تنها موعظه خدا به بندگان

دین خدا در این سخن پروردگار خلاصه می شود:   قُلْ إِنَّمَا أَعِظُكُمْ بِوَاحِدَةٍ أَنْ تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنَى وَفُرَادَى(1)

این سخنْ مفید حصر است، بدین معنا كه موعظتی نیست مگر با یك ویژگی و آن قیام برای خداست؛ یعنی مقاومت برای احیای امر خدا و استقامت در امتثال حكم او، و این همان است كه از آن به جهاد تعبیر می شود.

بنابراین، دین الهی فقط در مجاهدت متبلور می شود.

از این رو جهاد با هواها و دشمنان، قیام به شمار آمده و دست ذلت به دشمن دادن و خود را تسلیم آنان كردن و از آنها گریختن، قعود و درماندگی است.

شاید سرّ تعبیر از مجاهده به «قیام» این باشد كه در بین همه احوال انسان، قیام از دیگر حالات و شئون او قویتر و حالت دفاع در آن شدیدتر و عوامل دفاع و یورش در آن آماده تر است.

بنابراین، محور اصلی دینْ قیام و جهاد است آن گونه كه هیچ گاه قعود و درماندگی گِرد آن را نمی گیرد، چنانكه خدای سبحان می فرماید: (لقد أرسلنا رسلنا بالبیّنات وأنزلنا معهم الكتاب والمیزان لیقوم النّاس بالقسط)(2)؛ زیرا این آیه دلالت می كند بر اینكه هدف والای نبوّت عامه كه سیره همه پیغمبران (علیهم السلام) بر آن بوده و مردم را به آن فرا می خواندند، قیام مردم به «قِسط» و نگاهداشتِ آنان از «قَسط» است و بالاترین مرتبه قیام به قِسط، توحید است؛ زیرا شرك ظلمی بزرگ است كه عدل و دادی در آن نیست.

پس از توحید، سایر مراتب قیام به قسط در اخلاق و كردار قرار دارد. پس چون معلوم شد كه موعظه الهی در قیام برای خدا خلاصه می شود و هدف از بعثت و فرستادن پیامبران و انزال وحی، قیام مردم به قِسط است، باید در تكیه گاه این قیام و ستون این مقاومت و پایه این استقامت صادقانه تأمّل كرد. (3)

_________________

[1]سبأ/46(بگو: «شما را تنها به یک چیز اندرز می‌دهم، و آن اینکه: دو نفر دو نفر یا یک نفر یک نفر برای خدا قیام کنید)

[2] ـ سوره حدید، آیه 25.

[3]صهبای حج، ص 219.