طغیان انسان
تا وقتی نیازمندی و گرفتار نیاز خویش، نه مغروری و نه خودبین.
تنها نیاز خود را می بینی و تهیدستی‌ات را باور داری.
اما وقتی كه كه كاسه بی‌نیازی‌ات پر می شود ....
نیازت را از یاد می‌بری و فراموش می‌كنی كه آفریده‌ای هستی كه گِل وجودت را با نیاز سرشته‌اند!
آفریده‌ای كه عاجز و ناتوانی!
از یاد می‌بری كه بنده‌ای هستی كه جز آن چه خدا نصیبت می كند، روزی دیگری نداری!
و جز آن چه خدا برایت اراده می كند، توان دیگری نداری!
طوری رفتار می‌كنی، گویی مالك حقیقی آن همه ثروتی هستی كه به دست آورده‌ای!
این جاست كه " من" وجودی‌ات طغیان می‌كند و غروری تباه كننده سراپای وجودت را در بر می‌گیرد.
اندكی تأمل كن... همه ما آدمها این گونه‌ایم.
مگر آنها كه یگانگی خدا را باور دارند و ایمان به حق، در ذره ذره جانشان نفوذ كرده است.
... و چه اندكند این گروه!
أنَّ الإنسَانَ لَیَطغَی1
1- علق:6
برگرفته از وبلاگ هیام: http://hiaam.blogfa.com
تنظیم برای تبیان : گروه دین و اندیشه - عسگری
