درگه بی نیاز

روی نیاز به درگه بی نیاز تو کردم

شاید شود رضای خدا را قضا کنم

عمری دویدم از پی ابری سیاه، لیک

این بار آمدم به دلت اقتدا کنم

دستم هوای پنجره فولاد می‎کند

تا یک گره ببندم و صد عقده وا کنم

باران اگر ببارد از آن ابر تیره است

آری بدم، ولی به گریه رضا را رضا کنم

صیدم، ولی اگر به ضامن آهو رسانی‎ام

بهر نجات جمله اسیران دعا کنم

سید جعفر علوی (امید)

  گروه دین و اندیشه تبیان، هدهدی