دامنى از اشك

مى‎رسم خسته، مى‎رسم غمگین

گـرد غـربت نشسته بر دوشـم

آشـنـایـى نـدیـده چـشمانـم

آشـنـایـى نـخوانده در گوشم

مـى‎رسـم چون كویرى از آتش

چون شب تیره‎اى كه نزدیك است

تـشـنـه آفـتـاب و بـارانـم

چـشم كم آب و سینه تاریك است

مـى‎رسـم تـا كنار مرقد تو

دامنى اشك و آه آوردم

مثل آهوى خـسته از صیاد

بـه ضـریـحت پـنـاه آوردم

مثل پروانه در طواف حرم

هـسـتی‎ام را به باد خواهم داد

تـا نـگـاهم كنى، تو را سوگند

بـه عـزیـزت خـواهــم داد

"مصطفى محدثى خراسانى"

گروه دین و اندیشه تبیان، هدهدی