جلیل افتخاری:
خودباوری رمز موفقیت در المپیك است
دوچرخه‌سواری پتانسیل بالایی دارد، حمایتش كنید
با توجه به ضرورت شناخت پیشكسوتان رشته‌های مختلف ورزشی و استفاده از دانش و تجربیات آنها در رشته‌های تخصصی‌شان، در راستای تحقق این هدف بزرگ با «جلیل افتخاری» یكی از پیشكسوتان دوچرخه‌سواری دیدار و گفت‌وگو كردیم.
این پیشكسوت دوچرخه‌سواری گفت: در طول 15 سال عمر ورزشی‌ام، هیچ گاه از سختی‌ها فرار نكرده و خود را عقب نكشیده‌ام بلكه با تمام وجود آنها را لمس كرده‌ام.
افتخاری تاكید كرد: پیشكسوتان می‌توانند الگوی خوبی برای جوانان بویژه قشر ورزشكار باشند. اما این امر زمانی محقق می‌شود كه از طرف سازمان و دستگاه ورزش حمایت مادی و معنوی شوند.
وی افزود: زمانی كه جوانان بی‌توجهی و بی‌حرمتی به گذشتگان صحنه‌های ورزش را كه اتفاقا بیشتر آنها در رشته‌ی ورزشی خود، افراد موفقی بوده‌اند، مشاهده می‌كنند، با یك تجزیه و تحلیل ساده، براحتی جذب ورزش حرفه‌ای نمی‌شوند.
این پیشكسوت دوچرخه‌سواری، فروردین 1376، در یك حادثه‌ی اسفناك، قطع نخاع شد، وی ادامه می‌دهد: زمانی كه جوانان وضعیت امثال من را می‌بینند كه بعد از آن همه تلاش و قهرمانی و بالا بردن پرچم سه رنگ كشور، اینك تنها مانده‌ام و مسوولان كمترین توجهی نمی‌كنند با خود می‌گویند: وقتی قرار است مثل «افتخاری» شویم چرا خود را به زحمت بیندازیم؟
افتخاری افزود: در 15 سال (سال 60 تا 75) عمر ورزشی‌ام هیچ گاه از سختی‌ها فرار نكردم بلكه با تمام وجود آنها را لمس كرده‌ام كه این تجربه‌ی ساده‌ای نبوده است.
این پیشكسوت دوچرخه‌سواری تاكید كرد: معتقدم ورزشكارانی كه طعم شكست را در رویدادهای ورزشی چشیده‌اند و راه مبارزه با مشكلات را نمی‌دانند با كوچك‌ترین خللی، صحنه را خالی كرده و همه چیز را كنار می‌گذارند و همین تفكر سبب شده كه من تا این لحظه سرپا بمانم. شاید هر كس دیگری جای من بود كه در اوج جوانی، دچار این حادثه می‌شد، به لحاظ روحی صدمات جبران ناپذیری می‌خورد اما به لطف خدا توانستم با غلبه بر احساسات، خود را در جامعه بالا بكشم و خیلی زود به زندگی عادی برگردم.
وی، راهیابی به المپیك را بزر‌گ‌ترین رویداد زندگی‌اش عنوان كرد و گفت: اگر هر ورزشكاری اهمیت فوق‌العاده‌ی این اتفاق مهم را بداند و عمیقا آن را درك كند می‌تواند به اهداف عالیه خود برسد. از این رو توجه به عظمت، زیبایی و هیجان المپیك، تلاش انسان را صد چندان می‌كند.
افتخاری، «پشتكار زیاد» و «تمرینات جدی هدفدار» را فاكتورهای پیشرفت در دوچرخه‌سواری دانست و افزود: معتقدم تنها با تكیه بر این دو عامل می‌توان به نقطه‌ی اوج موفقیت كه همانا رسیدن به المپیك است، دست یافت.
این پیشكسوت دوچرخه‌سواری ادامه داد: بدون هیچ تجربه‌ی خارجی و هر گونه امكاناتی در المپیك ركاب می‌زدیم و علیرغم اینكه دوچرخه‌ی من بیست سال عقب‌تر از دوچرخه‌های سایرین بود، مطمئنا اگر خودم را بیشتر باور می‌كردم، نتیجه‌ی قابل قبولی كسب می‌كردم، با اتفاقی كه برایم رخ داد، تمام زحماتم بر باد رفت و آن وقت فهمیدم كه برد و باخت در ورزش لحظه‌ای است و تنها با یك ضربه و لغزش ساده، نتایج دگرگون می‌شود. پس چرا برای این تلاش‌ها، ارزش قائل نشویم؟
جلیل افتخاری در پایان، فعالیت فدراسیون دوچرخه‌سواری را در این حد قابل قبول ندانست و تصریح كرد: مسوولان فدراسیون باید تقسیم كار بیشتری انجام دهند و تا جایی كه مقدور است از طریق جذب اسپانسرها، دوچرخه‌سواران را حمایت كنند و سرانجام مسیر دستیابی به موفقیت را پیدا كرده و آن را تقویت كنند اگرچه این، در حرف راحت است اما عملا چاره‌ای جز این نداریم.
