امام باقر (علیه السلام) در بستر بیماری

كلینی به سند صحیح از زراره روایت كرده است كه گفت روزی از حضرت امام محمد باقر (علیه السلام) شنیدم كه فرمود :

درخواب دیدم كه برسركوهی ایستاده ام ومردم ازهرطرف آن كوه به سوی من بالا می آ مدند چون مردم بسیاری دراطراف آن كوه جمع شدند به ناگاه كوه بلند شد ومردم ازهرطرف آن فرو می ریختند ، تا آنكه جماعتی برآن كوه باقی ماندند واین اتفاق پنج مرتبه تكرارشد ، گویا آن حضرت این خواب رابه وفات خود تعبیر فرموده بود ، كه بعدازگذشت پنج شب ازاین خواب به رحمت ایزدی پیوستند .

دركافی و بصائر الدرجات و سایر كتابهای معتبر روایت كرده اند كه حضرت امام صادق (علیه السلام ) فرمود : كه پدرم بیماری سختی گرفته بود وبیشتر مردم ازبیماری حضرت ترسیدند واهل بیت آن حضرت را به گریه درآمدند كه امام باقر(علیه السلام) فرمود: من دراین بیماری ازدنیا نخواهم رفت زیرا دو نفر نزد من آمدند وبه من چنین خبردادند پس ازآن بیماری صحت یافت ومدتی وسالم بود . وبرای من زمین را بشكاف وگود كن زیرا كه من فربه هستم ودرزمین مدینه برای من نمی توان لحد ساخت .

علت فرمایش حضرت آن است كه زمینهای مدینه سخت بودند به جای آنكه قبر را به اندازه قد متوسط انسان گود كنند ، معمولاً برای قبر درآن زمینها لحد درمی آوردند یعنی حفره ای به اندازه جسد دردیوار قبردرسمت قبله درست می كردند و چون امام باقر (علیه السلام) فربه وچاق بودند ودردیوار قبر به سختی جای می گرفتند ، لذا وصیت كردند كه زمین را برای این امر گود نمایند تا ایشان به آسانی وبدون مشكل درقبر شریفشان جای گیرند.

پس گفتم : ای پدر بزرگوار من امروز تورا ازهمه وقت سالم تر می بینم و ناراحتی درتو مشاهده نمی كنم حضرت فرمود : آن دونفر كه درآن بیماری صحت وسلامت من راخبر دادند دراین بیماری به نزد من آمدند و گفتند : دراین مریضی به عالم آخرت رحلت می نمایی و به روایت دیگری فرمود: كه ای فرزند ، مگر نشنیدی حضرت علی بن الحسین (علیهما السلام) من را از پس دیوار ندا كرد كه ای محمد بیا و زود باش كه ما انتظار تو را می كشیم .

كلینی به سند حسن روایت كرده است كه حضرت امام محمد باقر (علیه السلام ) هشتصد درهم برای تعزیه و ماتم خود وصیت فرمود.

وبه سند موثق ازحضرت امام صادق (علیه السلام) روایت كرده است كه پدرم گفت: ای جعفر ازمال من برای ندبه كنندگان وقف كن كه ده سال درمنی درموسم حج برمن ندبه وگریه كنند. و رسم ماتم راتجدید نمایند وبرمظلومیت من زاری كنند.

كلینی به سند معتبر نیزروایت كرده است كه چون امام محمد باقر (علیه السلام ) به جهان باقی رحلت نمود، حضرت امام صادق (علیه السلام ) فرمود : كه هرشب درحجره ای كه آن حضرت درآن وفات یافته بود ، چراغ می افروختند.

شیخ عباس قمی میگویند : كه درتاریخ وفات آن حضرت اختلاف است و وفات ایشان درروز دوشنبه هفتم ذیحجه سال صد و چهاردهم به سن پنجاه وهفت سالگی درمدینه مشرفه اتفاق افتاد. وفات ایشان درایام خلافت هشام بن عبدالملك بود وگفته شده كه آن حضرت راابراهیم بن ولید بن عبدالملك بن مروان به زهر شهید كرده وشاید به امر هشام بوده است .

قبر مقدس آن حضرت به اتفاق همگی دربقیع ، كنار قبر پدر وعم بزرگوار خود ، حضرت امام حسن (علیه السلام) قرار دارد .

كلماتی از آن بزرگوار:

1 - همانا خداوند عز و جل نگاه دارد بوسیله تقوی بنده ر ا از آنچه عقلش بدان دسترسی ندارد .

2 - بردباری جامه شخص دانا و عالم است مبادا خود را از آن برهنه كنی.

3 - خدا بر خویش مهرورزی را لازم كرده و رحمت او بر خشمش پیشی جسته و از روی راستی و درستی به

انجام رسیده، پس چنان نیست كه خداوند به بندگان خشم آغاز كند پیش از آنكه آنان او را به خشم آورند...

4 - هر ملتی كه كتاب خدا را به پشت سر انداخته خدا نیز علم كتاب را از آنها بگیرد …

5-

حریص بر دنیا، همچون كرم ابریشم است كه هر چه پیله را بر خود بیشتر بپیچد، بیرون آمدنش مشكل تر

می شود

.

منبع: سایت ایرنا

تنظیم برای تبیان: سید پیمان صابری

1 – از رساله امام محمد باقر علیه السلام، سعد الخیر / روضه كافی ج اول (ص 79)