آفریدنی عاشقانه و خلاق

تمرین خلاقیت با امور عادی

هر کاری که می‎کنی می‎تواند خلاقانه باشد، و این در صورتی است که بدانی خلاقیت یعنی چه. خلاقیت یعنی لذت بردن از هر کاری...  انجام هر کاری با عشقی ژرف. اگر عشق بورزی و به انجام وظایف بپردازی  کاری خلاق است. اگر بی‎عشق عمل کنی، آن وقت مسلماً این کاری شاق است؛‌ وظیفه‎ای است که باید هر طور شده به آن عمل کرد. این کار تحمیلی است.

تا به حال شنیده‎اید باغبانی که زندگی می‎آفریند و به زندگی زیبایی می‎بخشد، جایزه‎ی نوبلی دریافت کرده باشد؟ آن کشاورزی که زمین را شخم می‎زند و غذای همه را تأمین می‎کند ـ آیا تا به حال کسی به او پاداشی داده است؟ نه. او طوری زندگی می‎کند و طوری می‎میرد که گویی بر روی این کره‎ی خاکی هرگز چنین کسی وجود نداشته است.

هر روح خلاقی را ـ سوای آن چه می‎آفریند ـ باید مورد احترام و تمجید قرار داد تا خلاقیت محترم شمرده شود.

مجسمه می‎سازی یا کفش می‎دوزی ـ چه باغبان باشی، چه کشاورز و چه ماهیگیر باشی، چه نجار، هیچ فرقی نمی‎کند. آن چه اهمیت دارد آن است که آیا واقعاً روحت در گروی آن چیزی است که می‎آفرینی؟ اگر چنین باشد حاصل کار خلاقانه‎ات کیفیتی از الوهیت را در خود دارد. فراموش نکن که خلاقیت به هیچ کار خاصی ربط ندارد. خلاقیت با کیفیت آگاهی تو سروکار دارد. هر عملی که از تو سر می‎زند، می‎تواند خلاقانه باشد.

اگر بدون ‎عشق عمل کنی، آن وقت مسلماً این کاری شاق است؛‌ وظیفه‎ای است که باید هر طور شده به آن عمل کرد. خلاق باش! زندگی از چیزهای کوچک تشکیل شده است که اگر عشق بورزی، به چیزهای بزرگی تبدیل می‎شوند. بعد همه چیز فوق‎العاده عالی و بی‎نظیر است. اگر خالی از عشق عمل کنی، آن وقت نفس مدام تلنگر می‎زند که «این از شأن تو به دور است.

یک کار بزرگ انجام بده. »  هر وقت نفس آمد و تو را به انجام کارهای بزرگ تشویق کرد، فوراً به خودت بیا و نفس را رها کن و بعد کم کم در می‎یابی که چیزهای معمولی و پیش پا افتاده مقدس‎اند.همه چیز مقدس و متبرک است. و تا وقتی همه چیز برایت مقدس نشده، زندگی تو نمی‎تواند الهی باشد.  انسان مقدس، انسانی معمولی است که به زندگی معمولی عشق می‎ورزد و هر کاری می‎کند،‌آن را به طرزی عالی انجام می‎دهد. عظمت به کار انجام شده نیست.

بزرگی، آگاهی است که تو حین انجام آن کار به ارمغان می‎آوری. امتحان کن! وقتی می‎گوییم خلاق باش، منظور این نیست که همگی بروید و نقاشان و شاعران بزرگی شوید.  منظور این است که اجازه دهی زندگی‎ات یک تابلوی نقاشی، یک غزل باشد. هرگز اجازه ندهید این میل در شما قوت بگیرد که آدم بزرگ و مشهوری شوید، آدمی بزرگ‎تر از اندازه‎ی طبیعی، هرگز. اندازه‎ی طبیعی خودش عالی است. دقیقاً به اندازه‎ طبیعی بودن و درست در حد متعارف و عادی بودن،‌ به قدر کفایت خوب است. اما این عادی بودن را به شیوه‎یی غیر عادی زندگی کن. خلاقیت یعنی زندگی عادی را زندگی کردن؛ چنان هشیار، چنان مملو از آگاهی و چنان سرشار از نور که همه چیز نورانی و درخشان می‎شود.

این امری ممکن است. برای تو نیز می‎تواند امکان‎پذیر باشد. در آرزوی نفس نباش. فقط زندگی را دوست بدار و به آن اعتماد کن. زندگی خودش همه‎ی چیزهایی را که به آن نیاز داری به تو خواهد بخشید. زندگی برای تو به نعمت، به دعای خیر، تبدیل خواهد شد. اگر قدر  و ارزش لحظات خود را بدانیم و در حال زندگی کنیم . مدام حسرت گذشته ها را نخوریم . بر داشته هایمان واقف باشیم  و در حسرت نداشته ها زندگی را تلخ نکنیم و اگر در نهایت تلاش برای بهتر شدن همه چیز را به خدای مهربان بسپاریم میتوانیم نهایت لذت را ببریم چرا که به قدرتی عظیم تکیه کرده ایم که همه چیز در توان و قدرت اوست.

ندای مشاور با اضافات

تنظیم برای تبیان: کهتری

مقالات مرتبط

بپذیرید و دوست بدارید

دوستی از جنس سادگی

رمز کار در چیست؟

احساس ارزشمندی کنید

کافیست باور کنید

اگر خودت رو، من تصور کنی

می خوام با پول شادی بخرم

خوشبختی لذت است یا آرزو؟