پایان شب سخن سرایی / می‌گفت ز سوز دل همای
فریاد كزین رباط كهگل / جان می‌كنم و نمی‌كنم دل
...
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ : دوشنبه 1388/07/27
پایان شب سخن‌سرایی
| پایان شب سخن سرایی |
| می‌گفت ز سوز دل همایی |
| فریاد كزین رباط كهگل |
| جان می‌كنم و نمی‌كنم دل |
| مرگ آخته تیغ بر گلویم |
| من مست هوا و آرزویم |
| روزم سپری شده است و سودا |
| امروز دهد نوید فردا |
| مانده است دمی و آرزوساز |
| من وعده سال می‌دهم باز |
| آزرده تنی فسرده جانی |
| در پوست كشیده استخوانی |
| در حنجره‌ام به تنگ انفاس |
| از فربهیم نشانه آماس |
| با دست نوان و پای خسته |
| بار سفر فراق بسته |
| نه طاقت رفتن و نه خفتن |
| نه حال شنیدن و نه گفتن |
| جز وهم محال پرورم نیست |
| می‌میرم و مرگ باورم نیست |
| زودا كه كنم به خواب سنگین |
| تن جامه ز خون سینه رنگین |
| از بعد شنید و گفت بسیار |
| خاموشی بایدم به ناچار |
| در خوابگه عدم برندم |
| لب تا ابد از سخن ببندم |
| زین دود و غبار تیره خاك |
| غسل و كفنم مگر كند پاك |
| ای دختركان نازپرور |
| ای در صدف زمانه گوهر |
| زنهار به مرگ من ممویید |
| جز ذكر و دعای حق مگویید |
| از من به بهشت دور باشید |
| گر چهره به ماتمم خراشید |
| این چیست فغان و بانك و فریاد |
| چون طایری از قفس شد آزاد |
| من مرغ سرادق الستم |
| از بند طلسم جسم رستم |
| كردم سفری ز دار فانی |
| رفتم به سرای جاودانی |
| مرگ است حیات تازه در نقل |
| از مسكن حس به مأمن عقل |
| اوصیكم ایها الذراری |
| در محنت و رنج بردباری |
| چون دست به كار حق نداریم |
| باید ره بندگی سپاریم |
| آنجا كه قضای حق دهد بیم |
| كو چاره به جز رضا و تسلیم |
| باید به قضای حق رضا داد |
| تن را به قضای مامضی داد |
| پند پدرانه‌ام نیوشید |
| در كار رضای حق بكوشید |
| ای میوه باغ زندگانی |
| ای نوگل گلشن جوانی |
| دین ورز و به كار معرفت كوش |
| این پند ز خیرخواه بنیوش |
| در خدمت خلق باش یكسان |
| از كس مطلب جزای احسان |
| آن را كه سعادت است یارش |
| بخشایش و بخشش است كارش |
| باید كه فزون ز قدر سینه |
| نه مهر بود تو را نه كینه |
| آنجا كه سه خواهرید همكار |
| كس را مدهید در درون بار |
| باشید چنان به راز دمساز |
| كز پرده برون نیوفتد راز |
| گریید به خویش یا بخندید |
| در بر رخ اجنبی ببندید |
| باشد شرری ز دوزخ جهل |
| واگفتن راز پیش نااهل |
| بیگانه كه محرم شما نیست |
| جز در پی مال و ملك ما نیست |
| خصمی است كه طرح دوستی ساخت |
| تابین شما خلاف انداخت |
| آن دیو رجیم شوم بدخواه |
| رانیده ز خود، نعوذ بالله |
| دلتان ز عواء سگ نلرزد |
| دنیا به بهای دین نیرزد |
| از مادرتان نگاهداری |
| باشد در گنج رستگاری |
| در مذهب حق رضای مادر |
| با طاعت حق بود برابر |
| آن را كه سعادت است و ادراك |
| در خدمت مادر است چالاك |
| و آنان كه مرا نواده باشند |
| از بطن شریف زاده باشند |
| پند پدرانه نوش سازند |
| آویزه گوش هوش سازند |
| چشم از شهوات تن بپوشند |
| در علم و عمل همی بكوشند |
| دنیا و هر آن چه جاه و مال است |
| رنج دل و آفت كمال است |
| زنهار حذر كنند زنهار |
| از آدمیان آدمی‌خوار |
| آن را كه به دوستی زند لاف |
| پالوده كنند صاف و ناصاف |
| باشند بر او فتاده غمخوار |
| هرگز ندهند بر كس آزار |
| با یكدیگر اندرین زمانه |
| باشند به دوستی یگانه |
| از حقد و حسد نفور باشند |
| وز هم چشمی به دور باشند |
| گر زانكه خلاف پیش گیرند |
| نوشی بدهند و نیش گیرند |
| چون صافی خویش گشت تیره |
| بیگانه شود به هر دو چیره |
| ور زانكه دهند پشت بر پشت |
| بر خصم شوند آهنین مشت |
| زیب سخنم كنم تمامی |
| تضمین سه بیت از نظامی: |
| «غافل منشین نه وقت بازی است |
| وقت هنر است و سرفرازی |
| دانش طلب و بزرگی آموز |
| تا به نگرند روزت از روز |
| چون شیر به خود سپه شكن باش |
| فرزند خصال خویشتن باش» |
| ای تازه نهالهای باغم |
| ای در شب زندگانی چراغم |
| اَهْدَیتُ لَكُم مِنَ‌الوَصایا |
| نَصْحاًً هُوَ اَفضَلُ الْهَدایا |
| از من به شما درود باشد |
| وین نظم به یادبود باشد |
| در سال هزار و چارصد بود |
| كاین گوهر نظم را سنا سود |
| زان پیش كه همه ببایدم بست |
| آن به به دعا برآورم دست |
| حق در دو جهان پناهتان باد |
| برخیز و صلاح راهتان باد |
| باشید مدام در سه نعمت |
| امنیت و عزت و سلامت |
| ای بار خدای صنع‌آرای |
| بر بنده كمترین ببخشای |
| راهی نبود در رجا را |
| جز مهر علی و آل ما را |
| با دست تهی و شرمساری |
| دارم ز تو چشم رستگاری |
| هر چند كه غرقه گناهم |
| بادا كرم تو عذر خواهم |
| در خاتمت ای خدای منان |
| در من بنگر به چشم احسان |
استاد همایی
تنظیم:بخش ادبیات تبیان
