مرد کربلایی

به مناسبت رحلت عارف وارسته، سید احمد کربلایی

مرحوم آیت‏اللّه‏سیداحمد کربلایی، از نوادگان پیشوای هفتم،امام موسی‏بن جعفر علیه‏السلام و از سادات موسوی می‏باشد. پدر ایشان، سید ابراهیم، پیش از تولد سیداحمد، شهر تهران را به مقصد کربلا ترک کرد و در کنار بارگاه ملکوتی سیدالشهداء، رحل اقامت افکند و در حریم آن امام همام ساکن شد. بعد از ورود به کربلا، فرزندی از ایشان متولد شد که سیمای پرنورش، حکایت از آینده‏ای درخشان داشت. سیدابراهیم، نام کودک خود را سیداحمد نهاد. گر چه تاریخ دقیقی از تولد مرحوم سیداحمد در دست نیست، ولی با توجه به سال وفات ایشان یعنی 1332، ولادت او در نیمه دوم قرن سیزدهم هجری بوده‏است.

مرحوم سیداحمد کربلایی، پس از سال‏ها تلاش و کوشش خستگی‏ناپذیر برای تهذیب نفس و تربیت انسان‏های وارسته، سرانجام در 27 شوال سال 1322ق، در آخرین تشهد نماز عصر، در روز مبارک جمعه از دنیا رفت و روح بلند و ملکوتی‏اش، از قفس تن رهایی یافته، در حریم قرب الهی مسکن گرفت. پیکر پاک ایشان، توسط گروهی از شاگردان و جمع زیادی از ارادتمندان و دوستان تشییع شد و در صحن مرتضوی، مقابل ایوانی که پشت مرقد منور امیرمؤمنان قرار داد، دفن شد.

این نوشتار به مناسبت سالروز رحلت آن بزرگ مرد وارسته تقدیم حضور شما خواننده محترم تبیان می‌گردد.

عبادت کربلایی:

مرحوم سید احمد کربلایی، از کسانی است که با عبادت‏های زیاد، توانست خود را به عرشیان رسانده و با آنان هم‏نوا شود. مرحوم قاضی طباطبایی، که افتخار شاگردی کربلایی را پیدا کرده بود، می‏فرماید: «شبی را به تنهایی در مسجد سهله گذراندم. در نیمه‏های شب، شخصی وارد مسجد شد و به خاطر تاریکی، او را نشناختم. در مقام حضرت ابراهیم ایستاد. بعد از نماز صبح، به سجده رفت و تا طلوع خورشید در آن حال بود. هوا که روشن شد، نزدیک رفتم و دیدم سید احمد کربلائی است».مرحوم آقا بزرگ تهرانی نیز می‏فرماید: «سید، برای حضور قلب و دوری از اقتدای مردم، در جاهای خلوت نماز می‏خواند».

چشمه‏سار اشک:

قطرات اشک، همچون باران رحمت الهی است که جان‏های پژمرده از گناه را، از مرگ تدریجی رهایی داده و طلیعه سبز و شادابی را در روح خسته و بی‏جان آدمی نوید می‏دهد. گریه، سلاح انسان‏های بی‏پناهی است که برای درمان دردهای خود، آن را به آستان دوست پیشکش می‏کنند. اینان، در این دنیا بسیار گریه می‏کنند تا در دیار خوف و وحشت، همیشه خندان باشند. مرحوم سیداحمد کربلایی، از افرادی بود که بسیار گریه می‏کرد و با گریه‏های خود در سجده‏های طولانی، زمین را تَر می‏ساخت. شیخ آقا بزرگ تهرانی می‏نویسد: «سید، بسیار گریه می‏کرد. او در هنگام نماز، به ویژه نمازهای نافله، تسلطی بر خود نداشت. من که دو سال توفیق همسایگی ایشان را داشتم، چیزهای زیادی از او دیدم».

جایگاه ویژه والدین، به ویژه مادر، می‏طلبد که رفتار و اعمال شایسته‏ای که در شأن و مقام آنها باشد، از انسان سربزند. اسلام با تبیین مقام ویژه مادر، طالبان بهشت را بر آن داشت تا در مقابل این موجود آسمانی کرنش کرده و با جلب رضایت و دعای خیر او، رضایت خالق را متوجه خود کرده، راه عروج به ملکوت را هموار سازنند. با مطالعه سیره بزرگان دین، نهایت احترام آنها به مادر را در می‏یابیم. آقا بزرگ تهرانی در شرح احوال مرحوم سیداحمد کربلایی می‏نویسد: «سید، به مادر خود احترام فراوان می‏کرد و همیشه در خدمت او بود».

یکی از ویژگی‏های بارز سالکان وادی عشق و مقربان درگاه خداوندی، بی‏اعتنایی به مادیات است. رهیافتگان‏حریم قدس ربوبی، از مال دنیا به قدر رفع نیاز استفاده کرده و هر آنچه مانعی برای رسیدن به محبوب خود باشد، طرد می‏کنند.

مرحوم آیت‏اللّه‏ سیداحمد کربلایی می‏فرماید: «در یکی از مسافرت‏ها، به درویش روشن‏ضمیری برخورد کردم. او به من گفت: من مأموریت دارم تا شما را از دو چیز مطّلع کنم. اول کیمیاست و دوم اینکه، من فردا می‏میرم و شما مرا تجهیز و تدفین نمایید. من به او گفتم: من نیازی به کیمیا ندارم، ولی تجهیز شما را قبول می‏کنم. صبح فردا، درویش فوت کرد و من متکفّل تجهیز و کفن و دفن او شدم».

مرحوم سیداحمد کربلایی، در میان عالمان بزرگ قرن معاصر، از جایگاه ویژه‏ای برخوردار است و آنها با دیده احترام به ایشان نگاه کرده، از او به خوبی یاد می‏کنند. مرحوم آقا بزرگ تهرانی، درباره شخصیت مرحوم کربلایی می‏نویسد: «سیداحمد کربلایی، در مراتب علم، عمل، سلوک، زهد، ورع، تقوا، معرفت و خداترسی، یگانه زمان خود بود».

مرحوم آیت اللّه‏ شیخ محمد حسین غروی اصفهانی معروف به کمپانی، می‏فرماید: «من احدی را، مثل آقا سیداحمد کربلایی، متبحّر در فقه ندیدم».

سید کاظم عصّار، شاگرد کربلایی، که خود استاد مسلّم حکمت متعالیه، عرفان، فقه و اصول بود، می‏گوید: «یگانه کسی که بَصَر (چشم) او به بصیرت تبدیل شده و پرده‏های ضخیم طبیعت را به واسطه کثرت عبادات و مواظبت دایمی بر انجام نوافل، از جلو چشم خود برداشت، سید بود و کسی را بدان مقام ندیدم».

تنها آثار به جا مانده از سید احمد کربلایی، دستورالعمل‏هایی است که در کتاب شریف تذکرة المتقین نوشته عارف نامی، آیت‏اللّه‏ شیخ محمد بهاری همدانی گردآوری شده است که به بخشی از آن‏ها اشاره می‏شود: توصیه و هشدار به نفس در اول صبح (مشارطه)، مواظبت دائم در تمام روز (مراقبه)، حساب رسی از نفس به هنگام خواب(محاسبه)، مجازات نفس در صورت تخلف(مؤاخذه)، توجه و توسل به حضرت ولی‏عصر امام زمان عجل‌الله‌فرجه که واسطه فیض الهی است، دوام طهارت و وضو، ذکر تسبیح حضرت زهرا علیهاالسلام بعد از هر نماز و هنگام خواب، و تلاوت آیة الکرسی.

جرعه‌ای از زلال کلام استاد:

زنده باد حضرت دوست، و مرده باد هر چه غیر اوست.

دست از خود و خودرأیی بردارید.

راه نجات و خلاص، در استغراق ذکر الهی و تفکر در معرفت نفس و خودشناسی است.