پیشوای صبر و استواری

ولادت

سه سال از هجرت مسلمانان به مدینه گذشته بود و فاطمه علیهاالسلام آخرین روزهای بارداری‏اش را سپری می‏کرد؛ تا اینکه اولین فرزند علی علیه‏السلام و فاطمه علیهاالسلام در روز پانزدهم ماه رمضان دیده به جهان گشود.

خبر تولد نوزاد به پیامبر صلی‏الله علیه و اله وسلم رسید و ایشان به خانه علی علیه‏السلام رفتند تا تولد نوه عزیزش را به دخترش فاطمه علیهاالسلام و دامادش علی‏ علیه‏السلام تبریک بگویند.

نام‏گذاری

کودک تازه به دنیا آمده فاطمه علیهاالسلام پسری زیبا و نورانی بود. هنگامی که می‏خواستند نام او را انتخاب کنند، فاطمه علیهاالسلام از همسرش علی علیه‏السلام خواست تا نامی برای فرزندشان بگذارد. علی علیه‏السلام فرمود: «من در این مورد از پیامبر صلی‏الله علیه و اله وسلم پیشی نمی‏گیرم و از او می‏خواهم تا نام پسرم را انتخاب کند.» فاطمه علیهاالسلام پذیرفت و هر دو از رسول اکرم صلی‏الله علیه و اله وسلم خواستند تا نامی بر روی این کودک بگذارد.

پیامبر اکرم صلی‏الله علیه و اله وسلم فرمود: «من در باره نام او، از خدا پیشی نمی‏گیرم.» سپس از جانب جبرئیل به رسول خدا صلی‏الله علیه واله وسلم چنین وحی شد: «نام این فرزند را حسن بگذار.» به این ترتیب پیامبر صلی‏الله علیه و اله وسلم به امر خدا نام حسن را برای نوزاد علی علیه‏السلام و فاطمه علیهاالسلام برگزید. پس از آن، پیغمبر صلی‏الله علیه و اله وسلم طفل را در میان پارچه سپید رنگی پیچید؛ در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه خواند.

در خانواده

تولّد این نوزاد، سبب شده بود که پیامبر اکرم صلی‏الله علیه و اله وسلم اوقات بیشتری را در خانه علی علیه‏السلام بگذراند؛ چرا که به فاطمه علیهاالسلام بسیار علاقه داشت. هر گاه صدای گریه حسن را می‏شنید، کار خود را رها کرده و مشغول آرام کردن کودک می‏شد. پس از نماز، حسن علیه‏السلام را روی پاهای مبارکش می‏گذاشت و با او بازی می‏کرد.

یک سال از تولد حسن علیه‏السلام گذشت و دومین فرزند فاطمه علیهاالسلام و علی‏علیه‏السلام به دنیا آمد. نام این کودک را که او هم چون برادرش چهره‏ای زیبا و نورانی داشت، به فرمان خدا حسین نهادند. با تولد حسین علیه‏السلام قلب پیامبر صلی‏الله علیه و اله وسلم شادتر از گذشته شد و خداوند را به خاطر عطا کردن چنین مولود پاکی به دخترش فاطمه علیهاالسلام و علی علیه‏السلام شکر کرد.

مهر و علاقه نبی اکرم صلی‏الله علیه و اله وسلم به حسن و حسین علیهماالسلام چنان بود که همیشه به دیدار آنها می‏رفت و با دست مبارکش برای آنها شیر می‏دوشید و آنها را «فرزندان عزیز من» صدا می‏کرد. همواره به یارانشان می‏فرمود: «هر کس حسن و حسین را دوست بدارد، مرا دوست داشته و هر کس نسبت به آنها کینه و دشمنی داشته باشد، با من دشمن است. حسن و حسین دو گل خوشبوی من در دنیا و سرور جوانان اهل بهشت‏‏اند».

تنظیم : بخش کودک و نوجوان