آن روی سكه

اولین حضور در سالن سینما تجربه متفاوتی را از یك احساس خاص به همراه می‌آورد.

این احساس از زمانی كه چراغ‌ها خاموش می‌شود و برای لحظه‌ای تاریكی همه جا را تسخیر می‌كند، آغاز می شود و در امتداد نگاه‌ها به سوی پرده سپید ادامه پیدا می‌‌كند. نوری از پشت سر می‌تابد و پرده را روشن می‌كند و ناگهان تصاویر بر روی پرده جان می‌گیرند تا راوی قصه‌های دور و نزدیك باشند.

به گزارش همشهری ، تركیب نور، رنگ، صدا و تصویر در همراهی با تلخ و شیرین قصه آدم‌های پرده سپید، حضور در سفری است به دنیای آدم‌هایی كه اطرافمان هستند یا جایی دور از ما زندگی خود را نقش می‌زنند. دیدن و شنیدن در كنار دیگرانی كه چون ما سكوت كرده‌اند و چشم و گوش شده‌اند تا هم‌سفر آدم‌های روی پرده نمایش باشند، چیزهایی یادمان می‌دهد. هربار كه نمایشی بر روی پرده‌های سپید به پایان می‌رسد، نمایش اصلی در ذهن تماشاگران آغاز می‌شود. فكر كردن به زندگی آدم‌هایی كه دیده‌ایم، راه‌هایی كه انتخاب می‌كنند و تصمیمی كه می‌گیرند، همه و همه یك جور یادگیری است.

در این یادگیری خودمان را جای آدم‌های روی پرده می‌گذاریم و از خود می‌پرسیم كه اگر جای آنها بودیم در چنین موقعیتی چگونه رفتار می‌كردیم؟ آدم‌های روی پرده قصه‌هایی را تعریف می‌كنند كه شاید وقتی دیگر برای خودمان اتفاق بیفتد. برای بعضی از ما كه به زندگی‌های آرام و بدون مشكل عادت داریم، حضور در مكانی خاص برای تماشای شكل‌های دیگری از زندگی، فرصتی برای آشنایی با آن روی سكه است. دنیای پرده‌های سپید برای آنهایی كه زندگی‌های سختی دارند نیز فرصت جست‌وجوی امید را به همراه دارد. بعضی وقت‌ها تماشای آدم‌هایی كه مقابل دشواری می‌ایستند و با تلاش از آن عبور می‌كنند، ناامیدی را كمرنگ می‌كند و امید را مثل یك تكیه‌گاه به نمایش می‌گذارد. سینما یكی از موقعیت‌هایی است كه در آن فرصت قضاوت درباره خود را داریم.

سینما انبوهی از ماجراها را در دسترس ما قرار می‌دهد، اما در نهایت ما هستیم كه به خوب و بد رفتارها فكر می‌كنیم. آدم‌های روی پرده حكایتی را روایت می‌كنند و پس از آن صحنه نمایش را به ما می‌سپارند تا ما بر روی پرده ذهن نمایش خود را اجرا كنیم.

سینما هنوز این فرصت را در اختیارمان می‌گذارد كه به هنگام تماشای قصه‌هایی از دیگران و پس از آن، از بیرون به دنیای شخصی خود نگاه كنیم.

تنظیم برای تبیان : مسعود عجمی