یک امید، یک بهار

بارها تو را میان آسمان

من همیشه با تو حرف می‏زنم

ابر وقتی از تو حرف می‏زند

وقتی آب شعر حفظ می‏کند

باز توی دفترم برای تو

روی پله‏های رنگ رفته‏مان

بعد، لحظه‏ای خیال می‏کنم

گوش کرده‏ای به حرف‏های من

دست‏های سرد من که بی‏دلیل

مثل یک غروب چشم‏های تو

فکر می‏کنم بدون یاد تو

در دلم همیشه ذکر خیر توست

دیده‏ام، بزرگ، خوب و مهربان

چون خود تو گفته‏ای «مرا بخوان»

بید زرد، سبز رنگ می‏شود

من دلم دوباره تنگ می‏شود

یک امید یک بهار می‏کشم

می‏نشینم، انتظار می‏کشم

رو به روی من تو ایستاده‏ای

خواهش مرا جواب داده‏ای

گاه‏گاه اشتباه می‏کنند

خشمگین مرا نگاه می‏کنند

قلب‏ها سیاه و زشت می‏شوند

با تو خانه‏ها بهشت می‏شوند

آتوسا صالحی

تنظیم:بخش کودک و نوجوان