موش خپل روسیاه

یکی بود، یکی نبود. نزدیک یک مزرعه⁪ی گندم، چند تا موش زندگی می⁪کردند. وقتی گندم⁪ها را درو کردند، جشن و شادی موش⁪ها شروع شد. حالا آنها می⁪توانستند با خیال راحت به مزرعه بروند و گندم⁪هایی را که روی زمین ریخته بود، جمع کنند. این کار زحمت زیادی داشت و موش⁪ها حسابی خسته می⁪شدند. اما جمع کردن غذا و بردن آنها به لانه، کاری بود که موش⁪ها آن را خیلی دوست داشتند. البته نه همه⁪ی موش⁪ها! در میان آنها، موش تنبلی بود که اصلاً به سراغ کار پر زحمت نمی⁪رفت. او در سوراخ تاریک منتظر می⁪ماند تا موش⁪ها گندم⁪ها را بیاورند، بعد یواشکی می⁪رفت و از گندم⁪ها بر می⁪داشت و به لانه⁪اش می⁪برد. موش⁪هایی که کار می⁪کردند و زحمت می⁪کشیدند، متوجه شدند که هر روز گندم⁪هایشان کم می⁪شود. آنها نمی⁪دانستند چه کسی این کار زشت را می⁪کند. برای همین هم دور هم نشستند و فکر کردند و حرف زدند و تصمیم گرفتند این دزد بلا را پیدا کنند و او را حسابی تنبیه کنند.

یک روز، وقتی که موش⁪ها از کار برگشتند، موش تنبل کیسه⁪های پر از گندم را دید. منتظر ماند تا موش⁪ها به خواب بروند و یواش یواش به سراغ کیسه⁪ها رفت. یکی از کیسه⁪های گندم را برداشت و فوری دوید توی لانه⁪اش. در کیسه را باز کرد و یک مشت گندم برداشت و در دهانش گذاشت. وای! چه تلخ و بد⁪مزه بود. فوری از لانه بیرون دوید. موش⁪ها بیرون بودند و کنار کیسه⁪های گندم ایستاده بودند. موش تنبل دست و بینی و صورتش سیاه⁪سیاه شده بود! او یک کیسه زغال را دزدیده بود، نه یک کیسه گندم را! موش تنبل وقتی بقیه⁪ی موش⁪ها را دید خندید! وای! چه دندان⁪های سیاهی! از سر و صورت و دندان⁪های سیاه موش تنبل، همه به خنده افتادند. آنها تصمیم گرفته بودند که دزد گندم⁪⁪ها را تنبیه کنند، اما آن روز، آن⁪قدر خندیدند که یادشان رفت باید موش را تنبیه کنند.