟

- از توی قصه‏ی مادربزرگ!

جوجه برفی گفت: «من آمده‏ام تو را به سرزمین برفی ببرم!»

- اما من نمی‏توانم بیایم؛ چون اگر من را از شاخه بچینی، پرپر می‏شوم! تازه، سرما هم برای من خوب نیست!

جوجه برفی فکری کرد و گفت: «حالا که این‏طور است، خودم پیش تو می‏مانم و هر کاری بخواهی برایت انجام می‏‏دهم!»

- تو؟ اینجا؟ نه... نه... آب می‏شوی! تو باید برگردی!

اما جوجه برفی برنگشت. او کنار گل قرمزی ماند. گل قرمزی هر روز شاداب‏تر می‏شد و جوجه برفی هر روز کوچک‏تر. گل قرمزی که کم‏کم داشت نگران می‏شد، گفت: «هنوز سر قولی که به من داده‏ای، هستی؟»

جوجه برفی زود جواب داد: «بله، هر کاری بخواهی می‏کنم!»

- هر کاری؟

- بله، قول می‏دهم. قول قول!

- از اینجا برو. همین‏ حالا!

جوجه‏برفی با ناراحتی گفت: «اما من بدون تو...»

گل قرمزی گفت: «فکر آن را هم کرده‏ام!»

گل قرمزی چند تا از گلبرگ‏هایش را به جوجه‏برفی داد و گفت: «هر وقت دلت برای من تنگ شد، اینها را بو کن!»

جوجه برفی گلبرگ‏ها را گرفت و آهسته- آهسته راه افتاد؛ اما هنوز چند قدم بیشتر نرفته بود که برگشت. او تکه‏ی بزرگی از دل برفی‏اش را به گل قرمزی داد!

وقتی جوجه برفی به سرزمین برفی رسید، مادربزرگ منتظر او بود. جوجه‏برفی خودش را توی بغل  مادربزرگ انداخت. عجیب بود! مادربزرگ بوی گل قرمزی را می‏‏داد!

فاطمه مشهدی رستم

تنظیم:بخش کودک و نوجوان