امام غریب

همان امام غریبی كه شانه‎اش خم بود

به روی شانه‎ی پیرش غم دو عالم بود

میان صحن حسینیه‎ی دو چشمانش

همیشه خاطره‎ی ظهر یك محرم بود

دل شكسته‎ی او را شكسته‎تر كردند

شبیه مادر مظلومه‎اش پر از غم بود

اگر تمام ملائك ز گریه می‎مردند

به پای خانه‎ی آتش گرفته‎اش كم بود

حدیث حرمت او را به زیر پا بردند

اگر چه آبروی خاندان آدم بود

شتاب مركب و بند و تعلل پایش

زمینه‎های زمین خوردنش فراهم بود

مدینه بود و شرر بود و خانه‎ای ساده

چه خوب می‎شد اگر یك كمی حیا هم بود

امان نداشت كه عمامه‎ای به سر گیرد

همان امام غریبی كه شانه‎اش خم بود

"علی اكبر لطیفیان"

                                                                                                     گروه دین و اندیشه تبیان، هدهدی