قفل پایانی
| قسمت سوم | قسمت چهارم | ||
| قسمت پنجم | قسمت ششم | قسمت هفتم | قسمت هشتم |
قسمت نهم ( پایانی)
قفل:
بر لبش قفل است و بر دل رازها / لب خموش و دل پر از آوازها
قلمدان سیاه قلم «رقم كمترین بنده فتح‌الله شیرازی 1250» كه برای شهاب الملك ساخته شده است:
| طوبالك، ای ظریف قلمدان، كه نزد عقل |
| از نقش خوش چو مردمك دیده (ای) عزیز |
| سیمین دوات در بر تو چشمه حیات |
| هر خانه‌ات چو شاخه طوباست مشكبیز |
| نزد امیر پاك گوهر، آن شهاب ملك |
| خود خوشتر است قدر تو از صد هزار چیز |
| الوان مختلف نبود گر ترا چه غم |
| خوشتر بود عروس نكوروی، بی‌جهیز |
(اهدایی آقای مسیبی به موزه‌ی هنرهای تزیینی)
قلمدان خاتم:
| این قلمدان را، دوات از لعل و مرجان لایق است |
| لیقه از گیسوی یار و زلف جانان لازم است |
| آب حیوانش مداد و شاخ طوبایش قلم |
| بهر جیب نو خطان و، عشق خوبان لایق است |
قلمدان منبت: «عمل كارخانه استاد زین‌العابدین 1268»
| ای خط تو اسرار نهان كرده عیان |
| وی آب حیات ار قلمت گشته روان |
| می‌زیبد اگر بهر دواتت آرند |
| از مشك مداد و لیقه از زلف بتان |
(مجموعه‌ی آقای دكتر صادق كیا)
قالی:
صورتگران چین اگر این نقشه بنگرند / نقش نگارخانه چین را كنند حك
قالیچه:
قالیچه ابریشمی كار تبریز سده ی دهم هجری:
| ای بر دوشك سپهر جایت |
| قالیچه چرخ زیر پایت. |
| چون بر دوشك مربعت جاست |
| خورشیدی و چارمین فلك راست. |
| قالیچه نشین چرخ چهارم |
| در زیلوی چارگوشه‌ات گم. |
| آراسته‌ات ركاب اجلال |
| قالیچه فتح و عز و اقبال |
| تا هست جهان ترا باد |
| بر مسند دولتت بقا باد |
(موزه‌ی ایران باستان)
قندان:
دعوت به لب نگار می‌كرد نبات / زان روی سیه سیخ در دهانش كردند
«ک»
كارد:
این طرفه كارد را به جهان ای نگار من / بركش ز قهر و بر شکم دشمنان بزن
(موزه‌ی برن، سویس)
كاسه:
بر مثال كاسه، در هر كوزه‌ای گردیده‌ام / همچون دستیاری بی غرض كم دیده‌ام
كاشی:
كاشی ستاره‌ای شكل با نقش گل و بوته:
| جهان ای برادر نماند به كس |
| دل اندر جهان آفرین بند و بس |
| جهان از نام آن كس ننگ دارد |
| كه از بهر جهان دل تنگ دارد |
| جهان و كار جهان سر به سر همه باد است |
| خنك كسی كه ز بند زمانه آزاد است |
| جهان ناشگفتا كه كردار تست |
| هم از تو شكسته هم از تو درست |
(مجموعه‌ی آقای خلیل رحیمی)
كمانچه:
باز آمد آن مغنی با چنگ ساز كرده / دروازه بلا را بر خلق باز كرده
«م»
محبره ی منبت ـ عمل زین‌العابدین 1277هـ .ق . خوانسار:
| گر این محبره نیست گنج گهر |
| كجا اژدها جای كردش به سر |
| چنان اژدهایی كه گاه ستیز |
| نیارد تواناییش شیر نر |
| تو آهسته زین گنج در بر گشای |
| كه یابی مر این گنج را پر دُرر |
| چو در بسته باشد چه داند كسی |
| كه خر مهره باشد در آن یا گهر |
(موزه‌ی هنرهای تزیینی)
«ن»
نشان:
روی نشان نقره‌‌ی شیر و خورشید كه از زمان عباس‌میرزا تا تشكیل ارتش نوین در ایران معمول بوده، همیشه این بیت نوشته می‌شد:
هر شیردل كه دشمن شه را عنان گرفت / از آفتاب همت ما این نشان گرفت
«و»
وسمه جوش نقره:
این وسمه بر ابروان دلكش / یا قوس قزح بر آفتاب است
در پایان این مقاله از همكاری بی‌دریغ آقایان قانع بصیری مدیر موزه‌ی كاخ گلستان و كریم‌زاده مدیر دبیرستان ایران‌آباد كه در تهیه این مقاله نویسندگان را صمیمانه یاری كرده‌اند سپاس گزاری می‌شود.
یحیی ذكاء : رییس موزه‌ی مردم شناسی
محمد حسن سمسار : موزه دار موزه هنرهای تزیینی
تنظیم : بخش ادبیات تبیان
