تله فیلم یا فیلم سینمایی یا هیچ‌كدام!

گفت‌وگو با جمعی از حرفه‌ای‌های سینما و تلویزیون درباره ساخت انبوه تله فیلم و گرایش سینماگران به تلویزیون.

طرح ساخت تله‌ فیلم در تلویزیون رویكرد مثبتی بود و با اینكه می‌توانست اتفاقات خوبی را برای تلویزیون و حتی سینمای ما رقم بزند به خاطر بی‌ توجهی در مدیریت و عدم‌شناخت برخی مسئولان و متولیان از شرایط كار تلویزیون و افراد دست‌اندركارش به فعالیتی بی‌ثمر و غیرجدی بدل شد كه تنها انگیزه بسیاری از رفتن به سمت ساخت آن،  درآمدی است كه می‌شود  كسب كرد.

البته در میان این همه، گاهی كارهای قابل قبولی به چشم می‌خورند كه به نسبت بقیه تشخص یك فیلم تلویزیونی را دارند، اما در شرایطی كه اكثریت كارهای نازل به وجود آورده‌اند چنین آثاری نیز قربانی بی‌اعتمادی نگاه مخاطبان و منتقدان شده و حتی بدون دادن رأی منفی، بی‌تفاوت از كنارشان می‌گذرند. گفت‌وگو با تعدادی از عوامل و سازندگان حرفه‌ای در عرصه تهیه‌كنندگی، كارگردانی، نویسندگی و بازیگری در ‌سینما و تلویزیون هم نشان می‌دهد مشكلات تله فیلم ریشه‌ای است و دربرگیرنده همه ابعاد تولید یك اثر است كه حل آنها به همت همه افراد مربوط به این عرصه و البته خارج‌كردن افراد نامربوط از این گود نیاز دارد.

می‌گویند تله فیلم یك منبع درآمد عالی است برای تهیه‌كنندگان و یك جور سرگرمی برای اوقات بیكاری جماعت سینما و تلویزیون. این حرف بعضی از كسانی است كه خودشان هم به ساخت تله فیلم مشغولند!

اسماعیل عفیفه: منظور از منبع درآمد عالی چیست؟

مثلا می‌گویند فلان تهیه‌كننده 100میلیون تومان می‌گیرد بابت ساخت یك تله‌فیلم و فقط 20میلیون تومان را خرج ساخت آن می‌كند.‌

اسماعیل عفیفه: نه، این عملا امكان‌پذیر نیست واقعا. ببینید اگر بخواهیم دقیق نظر بدهیم مشكل تله فیلم‌ها به نظر من این است كه تجربه‌ای جدید در تلویزیون ما هستند. گرچه 3سالی از شروع ساخت آن به طور انبوه گذشته و خیلی هم نو  به نظر نمی‌رسد ولی انگار یك روحیه‌ای در تلویزیون ما وجود ندارد كه از تجربیاتش درس بگیرد و اشكالاتش را رفع كند. تله فیلم در كشور ما بلاتكلیف است هنوز، تلویزیون بودجه كمی می‌دهد برای ساخت آن. اگر قرار است تله فیلم یك « نود دقیقه‌ای»  باشد مثل كار سینمایی باید توجه داشته باشیم كه چنین فیلمی 350یا 400میلیون تومان در سینما خرج دارد و حالا قرار است با 100میلیون بسازند. خب طبیعتا پول كم، كیفیت را پایین می‌آورد.

حالا ما نمی‌گوییم باید پول زیاد باشد، نه. اما اگر قرار است پول كم باشد، پس باید نوعی از تله فیلم طراحی شود كه با این پول كم بشود آن را ساخت؛ نه اینكه فیلمنامه‌هایی را بیاورند كه همینطوری نگاه می‌كنی هزینه سردستی‌اش 300میلیون تومان است، حالا آن مسئول، 100میلیون تومان می‌دهد و آدمی هم كه آن طرح را برده می‌خواهد به هر قیمتی آن را كار كند، پس با همان بودجه كم می‌سازد و یك جوری با  ماست مالی‌ ‌تحویل تلویزیون  داده می‌شود و‌ تلویزیون هم پخش می‌كند. بعضی‌ها را ساعت 2نیمه‌شب پخش می‌كند كه كسی نبیند، از بس كه بد هستند.

امیرحسن شریفی: به نظر من هم هر كس این نظر را داده كه 20میلیون خرج می‌كنند و 80میلیون را می‌گذارند در جیب در جریان كار نیست و از دور شنیده چون یك فیلم هر چقدر هم معمولی، خرج لوازم و لوكیشن آن بیش از این است؛ یعنی اگر به شكل آماتوری هم ساخته شود و یك دستیار كارگردانی بیاید كارگردانی و فیلمنامه و طراح صحنه و لباس و غیره و غیره را هم خودش انجام دهد- كه اتفاقا بعضی‌ها این كار را كرده‌اند- باز حدود 40-30میلیون تومان خرج دارد.

اما به هر حال باید جلوی این نوع كار كردن را گرفت. متاسفانه یك فضایی وجود دارد در تلویزیون كه روابط در آن بیش از ضوابط اهمیت دارد و در حال حاضر خیلی از تهیه‌كنندگان حرفه‌ای سینما هستند كه كار نمی‌كنند، در حالی كه اینها قدرت و آگاهی دارند برای اینكه تله فیلم خوب بسازند، اما از آنها استفاده نمی‌شود و اغلب كسانی كه آشنا هستند و یك ارتباطی دارند سفارش‌ها را می‌گیرند و می‌سازند و بد هم می‌سازند.

حمید نعمت‌الله: به عقیده من هم یك عده‌ای از تهیه‌كنندگان تلویزیون خیلی به تولیدات تلویزیون لطمه می‌زنند. حالا به جنبه‌های مختلف تهیه، كاری نداریم اما مهم‌ترین خصوصیت یك تهیه‌كننده خوب این است كه به سود معقول و متناسبی قانع باشد و فكر نكند باید پول زیادی گیرش بیاید چون تهیه‌كننده است و درآمد او از كارگردان و فیلمنامه‌نویس و بازیگر و... باید بیشتر باشد. چه كسی این را گفته؟ چنین قراری نیست!

همین سهمی كه تهیه‌كنندگان برای خودشان در نظر می‌گیرند باعث شده دچار توهمی شوند در مورد خودشان. جالب است با خیلی‌هایشان كه برخورد داشتم دیدم كه خودشان را كارشناسان خبره فیلمنامه و كارگردانی می‌دانند، در حالی كه هیچی سرشان نمی‌شود و این از آثارشان هم كه می‌سازند و همه یك مشت جفنگ و حرف مفت است هم پیداست. (لطفا این را با همین صراحت بنویسید!) من البته نمی‌خواهم نقش تهیه‌كننده را زیرسؤال ببرم، به هیچ وجه. تهیه‌كنندگی هم بخشی از كار فیلمسازی است كه بخش مهم و تاثیرگذار و تعیین‌كننده‌ای هم هست ولی با یك سود معقول.

منتها بسیاری این را در نظر نگرفتند و با سود زیادی كه در این سال‌ها برای خودشان درنظر گرفتند به تولیدات خیلی لطمه زدند و تلویزیون هم كمتر با اینها برخورد كرده. نمی‌دانم چرا! یعنی طرف یك كار آشغال ساخته، پول‌ها را نفله كرده، باز دوباره به او سفارش كار می‌دهند و می‌رود انجام می‌دهد! اما تهیه‌كننده خوب هم بین‌شان هست و انصافا كه به نقش خودشان آگاهند و تاثیر خیلی مثبتی بر كیفیت كار می‌گذارند. با این حال تهیه‌كنندگی در سینما و تلویزیون ایران مشكل بزرگی است و در هر دو بخش آدم‌های كم‌تخصص خیلی زیاد هستند نسبت به رشته‌های دیگر؛ آدم‌های سودجوی بی‌منطق، كم‌تخصص، نابلد و بی‌ربط.

البته جدی نگرفتن تله فیلم از جانب عوامل دیگر مثل بازیگران و به خصوص كارگردان‌ها لطمه‌ای كمتر از بحث تهیه به آثار وارد نمی‌كند.

حمید نعمت‌الله: برای من كه تله فیلم، كاملا جدی است. راستش اصلا فرق به خصوصی برای من با فیلم سینمایی ندارد و در واقع فرق سینمایی با تله‌فیلم در اندازه‌اش است. اما تفاوتی به این معنی كه تله‌فیلم عیارش پایین‌تر باشد یا كار كم مقداری باشد برای من ندارد و به نظرم فرصت جالبی است و می‌شود فیلم خوب ساخت. اما در ضمن یك فیلم تلویزیونی و فیلم سینمایی دو كار مختلف هستند كه نباید با هم مقایسه شوند. فیلم تلویزیونی یك مدل دیگر است كه قرار هم نیست هزینه زیادی صرف آن بشود.

مهدی هاشمی: زمانی كه من خبر ساخت تله فیلم به شكل انبوه را شنیدم خوشحال شدم؛ به این دلیل كه به نظرم آمد كه خیلی فكر خوبی است برای جوانی كه استعدادش را در فیلم كوتاه نشان داده چون او یكباره كه نمی‌تواند وارد سینما شود، بنابراین در اینجا می‌تواند خودش را نشان بدهد. من یادم می‌آید كه كارگردان‌هایی مثل آقای عباس كیارستمی، نادری، بیضایی و... از كانون فیلم كودك و نوجوان وارد سینما شدند كه با كمترین بودجه فیلم‌هایشان را می‌ساختند با عوامل بسیار ارزان و فضاهای محدود مثل بودجه‌ای كه برای تله فیلم وجود دارد.

اما نمی‌دانم چطور مدیریت می‌شود كه چنین وضعی پیش آمده و از هر 10تله‌فیلمی كه ساخته می‌شود 9تای آن خیلی بد است، به خاطر اینكه همه را به تعداد زیاد به دفاتر و به پسرخاله‌هایشان می‌سپارند. من چند سال پیش جز هیأت انتخاب فیلم كوتاه بودم و 700تا فیلم كوتاه دیدم كه 50 تای آن عالی بود. اینها كجا هستند؟ چرا این فیلم‌ها را آنها نمی‌سازند؟ چرا از این امكان برای استعدادیابی استفاده نمی‌كنیم؟

یكی از مهم‌ترین دلایلی كه باعث شد تله فیلم كار كم‌اهمیتی تلقی شود اهالی سینما هستند كه آن را به چشم كم نگاه كردند و گفتند حالا كه بیكاریم برویم تله فیلم بسازیم.

اسماعیل عفیفه: موافقم. خیلی از تهیه‌كنندگان سینما سفارش یكسری تله فیلم گرفتند و دارند كار می‌كنند. به هر حال این جبران كم‌كاری بعضی از دوستان در سینماست چون وقتی آنجا كار نمی‌كنند یا كم كار می‌كنند می‌آیند سراغ ساخت تله فیلم. البته در میان این افراد كسی مثل حسن فتحی هم هست كه فیلم سینمایی‌اش امسال یكی از موفق‌ترین فیلم‌های جشنواره بود اما كماكان احترام خاصی برای تلویزیون  و مخاطبش قائل است، در حالی كه خیلی از كسانی كه در سینما كار كرده‌اند و این روزها مشغول ساخت تله فیلم هستند یك نگاه از بالا به پایین غیرموجه و بی‌خودی به تلویزیون دارند و می‌گویند به تلویزیون می‌رویم كه بیكار نمانیم. وقتی نگاهشان این‌طور باشد مسلما نتیجه كار خوب از آب در نمی‌آید.

حمید نعمت‌الله: به نظر من كسانی كه این حرف را می‌زنند قصد دارند تنبلی و نابلدی خودشان را یك‌جوری توجیه كنند. من یك نفر هر تله فیلمی كه ساختم و می‌سازم، پشتش می‌ایستم. بد باشد شرمنده این اتفاق خواهم بود و خوب باشد افتخار می‌كنم و تمام سعی‌ام را می‌كنم كه خوب باشد. نمی‌فهمم وقتی كسی می‌گوید جدی نیست و ما همه انرژی و سعی‌مان را نمی‌گذاریم یعنی چی؟ یعنی مثلا دوربین باید در این نقطه باشد ولی شما می‌گذارید در آن نقطه؟! نه، اینها بهانه است. ادا و اطوار است. لوس‌بازی است. این دوستان در سینما ابر و باد و مه‌ و‌خورشید را جمع می‌كنند. فیلمبردار آنچنانی می‌آورند و بازیگر آنچنانی می‌آورند. 18نفر بیایند بنویسند، 24نفر تدوین كنند. برقصند و بكوبند و خلاصه چیزهایی هست در سینما كه می‌تواند كمك كند تا فیلم سرپاتر شود و این‌طور نابلدی خودشان را یك خرده در سینما ماست مالی می‌كنند ولی در تله فیلم دیگر این امكانات نیست و یك خرده سخت‌تر است.

پس هر كس كه این‌طور نگاه می‌كند و باعث شده این دیدگاه به وجود بیاید بی‌خود می‌گوید و واقعا خیلی خودخواهی می‌خواهد كه 90دقیقه وقت چند میلیون آدم را بگیری و بگویی همین است و این موضوع جدی نیست و یكی هم نیست بگوید تو خودت چقدر جدی هستی كه این مسئله را غیرجدی تلقی می‌كنی؟ گفتم، این افراد می‌خواهند جلوی خجالتی كه می‌كشند را یك‌جور با این حرف‌ها بپوشانند وگرنه یك فیلمساز واقعی و درست و حسابی همه كارها را با همه ایمان و اعتقاد و توانایی‌اش انجام می‌دهد. حالا نتیجه چه می‌شود بحث دیگری است. ولی اینكه از لحظه اول بدون اعتقاد و توجه كامل كار كند اصولا رفتار غیرحرفه‌ای و غیرشرافتمندانه‌ای است.

حسن فتحی: البته آمدن كارگردان‌های سینما به تلویزیون را من هم بد نمی‌دانم و می‌تواند مفید هم باشد اما به شرط اینكه به قول آقای عفیفه این نگاه از بالا به پایین را كنار بگذارند چون بسیار اشتباه فاحشی است اگر كارگردانی خیال كند سینما یعنی هنر نمایشی درجه یك و تلویزیون یعنی هنرنمایشی درجه دو. اصلا این مقایسه به قول علمای اهل منطق قیاس مع‌الفارق است. مدیوم تلویزیون اصلا مخاطب‌اش فرق دارد با مخاطب سینما.

فضای ارتباطی یك اثر تلویزیونی با مخاطب بیشتر مبتنی بر روانشناسی فردی است. یكی، دو نفر در هر خانه می‌نشینند و كار را تماشا می‌كنند ولی فضای ارتباطی كارگردان فیلم با مخاطب در سینما و سالن سینما مبتنی ‌بر روانشناسی جمعی است و اصلا دو تا زیبایی‌شناسی متفاوت دارد. یا مثلا یكی از ویژگی‌های فیلمنامه خوب سینمایی ایجاز است، اما باور كنید در تلویزیون عكس آن مهم است. پس اصلا قواعد ساخت یك اثر در تلویزیون بر مبنای مخاطب تلویزیون، منوط به برخورداری از یك تجربه چندین و چندساله است.

كارگردان‌هایی كه از سینما به تلویزیون می‌آیند خیلی‌هایشان هم كارگردان‌های خیلی خوبی هستند منتها چون مخاطب تلویزیون را نمی‌شناسند و ضریب تمركز مخاطب تلویزیونی را با ضریب تمركز مخاطب سینما كه در سالن نشسته اشتباه می‌گیرند و از این بدتر فكر می‌كنند كه تلویزیون است دیگر، هرچه ساختی،‌ ساختی! نه،  این خبرها نیست، وگرنه  یك سینماگر هم اگر این شناخت را به دست بیاورد و تعصبات كوركورانه را نسبت به اینكه سینما بهتر است و...كنار بگذارد و یاد بگیرد تلویزیون فرصت خاص خودش را دارد موفق می‌شود كه در تلویزیون هم مخاطب داشته باشد و كار خوب ارائه دهد. ولی اگر كسی با این تفكر كه من كارهای خوبم را در سینما می‌سازم و زنگ تفریحم را می‌روم تلویزیون كه پول در بیاورم به تلویزیون بیاید، مطمئن باشید كه شكست می‌خورد؛ كه دیدید نمونه‌هایش را.

رضا كریمی: كاملا درست است. من وقتی بعد از چند كار سینمایی وارد تلویزیون شدم متاثر بود از فضاها و كارهایی كه از تلویزیون دیده بودم و قدری طول كشید تا با مدیوم تلویزیون آشنا شوم و حالا بعد از چند كار تلویزیونی به یك فرمی رسیدم كه راضی‌ام كند. پس شناخت و تجربه در هر عرصه‌ای لازم است تا بتوان كار خوبی ارائه داد و اینطور نیست كه سینمایی‌ها تلویزیون را كار راحتی تصور كنند یا برعكس. البته حسی كه گفتید از بالا به پایین نگاه می‌كنند متاسفانه وجود دارد در بین خیلی‌ها و حس بدی است و بخشی از آن برخاسته از برخی كارهایی است كه در تلویزیون به طور سرسری و با بی‌سلیقگی ساخته شده و باعث چنین نگاهی از طرف بعضی دوستان شده است.

درستش این است كه ما به تماشاگرمان فكر كنیم و به شعور و سلیقه او احترام بگذاریم چون دیگر تماشاگر ما خیلی فرق دارد با چند سال قبل. دیگر كارهای مدرنی نگاه می‌كند كه سخت‌گیرش كرده. حالا دیگر غیر از فیلم‌های روز جهان، سریال‌ها هم در اختیار او قرار دارد، پس به محض دیدن كارها قیاس می‌كند و باید سعی كرد كه در این قیاس كردن خیلی جا نخورد.

شاید اگر تله فیلم‌ها داوری می‌شدند همه آن را قدری جدی‌تر می‌گرفتند.

حمید نعمت‌الله: بله، موضوع مهم در مورد تله فیلم‌ها این است كه روی زندگی حرفه‌ای كسانی كه آنها را می‌سازند تاثیر نمی‌گذارد و این باعث می‌شود مثل یك زنگ تفریح و یك شوخی تلقی‌اش كنند. یك فیلم سینمایی را چرا همه سعی می‌كنند خوب شود؟ چون تاثیر دارد در آینده‌شان؛ هم تاثیر اقتصادی و هم اعتباری. یك فیلم می‌تواند موقعیت‌سازنده‌اش را تغییر دهد.

اگر فیلم‌ بدی بسازد همه از او جواب می‌خواهند، مسخره‌اش می‌كنند و همه جا می‌نویسند، وقتی فروش نكند فیلم بعدی‌اش را ممكن است نتواند بسازد. آدم‌ها دوست ندارند با او كار كنند و خلاصه‌ همه پیامدهای طبیعی كه برای آدمی اتفاق می‌افتد كه كارش را بد انجام دهد. حالا وقتی در ساخت سریال‌ها و تله فیلم این تاثیر وجود ندارد برآیند، همین می‌شود. این را باید بررسی كرد. ایراد همین جاست. یك وقتی سریال‌های مناسبتی بدترین سریال‌های تلویزیون بودند ولی بعد از چند سال مهم شدند و تبدیل شدند به سریال‌های خوب تلویزیون. پس تغییر نگاه مسئولان و مدیران تلویزیون تاثیر مهمی دارد.

امیرحسین شریفی: این نیازی بود كه در همان تولیدات اول تله فیلم احساس می‌شد. در همان روزهای اول خود ما وقتی دیدیم هیچ اقدامی در این مورد صورت نمی‌گیرد سال گذشته تصمیم گرفتیم یك داوری و جشن خصوصی در این‌باره برگزار كنیم. تولید تله فیلم در موسسه ما به تعداد قابل‌توجهی رسیده بود و دیدیم برای تشویق و ایجاد انگیزه در بین عوامل تولید و در نتیجه بالا بردن كیفیت كارها خوب است كه خودمان وارد عمل شویم.

برای داوری هم از بزرگان و پیشكسوتان عرصه فیلمسازی و نقد دعوت كردیم؛ مثل آقای داریوش مهرجویی، مسعودكیمیایی، جواد طوسی و... كه اتفاقا خیلی هم موثر بود و باعث شد خیلی از دوستانی را كه با ما همكاری داشتند در 29 تله فیلمی كه ساخته بودیم در این 3سال، دوباره ببینیم و به همكاری ادامه دهیم. اما واقعا درخواست ما از مسئولان تلویزیون این است كه یك داوری میان تمام آثار انجام شود بلكه آن را جدی‌تر بگیرند.

علیرضا كاظمی‌پور: بله، تله‌فیلم شده یك ناندانی. هر كس بیكار می‌شود می‌رود كار می‌كند چون نه دیده می‌شود و  نه ارزشی بر آن گذاشته می‌شود. در واقع تا وقتی قضاوت نشود  پیشرفت نمی‌كند و لطمه زیادی هم به تولیدات دیگر تلویزیون می‌زند. من خودم عضو هیات داوران جشنواره تله فیلم‌ها بودم كه قرار بود اردیبهشت برگزار شود و نشد. متاسفانه تله‌فیلم‌ها با اینكه با انگیزه خوبی راه‌اندازی شدند و قرار بود آنتن شبكه‌ها را در مناسبت‌های مختلف و تعطیلات پركنند و با اهداف و سیاست‌های سازمان تفریح و تنوع خوبی برای تماشاگران تلویزیون ایجاد كنند ولی عملا لطمه بزرگی به چرخه سینما و تلویزیون زدند.

این لطمه زدن هم  اعتقادی است كه خیلی‌ها داشتند و بعضی از این خیلی‌ها هم خودشان رفته رفته وارد گود شدند و تله فیلم كار می‌كنند.

امیرحسین شریفی: البته این ضربه‌زدن را من از جهاتی قبول دارم، اما این  به ارتباط سینما و تلویزیون برمی‌گردد‌ نه به ساخت تله فیلم. من بارها گفتم باید ارتباط تلویزیون و سینما بهتر شود. چرا نباید فیلم‌های سینمایی را بعد از اكران در  تلویزیون نشان دهند؟ اعتقاد خیلی‌ها این است كه باید به‌جای ساخت تله فیلم، فیلم‌های سینمایی را پخش كنند.

البته سینما نمی‌تواند جوابگوی هر 5 شبكه باشد. سالی 90 فیلم سینمایی هم كه در تلویزیون پخش شود فقط جوابگوی عصر جمعه شبكه یك خواهد بود، در این صورت تله فیلم‌ها هم می‌توانند در كنار سینما ساخته شوند. پس این به عدم تفاهم سینما با چارچوب‌های تلویزیون برمی‌گردد‌ نه به ساخت تله فیلم.

علیرضا كاظمی‌پور: البته ضربه‌ای كه ساخت تله فیلم هم به سینما و هم تلویزیون زده این است كه هزینه‌های تولید یك سریال و یك كار سینمایی سه‌برابر شده چون دستمزد بازیگران و حتی عوامل دیگر هم سه برابر شده. از طرفی به خاطر كمبود بازیگر، نویسنده و... دیگر نمی‌توان نیروی خوب و حرفه‌ای برای ساخت  یك كار جذب كرد چون همه سركار هستند و معضلی شده برای تلویزیون و سینما.

البته بازیگرانی هم هستند كه همچنان مخالف شدید تله فیلم هستند و در آنها حضور پیدا نمی‌كنند و دوستان همكارشان را هم از این كار منع می‌كنند!

مهدی هاشمی: به نظر من این بستگی به برد هر بازیگر دارد.

گوهرخیراندیش: ببینید من كه شخصا در وهله اول هیچ‌وقت هیچ‌كس را و هیچ ایده و فكری را رد نمی‌كنم، تایید هم نمی‌كنم. من می‌گویم  هنرمند در هر شرایطی باید كار خودش را بكند. نباید به این فكر كند كه اگر تله فیلم است كمتر انرژی بگذارم و اگر سینمایی است بیشتر. یا این كار بد است و آن كار خوب. این درست است و آن غلط. كار خوب، خوب است. كجا؟ فرقی نمی‌كند، به یك معنی كار، كار است.

این ركن اصلی بازیگری است. اینكه كیفیت در كارهای تله به چه صورت است و چه تعاریفی از آن دارند، چیزی است كه باید كارشناسانه بررسی شود. از طرفی با بودجه كمی كه اختصاص به تله فیلم دارد دست‌اندركاران هم طبیعتا نمی‌توانند همه عوامل و همه بازیگران را حرفه‌ای و شناخته‌شده انتخاب كنند و دستمزدهای بالا بدهند؛ به همین دلیل مجبورند یك نفر یا نهایتا 2 نفر را در رأس كار بگذارند كه بار فیلمنامه را به دوش بكشد و بقیه را طوری انتخاب كنند كه هزینه بالایی روی دستشان نگذارد. در موارد دیگر مثل فیلمبرداری و فیلمنامه و موسیقی و... هم همینطور است. با این حال برای من فرقی ندارد، سر هر كاری بروم همه انرژی‌ام را می‌گذارم تا خوب شود. شاید بعضی‌ها  انگیزه‌شان را از دست بدهند وقتی می‌بینند كاری است كه مخاطب از آن سرسری خواهد گذشت ولی من اینطور نمی‌توانم كار كنم. گرچه در چنین شرایطی كار كردن خیلی سخت است.

امیرحسین شریفی: البته موضعی كه برخی بازیگران نسبت به این كارها دارند بی‌علت نیست. مسئله‌ای كه وجود داشت در مورد این كارها، كپی كشیدن و اكران سینمایی بود كه به نوعی دور زدن بازیگران و حتی عوامل دیگر و در كل دور زدن سینماست، چون شخصی كه برای یك تله‌فیلم قرارداد می‌بندد باتوجه به بودجه تله فیلم قرارداد بسته كه با بودجه سینمایی و دستمزدی كه برای آن می‌گیرد، خیلی فرق دارد، پس حق دارد به اكران آن اعتراض كند و بدبین شود.

در این میان عده‌ای هم از این تهیه‌كنندگان بودند كه مجوز تهیه‌كنندگی تخصصی در سینما را نداشتند، این بود كه با تهیه تله فیلم می‌خواستند میانبر بزنند و می‌رفتند ارشاد  پروانه‌ای می‌گرفتند و من یكی از معترضین جدی این كار بودم كه پس از آن صنف تهیه‌كنندگان  و خانه سینما هم اعتراض كرد.

حضور كارگردان قوی در تلویزیون

كیانوش عیاری: ‌من اول در مورد آمدن كارگردان‌های سینما به تلویزیون باید بگویم كه  به عقیده من كسی كه كارش را بلد است و به آن احترام می‌گذارد خیلی طبیعی است كه می‌تواند بنابر كیفیت تجربه خودش در عرصه تلویزیون هم خودش را نشان بدهد و باید به این نكته هم توجه داشته باشیم كه حضور كارگردانان خوب سینما در تلویزیون كمك می‌كند به ارتقای سطح كیفی كارهای تلویزیونی و مخاطبش را هم دچار یك تغییر بینش می‌كند.

بنابراین از این منظر نه تنها اشكالی ندارد، بلكه خیلی هم خوب است‌اما ما می‌دانیم كه انگیزه اصلی این نیست؛  بلكه بحران حاكم بر سینماست كه بخش قابل‌توجهی از كارگردانان سینما را وادار به كوچ می‌كند. حالا به این كوچ هر كس به گونه‌ای نگاه می‌كند، اما من  فرقی در كار كردن برای سینما و تلویزیون نمی‌بینیم و آن را نوعی ییلاق و قشلاق می‌دانم. اما مشكلی كه درباره این تله‌فیلم‌ها وجود دارد و من نمی‌پسندم و غیر قانونی هم هست به كار بردن عبارت فیلم‌سینمایی است.

هیچ ایرادی ندارد كه صدها تله فیلم ساخته شود، خوب است و بخشی از بحران معیشتی سینما را هم جبران می‌كند و می‌تواند توسط كارگردانان تازه‌كارتر و گاهی حرفه‌ای‌ها  هم‌چنین تله فیلم‌هایی ساخته شود. من استقبال می‌كنم و حتی خودم حاضرم بسازم، چرا كه نه، اما مشروط بر اینكه عنوان فیلم‌سینمایی هرگز بر آن اطلاق نشود.

منبع : همشهری

تنظیم برای تبیان : مسعودعجمی