داستان دو شتر فربه
اسم من شتر است. من از خانوادهی پستانداران هستم. ما دو گونه هستیم. یکی شتر کوهاندار که در آفریقا و آسیا دیده میشود و دیگری شتر بیکوهان که در آمریکا به چشم میخورد.
شترهای کوهاندار دارای قدرت غیرقابل تصوری در برابر شرایط سخت کویری هستند. آنها که از بوتههای خار کویر تغذیه میکنند، میتوانند بدون آب در سفرهای طولانی کویری زنده بمانند. کوهان آنها سلولهای چربی را انبار میکند و در زمان نبودن غذا از آن به عنوان منبع انرژی استفاده میکنند. پاهای پهن شتر کوهاندار از فرو رفتن آن در ماسههای نرم جلوگیری میکند. ولی ساختمان بدن شتر بدون کوهان برای زندگی در زمینهای پر از سنگ، در ارتفاعات بالا مناسب است.
اکثر ما شترها از هفتهزار سال پیش اهلی هستیم و از دو هزار سال پیش تاکنون هیچگونه شتر یک کوهانهی وحشی در دنیا دیده نشده است.
شتر دو کوهانه تا پیش از پنجهزار سال پیش اهلی نبود. هنوز نوع وحشی شتر دو کوهانه در صحرای «گبی» در مغولستان وجود دارد.
بدن ما در قسمت بالا کمر باریک است که باعث میشود در گرمترین ساعت روز که آفتاب کاملاً عمودی میتابد. سطح کمی از بدنمان در تماس با پرتو مستقیم خورشید باشد. ما شترها در کاروان بین 170 تا 270 کیلوگرم بار را با سرعتی معادل چهار، پنج کیلومتر در ساعت حمل میکنیم.
در کاروان معمولاً ما پنج روز حرکت میکنیم و بعد از آن، آب و غذا دریافت میکنیم. هر کدام از ما میتواند هفت روز بدون آب و غذا کار کند در حالی که اگر کار نکند نصف این مدت را میتواند تحمل کند. به غیر از باربری ما عرضه کنندهی تولیدات مهمی هستیم. شیر ما بسیار چرب و پر از مواد غذایی است. گوشتمان خوراکی میباشد و از پوستمان کمربند، صندلی و لباس تهیه میکنند و از پشممان در تولید فرش و چادر استفاده میکنند.
نام من
نام من در قرآن با عبارت «الابل» در دو سورهی «انعام» آیهی 144 و سوره «الغاشیه» آیهی 17آمده است که در دو آیه میخوانیم:
سوره «الغاشیه» آیهی 17: آیا آنها به شتر نمینگرند که چگونه آفریده شده است؟
آیهی144 سوره «انعام» به حرام شمردن شتر توسط مشرکان اشاره دارد.
و خداوند به آنها میفرماید که حکم به حلال بودن یا حرام بودن حیوانات تنها به دست خداوندی است که آفرینندهی آنها و آفریدگار بشر و تمام هستی است.
بنابراین کسی که ادعای تحریم آنها را کند یا باید از طریق دلایل عقلی باشد و یا شخصاً وحی بر او نازل شده باشد و یا به هنگام صدور این فرمان از جانب پیغمبر(صلیالله علیه وآله وسلم) حضور داشته باشد.
و کسی که به دروغ چنین ادعایی کند و به خدا دروغ ببندد ستمکار است و خداوند حمایت خود را از ستمکاران دریغ میکند و آنها را سرگردان رها میکند.
همچنین در آیهی 17 سورهی «الغاشیه» سخن از آفرینش شتر آمده است که روی سخن به اعراب مکه بوده است که شتر همه چیز زندگی آنها را تشکیل میداده و شب و روز با آن سرو کار داشتند. همچنین به دلیل ویژگیهای عجیبی که این حیوان دارد و آن را از حیوانات دیگر متمایز میکند، خداوند به آن به عنوان آیتی از جانب خود اشاره کرده است.
نام من در ضربالمثلها
نام من در ضربالمثلهای زیادی به کار رفته که از آنها میتوان به ضربالمثل: «شتر سواری دولا دولا نمیشود.» یا «شتر دیدی ندیدی» و همچنین «این شتری است که در خانهی همه میخوابد» اشاره کرد.
نام من در احادیث و روایات
در روایات آمده که پیامبر (صلیالله علیهواله وسلم) دو شتر ماده داشت که نام آنها عضیاء و جدعاء بود و یک شتر نر به نام دیباج داشت.
همچنین در روایتی دیگر آمده مردی دو شتر فریه به پیغمبر(صلیالله علیهواله وسلم) هدیه داد. حضرت به اصحابشان فرمود: هر یک از شما که دو رکعت نماز با وضوی کامل و قیام و رکوع و سجود با خشوع تمام به جا بیاورد که هیچ فکر دنیایی را به خود راه ندهد یکی از این دو شتر را به او جایزه میدهم. هیچکدام از اصحاب خودشان را آماده این کار ندیدند و حضرت تا سه بار این گفته را تکرار نمود و هیچ پاسخی نشنید. تا اینکه حضرت علی (علیهالسلام) برخاست و گفت: «یا رسولالله من این نماز را ادا میکنم.» پیامبر فرمود: «بخوان.»
حضرت علی (علیهالسلام) نماز را خواند وقتی که تمام شد جبرییل آمد و به پیغمبر گفت: «خداوند به شما سلام میرساند و میفرماید: یکی از این دو شتر را به علی (علیهالسلام) بده.» پیامبر(صلیالله علیهواله وسلم) فرمود: «آخر من شرط کرده بودم به فکر دنیا فرو نرود و او هنگام سلام نماز به این فکر بود که کدامیک را من به او میدهم؟» جبرئیل گفت: «او به این فکر بود که کدامیک که فربهتر است به او بدهی تا آن را نحر کند و گوشت آن را در راه خدا ببخشد.
این فکر از افکار دنیوی نیست.» وقتی پیامبر (صلیالله علیهواله وسلم) این را شنید، اشک از چشمان مبارکشان جاری شد و هر دو شتر را به حضرت علی (علیهالسلام) داد و حضرت علی (علیهالسلام) هر دو را نحر نمود و گوشتشان را در راه خدا صدقه داد.
عارفه امامی حجتی
باران
تنظیم:بخش کودک و نوجوان
