ماه رمضان را آباد کنید
توصیه مقام معظم رهبری به طلاب مبلغ در ماه مبارک رمضان
تبليغ اسلام يكى از وظايف فضلا، طلاب و روحانيون در ماه رمضان
مـن بـه شـما برادران عزيز و آقايان محترم عرض مى كنم كه ماه رمضان در پيش است . اين مـاه رمضان و ماه رمضانها و ايام مُعد براى تبليغ را خيلى بايد قدر بدانيم . در اين ايام ، مـردم آمـاده انـد. البـته رسانه ها ـ راديو، تلويزيون و روزنامه ها ـ در خدمت تبليغ اسلام هستند و تبليغ مى كنند؛ اما سنت منبر ما، يعنى نشستن جلوِ مستمع و چهره به چهره با او حرف زدن يـك چـيـز اسـتـثـنايى است ؛ اين را از دست ندهيد. اين ، چيز خيلى با عظمت و با ارزش و مهمى است .
ماه رمضان بهترين فرصتِ آگاهى بخشى سياسى و اجتماعى
در مساجد و منابر، در مجالس قرآن و در همه ى اجتماعات دينى كه مردم دارند، بايد مردم را انـذار كـنـيم . بحمداللّه حركت آگاهى بخشىِ سياسى و اجتماعى و ديد وسيعِ سياسى به مـردم دادن ، از پـيـش از انقلاب شروع شد، امروز هم هست و ادامه دارد و ادامه خواهد داشت . در كـنـار ايـن آگـاهـى بـخـشـى ، بـايـد روح معنويت را در مردم بيدار كرد. براى اين كار، ماه رمضان بهترين فرصت است.
بى اعتنايى عملى به زخارف دنيا، عامل اصلى نفوذ كلام يك روحانى
البـتـه بـرادران عـزيـز! از خـودمـان هـم بـايـد شـروع كـنـيـم . مـردم بـه عـمـل مـا نـگـاه مـى كـنند. روحانى ، آن وقتى سخن نافذ خواهد داشت كه عملا نشان بدهد به زخارف دنيا بى اعتناست و آن حرصى كه بر دلهاى دنياداران و دنيامداران حاكم است ، بر او حـاكـم نـيست . اين را بايد به مردم نشان بدهيم . روحانيت ، در سايه ى پارسايى بود كـه ايـن حـيـثيت و آبرو را پيدا كرد. اين پارسايى و بى اعتنايى به دنيا و به زخارف ، بايد حفظ شود.
البـتـه بـى اعـتـنـايـى ، بـا بـرخـوردارى در حـد مـتـوسـط، مـنـافـاتـى نـدارد. دنبال دنيا دويدن ، هر چيزى را كه از جلوه هاى زندگى مرفه و راحت و خوب و اشرافى و مـتـجـمـلانـه اسـت ، خـواسـتـن و بـه دنـبـال آن بـودن و بـراى آن تـلاش كـردن ـ كـه اهـل دنـيـا، لحـظـه بـه لحـظـه عـمـرشـان در دنـبـال ايـن چـيـزهـاسـت ـ دون شـاءن اهل علم و روحانى است . مردم بايد اين را از ما ببينند و احساس كنند.
خـلاصه ى عرايض من به برادران عزيز اين است كه با بيان معارف حَقه ى الهيه براى مـردم و انـذار آنـهـا، ايـن مـاه رمـضـان را آبـاد كـنـيـد. مـردم را بـه تـقـوا و بـه عـمـل و به خداترسى سوق دهيد. قيامت و عذاب الهى را براى مردم بيان كنيد. رواياتى را كه در اين باب هست ، براى مردم بخوانيد. دلهاى مردم را با خدا آشنا و ماءنوس كنيد. جهاد و مـبـارزه و اسـتـقـامـت و سـازنـدگـى كـشـور و دنـيـا و آخـرت ، در سـايـه ى اتصال به خدا و آشنايىِ دلها با او امكان پذير است .
مهمترين امورى كه بايد در تبليغ رعايت گردد
در اظهاراتى كه در منبرها مى شود، رعايت چند چيز را بكنيد:
اول ، نـيـاز مـردم اسـت . امروز مردم چه چيزى را بيشتر احتياج دارند، آن را پيدا كنيد. امروز مردم به اخلاق و عمق تفكر انقلابى احتياج دارند. اين انقلابى كه به وجود آمد، بر پايه ى چـه مبانى اى استوار است ؟ اين را مردم احتياج دارند. بايد روى اين ، فكر كنيد. بهترين مرجع هم ، كلمات و فرمايشهاى که امام و بعضی از بزرگانی که داشته ایم آنـها را بيان كرده اند. البته براى اهل تحقيق ، مراجعه ى به قرآن و حديث در باب حاكميت و جامعيت اسلام و اين كه اسلام دين زندگى است ،ضرورى مى باشد.
دوم ، اعـتـدال را رعايت كنيد. اعتدال ، يعنى در هيچ جهت دچار افراط نشويد. بعضى در منبرها دچـار افراط مى شوند، حالا يا در طرف جهات اخلاقى ، يا در طرف جهات سياسى ؛ فرق نـمـى كـنـد. على اى حال ، افراط مذموم است ، مستحسن نيست . البته مردم به اخلاقيات خيلى احـتـيـاج دارنـد. مـا احـتياج به يك انقلاب اخلاقى داريم ، براى اين كه در خودمان و در آحاد مـردممان ، صفات رذيله را ريشه كن كنيم و اخلاق مُسلِم حقيقى را با همان خصوصياتى كه در روايـات و آيـات كـريمه ى قرآن هست ، در مردم رشد بدهيم . اخلاق ، خيلى لازم است ؛ اما ايـن طـور نـباشد كه ما وقتى اخلاق مى گوييم ، يا براى مردم حديث مى خوانيم ، به كلى از مـسائل روز، مسائل انقلاب ، مسائل جهان ، مسائل زندگى و تاريخچه ى اين انقلاب بـر كـنار باشيم . همان طور كه عرض كردم ، بعضى كه منبر مى روند، وقتى انـسـان پـاى مـنـبرشان مى نشيند، گويى در اين كشور انقلابى رخ نداده ، گويى رهبرى مـثـل امـام راحـل (رضـوان اللّه عـليـه ) ظهور نكرده ، گويى اين جنگ اتفاق نيفتاده است ! اين طور حرف مى زنند و بكلى از اوضاع بركنارند! اين ، از آن طرف افراط است .
در جـهـت سـيـاسـى هـم افـراط خطاست . بعضى در منبر و سخنرانى خود، همه ى مطلب را من البـدوِ الى الختم ، مصروف به امور سياسى مى كنند و يك كلمه اخلاق و نصيحت و تهذيب و احـكام ، در گفتارشان نيست ! حتى مثلا مى بينيد كه آقا در فلان ده ، منبر رفته و درباره ى انـقـلاب نـيـكـاراگـوئه بحث مى كند و اين كه چه طور شد ساندنيستها در نيكاراگوئه شـكـسـت خوردند! يا مثلا درباره ى علل پيدايش كشور ناميبيا و اين كه سابقه اش چه بوده اسـت ، بـحـث مـى كند! حالا اين بحثها چه اهميتى دارد، او ديگر فكر نمى كند و توجه ندارد كـه ايـن مـباحث ، در راديو، تلويزيون و روزنامه ها مطرح مى شود و همه آن را مى گويند. اين هم از اين طرف افراط است . افراط، از هيچ طرف مناسب نيست .
در مـاه رمـضـان ، مـنـبـر را بـيـن احـكـام ديـنـى ـ همين احكام عملى ، فردى و جمعى ـ نصايح و اخـلاقياتِ متّخذه از آيات كريمه ى قرآن و احاديث شريفه و تكيه ى روى اينها و استفاده ى صـحـيح از آنها، و نيز بيان مسائل روز و تكاليف مردم در جنب انقلاب و كشور و شناساندن دوست و دشمن تقسيم كنيد. پس ، اعتدال و عدم افراط هم ، يكى از آن شرايط است .
..................................................................................................................
منبع: كتاب در سايه سار رمضان در كلام و پيام مقام معظم رهبرى /به کوشش مرکز اطلاع رسانی غدیر
تهیه و تنظیم برای تبیان: سید کریم قاسم زاده- حوزه علمیه